Ιδέες... στις αλυσίδες!

http://manivesto1956.blogspot.com/

Τα Άπαντα του μοναδικού κρατούμενου βραβευμένου με Νόμπελ Ειρήνης 2010 Λιου Σιαομπό (Liu Xiaobo) μεταφράστηκαν, για πρώτη φορά, στα αγγλικά, και σύμφωνα με δημοσίευμα στο Guardian πρόκειται να κυκλοφορήσουν τον Ιανουάριο του 2012 από το Harvard University Press. Tην έκδοση είχε προαναγγείλει ότι προετοιμάζει, πέρσι, ο ίδιος ο εκδοτικός οίκος, λίγο μετά την ανακοίνωση του Νόμπελ Ειρήνης. Βέβαια ο συγγραφέας δεν γνωρίζει τίποτα περί της μετάφρασης του έργου του στα αγγλικά καθώς παραμένει φυλακισμένος από το 2009 στη βορειοανατολική Κίνα την κατηγορία της «προτροπής ενεργειών για την ανατροπή της κρατικής ηγεσίας».
Έτσι την έκδοση με τίτλο Νο Enemies, Νο Ηatred που προλογίζει ο Βάσλαβ Χάβελ, συγγραφέας και άλλοτε συντάκτης της Χάρτας 77 για την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τσεχοσλοβακία του υπαρκτού σοσιαλισμού στη δεκαετία του 70, δεν θα την έχουμε υπογεγραμμένη από τον ίδιο το συγγραφέα της, μήτε ποτέ θα διαβάσουμε συνεντεύξεις του για τις απόψεις και τις δράσεις του στην Κίνα υπέρ των πολιτικών και κοινωνικών μεταρρυθμίσεων.

 Μένει μόνο να ψάξουμε στα ίδια αυτά τα κείμενα που ο ίδιος επέλεξε να γράψει γνωρίζοντας ότι θα πάει φυλακή. Την εργασία έκδοσης των έργων ανέλαβε ομάδα 14 μεταφραστών υπό τον Perry Link, καθηγητή συγκριτικής λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια. Ο τόμος, 345 σελίδων περιλαμβάνει ποιήματα, πολιτικά δοκίμια για ζητήματα πολιτισμού, πολιτικής και κοινωνίας των πολιτών στην Κίνα σήμερα, αλλά και «στοιχεία» που οι αρχές της Κίνας συνέλεξαν για να πετύχουν την καταδίκη από το κινεζικό δικαστήριο.

Ο Λιού, πρώην καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Πεκίνο, 55 χρονών σήμερα, απέσπασε την προσοχή της διεθνούς κοινής γνώμης στις αρχές του 1989, στη διάρκεια της καταστολής των διαδηλωτών στην πλατεία Τιενανμέν του Πεκίνου. Την εποχή εκείνη εργαζόταν στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια των ΗΠΑ, ως επισκέπτης καθηγητής, θέση την οποία εγκατέλειψε όταν έμαθε για τις διαδηλώσεις στο Πεκίνο και αποφάσισε να επιστρέψει στην πατρίδα του. Τότε φυλακίστηκε για 19 μήνες. Το 1995 βρέθηκε πάλι πίσω από τα κάγκελα για άλλους επτά μήνες, χωρίς αιτιολογία, αμέσως μετά την κυκλοφορία μιας αναφοράς υπό τον τίτλο «Μάθετε από το μάθημα γραμμένο με αίμα και προωθείστε τη Δημοκρατία». Το 1996 η ομιλία του για το πολιτικό σύστημα του ενός κόμματος στην Κίνα εκλήφθηκαν ως "διατάραξη της δημόσιας τάξης" και οδήγησαν στην "αναμόρφωσή" του – σε φυλάκιση σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας για τρία χρόνια. Το μανιφέστο Χάρτα 08 κατά τα πρότυπα εκείνου του Χάβελ στην Τσεχοσλοβακία, ζητούσε από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας να προχωρήσει σε πολιτικές μεταρρυθμίσεις στη χώρα. Τη Χάρτα08 υπέγραψαν εκατοντάδες φορείς και διανοούμενοι μαζί με ευαισθητοποιημένους πολίτες στην Κίνα. Αποτέλεσμα αυτής της πράξης ηταν η μακροβιότερη ποινή φυλάκισης που έχει επιβληθεί από τις κινεζικές αρχές σε πολιτικό αντιφρονούντα: έντεκα χρόνια για «υποκίνηση σε ανατροπή της κρατικής εξουσίας».
Στο διάστημα της καταναγκαστικής εργασίας έγραψε τα περισσότερα από τα ποιήματα που περιλαμβάνονται στον τόμο του Χάρβαρντ, μαζί με το κείμενο «Δια Βίου κρατούμενος» - αφιερωμένο στη γυναίκα του. Η Liu Xia - σύζυγος σε δεύτερο γάμο-βρίσκεται και αυτή, σήμερα, σε κατ’ οίκον περιορισμό και της είχε επιτραπεί να τον επισκέπτεται μία φορά το μήνα, κάνοντας 36 φορές το 1100 μιλίων ταξίδι από το Πεκίνο.
«Παρά την φυλάκιση του Λιού, οι ιδέες του δεν μπορούν να αλυσοδεθούν"-γράφει ο Χάβελ στο βιβλίο του Χάρβαρντ. Μπορεί η χώρα του να του απαγόρευσε να παραστεί στην απονομής του Νόμπελ, όπως και να μιλήσει σε οποιονδήποτε στην κηδεία του πατέρα του ένα χρόνο νωρίτερα. Όμως τις ιδέες του, το λόγο το γραπτό, δεν μπορεί να τα φυλακίσει ούτε φυσικά να διαψεύσει την ελληνική ρήση που ισχυρίζεται ότι «η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει».
Για την καταδίκη το 2009 του κινέζου αντιφρονούντα οι διεθνείς αντιδράσεις υπήρξαν ανώδυνες και διπλωματικές: η Ευρωπαϊκή Ένωση εξέφρασε την ανησυχία της ως προς το σεβασμό της ελευθερίας τη έκφρασης στην Κίνα, η Αγκέλα Μέρκελ τη λύπη της για το ίδιο θέμα και οι ΗΠΑ επίσης την ανησυχία της ζητώντας την απελευθέρωση του κρατούμενου. Σ’ αυτές ήρθε να προστεθεί Διεθνής Αμνηστία σύμφωνα με στοιχεία της οποίας «η Κίνα έχει καταδικάσει από το 2003 περισσότερα από 35 άτομα "με την ασαφή κατηγορία της "προτροπής στην ανατροπή της κρατικής εξουσίας" και "από αυτές τις καταδίκες, εκείνη του Λιου Σιαομπό είναι η πιο πολυετής από το 2003".

RockXS _____ Blog: Χαράζει η νέα εποχή!

RockXS _____ Blog: Χαράζει η νέα εποχή!: http://manivesto1956.blogspot.com/ Η γάγγραινα έχει προχωρήσει, το μέλος πρέπει να αφαιρεθεί, και όλα αυτά συμβαίνουν εν μέσω της εναγ...

Χαράζει η νέα εποχή!

http://manivesto1956.blogspot.com/

Η γάγγραινα έχει προχωρήσει, το μέλος πρέπει να αφαιρεθεί, και όλα αυτά συμβαίνουν 

εν μέσω της εναγώνιας αναζήτησης μιας ανάπτυξης που δε λέει να αποσαφηνίσει τα χαρακτηριστικά της, τη στιγμή που σύσσωμη η Δύση πορεύεται ανατολικά 

εκεί όπου κυρίαρχο είναι το χαμηλό κόστος εργασίας 

και η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία.

Η εποχή της τρίτης βιομηχανικής επανάστασης που ψηφιοποίησε την ίδια τη ζωή, αναδυόταν, με διαφορετικό κάθε φορά τρόπο, μέσα από τις εισηγήσεις 

του Χρ. Ιορδάνογλου «PostMortem για το Μνημόνιο» (Πάντειο Πανεπιστήμιο), 

Ν. Χριστοδουλάκης «Κρίση στο Νείλο και κρίση στο Ρήνο»(Οικονομικό Πανεπιστήμιο),

Α. Λιάκος «Σε ποια ιστορικά πλαίσια εγγράφεται η κρίση;» (Πανεπιστήμιο Αθηνών).

Στοιχεία έγκυρα, απόψεις νηφάλιες, εκτιμήσεις σκληρές αναζήτησαν την αλήθεια, κατέδειξαν την πραγματικότητα της δεινής καθημερινότητας, ομολόγησαν το αδιέξοδο 

και επιχείρησαν να διαγράψουν το μέλλον-εφιαλτικό στο σύνολό του όπως προκύπτει από τα στοιχεία σύμφωνα με τα οποία...

«9 στους 10 θα ζουν σε τενεκεδομαχαλάδες των μεγάλων πόλεων».(Α. Λιάκος).

Το πανεπιστήμιο της Αθήνας μας πρόσφερε πολύτιμη γνώση και επιστημονική προσέγγιση σε θέματα οικονομικών κρίσεων που έπληξαν την ιστορία των ανθρώπων σε διαφορετικές ιστορικές περιόδους(αρχαιότητα, μεσαίωνα, νεώτερα χρόνια, σύγχρονη εποχή). 

Οι κρίσεις παραγωγής, οι σιτοδείες και οι λοιμοί, οι νομισματικές μεταρρυθμίσεις, 

οι κοινωνικές πολιτικές αντιμετώπισης της εκπτώχευσης του πληθυσμού, καθώς 

και ο θεωρητικός στοχασμός για τις κρίσεις τις οποίες το κοινό θα μπορεί σύντομα 

να έχει πρόσβαση από την ιστοσελίδα του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας, 

όπου θα αναρτηθούν.

From Manivesto1956:Άτρωτο σε κάθε επίθεση...

Το Διαδίκτυο είναι εκ κατασκευής του το πιο παγκοσμιοποιημένο εργαλείο που ανέπτυξε ποτέ ο άνθρωπος. Χτίστηκε έτσι, ώστε πολίτες από κάθε γωνιά της Γης, να μπορούν να ανταλλάσσουν απρόσκοπτα πληροφορίες. Είναι ταυτόχρονα και το πιο αποκεντρωμένο εργαλείο, το πλέον δημοκρατικό. Μπορεί οι προτιμήσεις των χρηστών να φτιάχνουν οιονεί ιεραρχίες, τεχνολογικά όμως, κάθε κόμβος έχει το ίδιο βάρος και κάθε ηλεκτρονική διεύθυνση έχει τις ίδιες ευκαιρίες για τη μετάδοση της πληροφορίας.

Η αποκεντρωμένη δομή του Διαδικτύου είναι το χαρακτηριστικό που το κάνει άτρωτο σε κάθε επίθεση. Ακόμη και περιορισμού του. Ο γκουρού του Διαδικτύου είχε πει κάποτε ότι το Internet «βλέπει τη λογοκρισία σαν ελάττωμα και την παρακάμπτει».

Εκεί εδράζεται η αδυναμία των κοινοβουλευτικών κυβερνήσεων να επιβάλλουν τις εθνικές νόρμες στο τι είναι αποδεκτό να κοινολογείται. Για παράδειγμα στην Ελλάδα η συκοφαντική ή η απλή δυσφήμιση είναι αδίκημα και τιμωρείται. Στις ΗΠΑ, όμως, που υπάρχει μια ρωμαλέα παράδοση ελευθερίας του λόγου είναι ανεκτές στο πλαίσιο του «ζωηρού κι ανεμπόδιστου διαλόγου». Δεν μπορούν να ποινικοποιηθούν, και ο ανώνυμος λόγος είναι επιτρεπτός. Σε ένα αποκεντρωμένο και δικτυωμένο σύστημα η παραγωγή της πληροφορίας τείνει να συγκεντρώνεται εκεί που υπάρχουν οι ελάχιστοι περιορισμοί. Οπως κατά το δεύτερο ήμισυ της προηγούμενης χιλιετίας τα «αιρετικά» κείμενα τυπώνονταν στις Κάτω Χώρες, έτσι και σήμερα (και για τεχνολογικούς-οικονομικούς λόγους) τα ιστολόγια «τυπώνονται» στις ΗΠΑ και βρίσκονται υπό την αμερικανική νομοθεσία. Επομένως, κάθε απόπειρα υποχρεωτικής ταυτοποίησης των blogers ή κάθε τύπος λογοκρισίας ακόμη και των χειρότερων blogs (αυτών που δυστυχώς βαφτίστηκαν «ενημερωτικά») θα πέσει στο κενό, εκεί όπου κατέληξε και η απειλή του αείμνηστου Δημήτρη Μαρούδα για κατάρριψη των δορυφόρων. Η παγκοσμιοποίηση του Διαδικτύου, εκ των πραγμάτων, δημιουργεί ένα μέγιστο κοινό παρονομαστή ελευθερίας.

Σε περιπτώσεις όμως ποινικών αδικημάτων η ανωνυμία αίρεται και με τον (αμερικανικό) νόμο. Οπου υπήρξαν απτές ενδείξεις π.χ. εκβιασμών η ανωνυμία έπαψε να είναι ασπίδα προστασίας και οι υποθέσεις πήραν τον δρόμο της Δικαιοσύνης. Τι μπορεί να γίνει με τα blogs που συκοφαντούν ασυστόλως ή εκβιάζουν χωρίς να αφήνουν ίχνη; Η πρώτη λύση είναι η στάση του Γεωργίου Παπανδρέου σε κάποιον υβριστή του: «Ποιος το είπε αυτό;... Α, δεν έχει καμιά σημασία» Η δεύτερη λύση είναι πιο απλή - κάτι σαν reverse engineering ολόκληρου του ενημερωτικού συστήματος σε θέματα ελευθερίας του λόγου. Αυτά τα «ενημερωτικά» -τρομάρα μας!- blogs συντηρούν την αίγλη τους στα κενά πληροφόρησης που αφήνουν τα επίσημα Μέσα Ενημέρωσης, δηλαδή τα ΜΜΕ που έχουν ονόματα και υπογραφές.

From Manivesto1956:Η γνωστοποίηση στο κοινό...

http://manivesto1956.blogspot.com

Στα λεξικά, στις εγκυκλοπαίδειες και στα βιβλία, η διαφήμιση ορίζεται σαν η γνωστοποίηση στο κοινό, με διάφορα μέσα (διαλαλητές, έντυπα, ραδιόφωνο, τηλεόραση, κλπ.), των ιδιοτήτων που χαρακτηρίζουν ένα προϊόν με σκοπό την αύξηση των πωλήσεών του. Εντούτοις, ο ορισμός της διαφήμισης σαν γνωστοποίησης αποτελεί ευφημισμό που δεν ανταποκρίνεται ούτε στο ελάχιστο στη σημερινή μορφή της διαφήμισης. Η διαφήμιση ξεκίνησε και αναπτύχθηκε σαν φαινόμενο συνδεδεμένο στενά με την οικονομική ζωή των επιχειρήσεων. Σήμερα όμως έχει φθάσει στο σημείο, χωρίς να χάσει τον οικονομικό της χαρακτήρα και παράλληλα μ’ αυτόν, να επιτελεί πρόσθετες ουσιαστικές λειτουργίες, έμμεσα αλλά αποτελεσματικά.

Η διάδοση της διαφήμισης στη σημερινή της έκταση συνδέεται με την ανάπτυξη των μονοπωλιακών και ολιγοπωλιακών εταιρειών στις καπιταλιστικές οικονομίες της Δύσης. Με τη διαφήμιση επιδιώκεται η διατήρηση της πελατείας ή η αύξηση της σε βάρος των ανταγωνιστών ή η απόκτηση νέας πελατείας. Η διαφήμιση είναι ένας από τους τρόπους που η επιχείρηση επιδιώκει τον κύριο αντικειμενικό της σκοπό που είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους και μέσω του κέρδους η συσσώρευση του κεφαλαίου. Αν κρίνουμε από την έκταση της διαφήμισης στις μέρες μας, πρέπει να δεχτούμε ότι η δαπάνη για διαφήμιση αποδίδει. Έχει μάλιστα παρατηρηθεί ότι η σημασία της είναι τόσο μεγάλη, ώστε «και ο Θεός έχει ανάγκη διαφημίσεως, δια τούτο κτυπούν οι καμπάνες». Το κέρδος από την διαφήμιση γίνεται ιδιωτικό κέρδος της επιχείρησης, ενώ το κόστος της διαφήμισης το φέρει το κοινωνικό σύνολο και σαν αύξηση του κόστους παραγωγής λόγω διαφημιστικών δαπανών αλλά και σαν χρησιμοποίηση παραγωγικών πόρων (υλικών και ανθρώπων) σε μια κοινωνικά άχρηστη παραγωγική διαδικασία...

Πέραν όμως από την οικονομική της σημασία για την ατομική επιχείρηση, με την διαφήμιση επιτελούνται δύο πρόσθετες λειτουργίες εξαιρετικής σπουδαιότητας για την διατήρηση του καπιταλισμού στην τωρινή του μορφή.

Η πρώτη τέτοια λειτουργία είναι η συστηματική παρουσίαση και προβολή προτύπων κατανάλωσης και τελικά προτύπων ζωής και αξιών τέτοιων που να μεταβάλλουν τον κοινό πολίτη σε εύκολο θύμα της απληστίας του κεφαλαίου. Βέβαια, κάθε κοινωνία και κάθε εποχή έχει το δικό της πρότυπο κατανάλωσης και ζωής που είναι αποτέλεσμα της οικονομικής και κοινωνικής της εξέλιξης. Το ζήτημα επομένως δεν είναι ότι ο μονοπωλιακός καπιταλισμός δημιουργεί και προβάλλει ένα δικό του τρόπο ζωής και ένα δικό του σύστημα αξιών. Το ζήτημα είναι ότι το προβαλλόμενο πρότυπο ζωής και οι προβαλλόμενες αξίες είναι υποταγμένα στην επιδίωξη του μέγιστου κέρδους και στη συσσώρευση του κεφαλαίου.

Έτσι, πέρα από την καταφανή εξαπάτηση του κοινού, σχετικά με τις πραγματικές ιδιότητες του διαφημιζόμενου προϊόντος, έχουμε μια σειρά αντιλήψεων για τη ζωή και για τις ανθρώπινες σχέσεις που προωθούνται με τη διαφήμιση με σκοπό το κέρδος. Η βασική ιδέα που χαρακτηρίζει τη διαφημιστική εκστρατεία του κεφαλαίου εναντίον του ανύποπτου καταναλωτή, είναι να αποδίδονται στα προϊόντα όχι υλικές ιδιότητες, που έτσι κι αλλιώς δεν έχουν, ούτε κι έχει σημασία αν έχουν ή όχι, αλλά ιδιότητες στις οποίες το άτομο μπορεί να καταφύγει ελπίζοντας έτσι να γλιτώσει από την κενότητα και την αθλιότητα της ζωής που του έχει επιφυλάξει ο καπιταλισμός.

Βλέπουμε λοιπόν στην ελληνική τηλεόραση: την μητρική αγάπη να εξαντλείται στην αγορά ορισμένης πούδρας για το μωρό· τη γιαγιά να εξαρτά την αγάπη των εγγονών της γι’ αυτήν από την χρησιμοποίηση ορισμένης μάρκας μαγειρικού λίπους· τη συζυγική αγάπη και φροντίδα να ταυτίζεται με τη μακαρονάδα, τον καφέ και το σιδερωμένο πουκάμισο. Βλέπουμε ακόμη την ερωτική σχέση να είναι υπόθεση σαπουνιού, αρώματος και κονιάκ· την επαγγελματική επιτυχία να είναι συνάρτηση κρέμας μαλλιών και αποσμητικού και άλλα πολλά.

Στον κόσμο της διαφήμισης τα εμπορεύματα υποκαθιστούν τα ουσιαστικά στοιχεία της προσωπικότητας, οι ανθρώπινες σχέσεις γελοιοποιούνται, τα συναισθήματα εξευτελίζονται, ο άνθρωπος απανθρωποποιείται.

Στον σύγχρονο καπιταλισμό, ο άνθρωπος γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης, όχι μόνο σαν εργαζόμενος, αλλά και σαν καταναλωτής.

Η δεύτερη λειτουργία της διαφήμισης είναι πιο έμμεση αλλά και πιο επικίνδυνη απ’ αυτήν που αναφέραμε πιο πάνω. Κι αυτή είναι ο εθισμός των μαζών στο να δέχονται και τελικό να υπακούουν στα μηνύματα της διαφήμισης. Όταν οι μάζες εθίζονται στο να υπακούουν σε διαφημιστικά μηνύματα, τότε είναι ευκολότερο να υπακούσουν και σε μηνύματα πολιτικού ή ιδεολογικού χαρακτήρα. Μ' αυτό τον τρόπο εκείνοι που ελέγχουν τα μέσα μαζικής «ενημέρωσης» αποκτούν μια τρομακτική δύναμη να επιβάλλουν ιδεολογίες και ηγέτες που διαιωνίζουν το status quo σύμφωνα με τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Πρόκειται συνεπώς για μια διαδικασία μέσα από την οποία οι μάζες έντεχνα απογυμνώνονται από το αναφαίρετο δικαίωμα και πρωταρχικό καθήκον τους να αποφασίζουν για τις τύχες τους. Πρόκειται για ένα καλοστημένο μηχανισμό προβολής ατόμων και ιδεών που μέλλουν να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Πρόκειται για την πιο ανώδυνη αλλά και πιο απάνθρωπη χειραγώγηση των μαζών.

Βέβαια, κάθε κοινωνία προβάλλει τους ηγέτες της. Το ζήτημα συνεπώς δεν είναι η επιλογή των συγκεκριμένων προσώπων που γίνεται με την εκ των άνω προβολή με βάση τον παραπάνω μηχανισμό πλύσης εγκεφάλου. Το ζήτημα είναι ότι η επιλογή δεν είναι αποτέλεσμα συλλογικών διαδικασιών βασισμένων σε αξιοκρατικά κριτήρια.

Οι δυο παραπάνω λειτουργίες, δηλαδή η προβολή προτύπων κατανάλωσης και ζωής και ο εθισμός των μαζών στο να δέχονται μηνύματα από ανώνυμους πομπούς, εντάσσονται μέσα στη γενικότερη λειτουργία της διαφήμισης σαν πλύσης εγκεφάλου. Σ’ αυτές θα μπορούσαμε να προσθέσουμε κι άλλες που αναφέρονται πιο συχνά. Όπως είναι π.χ. η διόγκωση των ατομικών αναγκών σε βάρος των κοινωνικών αναγκών. Η διαφήμιση διογκώνει τις ανάγκες μας για απορρυπαντικά και αυτοκίνητα και έτσι εμφανίζεται μειωμένη η σημασία των αναγκών για σχολεία, νοσοκομεία, πάρκα, κλπ. Νομίζω όμως ότι αυτή η πλευρά της διαφήμισης, όπως και η πλευρά του μεγάλου κοινωνικού της κόστους, έχουν δευτερεύουσα σημασία μπροστά στις δύο λειτουργίες που τονίσαμε παραπάνω.

Εύλογο είναι ν’ αναρωτηθεί κανείς· αφού είναι τόσα τα κακά της διαφήμισης, γιατί δεν την περιορίζουμε ή δεν την καταργούμε;

Η απάντηση είναι εύκολη. Είπαμε στην αρχή ότι η διάδοση της διαφήμισης συνδέεται με την ανάπτυξη των μονοπωλιακών και ολιγοπωλιακών εταιρειών. Το μονοπωλιακό κεφάλαιο που χαρακτηρίζει τον καπιταλισμό της εποχής μας χρειάζεται τη διαφήμιση για την αύξηση των κερδών του.

From Manivesto1956:Mεταμοντερνισμός, στυλ και ανατροπή

http://manivesto1956.blogspot.com/

Είναι πράγματι εξαιρετικά φιλόδοξο το αφιέρωμα στον μοντερνισμό της 30ετίας ’70-90 που οργανώνει το βρετανικό Μουσείο Victoria and Albert στο Λονδίνο. (Postmodernism Style and Subversion 1970-1990)
Αυτό το ασταθές μείγμα, το κίνημα με την έντονη θεατρικότητα και πολυχρωμία, που υπηρέτησε φανατικά το στυλ, την ελευθερία στην τέχνη και κατέστησε το design τρόπο ζωής υπέπεσε, ειδικά τη δεκαετία του ’90, στα γρανάζια της διεθνούς χρηματοπιστωτικής διαπλοκής  καθώς κατέστησε τον μοντερνισμό, σε όλες του τις εκφράσεις, τρόπο ζωής. Αυτοκαταστράφηκε; Oι απαντήσεις που δίνονται δεν είναι σαφείς.

 Με βασική αρχή την πολυπλοκότητα και την αντίφαση, τον πλουραλισμό και την άρνηση στα ουτοπικά οράματα του μοντερνισμού -τη σαφήνεια και την απλότητα- ο μεταμοντερνισμός γκρέμισε τις καθιερωμένες ιδέες σχετικά με το στυλ. Έφερε μια ριζική ελευθερία στην τέχνη και το σχεδιασμό, με αστείες, συχνά, χειρονομίες αλλά και επιθετικές πρωτοβουλίες που, μερικές φορές, άγγιζαν τα όρια του παραλόγου.

Στις δεκαετίες ΄60 και ΄70 πειραματίστηκε με αρχιτεκτονικούς ρυθμούς από το παρελθόν και παρά τις επιθέσεις που δέχτηκε από την κριτική επέζησε ως προς τον κεντρικό στόχο του: να αντικαταστήσει ένα ομοιογενές ιδίωμα με τον πλουραλισμό των ιδεών και το στυλ. Αυτή η τάση αποτυπώθηκε ευρέως στο έργο Strada Novissima του Hans Hollein που έγινε για την Μπιενάλε της Βενετίας, το 1980- μια πρόσοψη κτιρίου η οποία είχε ως κεντρικό της θέμα «ένα δρόμο των στυλ». Ο Hollein σχεδίασε ένα σύνολο στηλών που ανακεφαλαίωνε την ιστορία της αρχιτεκτονικής, ανατρέχοντας από τον πρωτόγονο κήπο, στα ερείπια της κλασικής περιόδου και σ’ ένα μοντέρνο ουρανοξύστη.

Αυτό που ξεκίνησε ως ένα ριζοσπαστικό περιθωριακό κίνημα έγινε σήμα κατατεθέν της «δεκαετίας τουdesign». Ζωηρό χρώμα, θεατρικότητα και υπερβολή: όλα δήλωναν ένα στυλ. Οι γυαλιστερές επιφάνειες, η πλαστικοποίηση των πάντων συνδύαζαν την ανατροπή με την εμπορικότητα και βρήκαν θερμούς υποστηρικτές: τα περιοδικά ποικίλης ύλης και τη μουσική. Το έργο των Ιταλών σχεδιαστών (Studio Alchymia και Μέμφις) - έκανε το γύρο του κόσμου μέσα από εκδόσεις, όπως το Domus. Εν τω μεταξύ, η ενέργεια της υποκουλτούρας (post-punk) μεταδόθηκε ευρύτατα μέσα από τα μουσικά βίντεο και τα γκράφιτι. Ήταν η στιγμή του Νέου Κύματος: η συναρπαστική εικόνα, το look κατέστη τρόπος ζωής.

To 1981, ωσάν να επρόκειτο για τον εορτασμό τηςνέας δεκαετίας, ο καλλιτέχνης της Pop Art, Andy Warhol δημιούργησε την περίφημη ενυπόγραφη μεταξοτυπία με το σύμβολο του δολαρίου. Αυτή η έντεχνη ειρωνική αναγνώριση της αγοραστικής αξίας του ισχυρού νομίσματος, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα του μεταμοντερνισμού στην τελική του φάση. Καθώς η «δεκαετία του desigh» κυριάρχησε και μαζί της και η παγκόσμια οικονομία, ο μεταμοντερνισμός έγινε το προτιμώμενο στυλ του καταναλωτισμού και της εταιρικής κουλτούρας. Τελικά όμως, αυτό υπήρξε η καταστροφή του κινήματος. Ο μεταμοντερνισμός κατέρρευσε υπό το βάρος της ίδιας του της επιτυχίας. Ωστόσο, κοιτώντας πίσω, μπορούμε να διδαχτούμε πολλά από την μοιραία συνάντηση του μεταμοντερνισμού με το χρήμα. Σήμερα, που η αγορά καθορίζει και πάλι τον τρόπο ζωής μας, θα ήταν χρήσιμο να ανατρέξουμε στα λόγια του θεωρητικού Fredric Jameson, που όταν αντίκρισε τους πίνακες του Γουόρχολ, έγραψε: «θα έπρεπε να είναι ισχυρές και κριτικές πολιτικές δηλώσεις. Αν δεν είναι έτσι, καθένας, θα ήθελε, πραγματικά, να μάθει το γιατί.»

From Manivesto1956-Η κηδεμονία της τέχνης...

http://manivesto1956.blogspot.com/

Η έκθεση στο Παλάτσο Strozzi, στη Φλωρεντία, δείχνει αριστουργήματα της τέχνης που δημιουργήθηκαν ταυτόχρονα με την ανάπτυξη του τραπεζικού συστήματος στην ιταλική Αναγέννηση.
Πρόκειται για έργα της αφρόκρεμας των καλλιτεχνών της Αναγέννησης Botticelli, Filippo Lippi, Beato Angelico, Paolo Uccello, Donatello, Antonio del Pollaiolo, Domenico Veneziano and Lorenzo di Credi που αφηγούνται τη γέννηση του σύγχρονου τραπεζικού μας συστήματος και της οικονομικής άνθησης που προκάλεσε, θέτοντας σε νέες βάσεις τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής και την οικονομία της ευρωπαϊκής ηπείρου από το Μεσαίωνα μέχρι την Αναγέννηση.
Οι επισκέπτες ανατρέχουν στις ρίζες της οικονομικής υποδομής της Φλωρεντίας που αναπτύχθηκε σε μια από τις σημαντικότερες πόλεις του ευρωπαϊκού εμπορίου για πάνω από 500 χρόνια, παρακολουθούν την καθημερινή ζωή των οικογενειών που ελέγχουν το τραπεζικό σύστημα και αντιλαμβάνονται το κυριότερο χαρακτηριστικό του- τη συνεχιζόμενη σύγκρουση μεταξύ πνευματικών και οικονομικών αξιών. Η έκθεση αναλύει τα συστήματα που χρησιμοποιούν οι τραπεζίτες για τη δημιουργία τεράστιας περιουσίας, καταδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο χειρίζονται τις διεθνείς σχέσεις και ρίχνει επίσης φως στη γέννηση της σύγχρονης κηδεμονίας της τέχνης, που με το πέρασμα των αιώνων μετατράπηκε εργαλείο άσκησης της εξουσίας.
Οι τράπεζες υπήρξαν από τη γέννησή τους προστάτες των τεχνών. Το τρίπτυχο δύναμη-τέχνη-εξουσία υπήρξε και εξακολουθεί να είναι καθοριστικό για την ανάπτυξη της τέχνης και την επέκταση της επιρροής της εξουσίας στην άνθιση της τέχνης. στην καθιέρωση καλλιτεχνών και τη διαμόρφωση της νοοτροπίας και της αισθητικής του κοινού.

Η επιμέλεια της έκθεσης είναι του συγγραφέα Tim Parks (Medici Money - Banking, Metaphysics and Art in Fifteenth-century Florence) και της ιστορικού τέχνης Ludovica Sebregondi.

Pallazzo Strozzi: έως τις 22 Ιανουαρίου 2012

Άρπαξαν το παιχνιδάκι μας τα λαμόγια!

http://manivesto1956.blogspot.com/

Λαμόγια, ξέρετε, ήταν οι αβανταδόροι στο παιχνίδι του παπά. 

Αυτοί που προσείλκυαν τους αφελείς για να παίξουν και να χάσουν...

Τι είναι το λαμόγιο; 

Είναι το τσακαλάκι της αγοράς με τα μέτρια προσόντα και τον τυφλό πρακτικισμό. 

Είναι αυτός που διαχειρίζεται τα πάντα προς όφελός του, 

χωρίς οράματα, ούτε προσωπικά ούτε συλλογικά. 

Είναι το ευκαιριακό αρπακτικό που εκμεταλλεύεται τη μετριοκρατία, 

ό,τι έχει αποκτήσει σήμερα τα χαρακτηριστικά μιας άτυπης συμμορίας. 

Είναι φυσικό. 

Η συμμορία των μετρίων για να επιβιώσει και να γίνει καθεστώς 

δημιουργεί από κάτω άλλες συμμορίες υπο-μετρίων. 

Αυτό υπάρχει παντού, όχι μόνο στην πολιτική, στον αθλητισμό, 

στην κοινωνία ευρύτερα...

Τα λαμόγια προσείλκυσαν κι εμάς τους αφελείς φίλους...

των πρασιννοκοκκινοκιτρινομαυρων και μπλε ομάδων, ποδοσφαίρου,

και μας άρπαξαν το παιχνιδάκι μας...

London Calling [Εδώ Λονδίνο]

Tου Tee Menem

Η αρχή έγινε στις αρχές του 2011 όταν οι φωνές και τα μηνύματα από τις διαμαρτυρίες των φοιτητών των Βρεττανικών ιδρυμάτων ακούστηκαν σε όλο τον κόσμο αλλά δεν φαίνεται να διαβάστηκαν από την υπερσυντηρητική κυβέρνηση του Διχοτομημένου Βασιλείου (sic). Η νεολαία ξαναβρέθηκε στους δρόμους γιατί η πανάκριβη ιδιωτική εκπαίδευση δεν εξασφαλίζει απαραίτητα δουλειά μέσα στα επόμενα 10 χρόνια από την αποφοίτησή σου με την ανεργία να σπάει όλα τα ρεκόρ... Και αν έχεις επιλέξει να μην σπουδάσεις λόγω πενιχρών οικονομικών δυνατοτήτων τότε με σιγουριά θα βρεθείς στο δρόμο της ανεργίας και της παρανομίας ενδεχομένως με την πέτρα σαν άσσο στο μανίκι.

Αν υπάρχει άλλος τρόπος διαλόγου εκτός από την σύγκρουση με το κατεστημένο να μου τον προτείνετε. Μία φλεγματική κυβέρνηση φροντίζει να κλείνει όλες τις τυχόν ανοιχτές πόρτες του διαλόγου, όπως κι εδώ, όπως και σε όλες τις αστικές δημοκρατίες του κόσμου, όχι τυχαία λοιπόν αφού έχουν εκ των προτέρων αποφασίσει να χαρακτηρίζουν τρομοκρατικές τις διαμαρτυρίες και τρομοκράτες τους διαδηλωτές, με το φάντασμα του εσωτερικού εχθρού να πλανάται πάλι πάνω από τα ξεροκέφαλά τους.

To προφητικό άλμπουμ των Clash είναι κατά το περιοδικό Rolling Stone, ο καλύτερος δίσκος της δεκαετίας του 1980. Οι πολιτικοποιημένοι στίχοι των The Clash, οι μουσικοί πειραματισμοί και ο επαναστατικός χαρακτήρας τους πέτυχαν, σε ιδιαίτερο βαθμό, μια μεγάλη επίδραση στο ροκ και στο alternative rock.

Στο Λονδίνο των 2500 καμερών ακριβείας και των εκατοντάδων ακόμα στις μεγάλες πόλεις της "αυτοκρατορίας" (Μπέρμιγχαμ, Λίβερπουλ κ.α.) έγιναν φέτος οι μεγαλύτερες κινητοποιήσεις της εικοσαετίας και σε αυτές δεν πήραν μέρος κουκουλοφόροι όπως θέλουν να μας πείσουν αλλά εκατομμύρια άνθρωποι, νέοι κυρίως που πλήττονται από την ακρίβεια και την ανεργία που φέτος σπάει όλα τα κοντέρ. Αυτό το εύρημα με τη βία των αποκαλούμενων κουκουλοφόρων είναι ύπουλη τακτική των media και εξάγεται και σε άλλες χώρες, από εκεί ξεκίνησε (βλ. ΙΡΑ) και είναι η επίσημη προπαγάνδα τηλεοπτικών πλάνων είτε είσαι στην Ελλάδα είτε στην Αγγλία είτε στον Παναμά όπου ο πρόεδρος πληροφορούμαι από το Press-gr είναι ένα ανδρείκελο των Αμερικανών (δικό μου), ελληνικής καταγωγής (του blog). Ποιον κοροίδεύουν;

Οι κάμερες όπως είναι αυτονόητο έπαψαν να λειτουργούν εδώ και καιρό για την ρύθμιση του κυκλοφοριακού. Κυβερνήσεις με μπλε και πράσινους Κοκκούς τις χρησιμοποιούν για να καταδιώκουν ...τρομοκράτες, τον ίδιο τους τον λαό δηλαδή, που βγαίνει πλέον μαζικά στους δρόμους παρά τον εκφοβισμό και τις συλλήψεις. Πόσο τρομοκράτες είναι αυτοί οι άνθρωποι φαίνεται και στις φωτογραφίες των σημερινών ταμπλόϊντ. Κρατάνε γάλατα, ρούχα, είδη διατροφής κυρίως και παπούτσια, αυτά κλέβουν από τις σπασμένες βιτρίνες, υπάρχουν βέβαια κι οι εξαιρέσεις ανάμεσά τους αφού "στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται". Αυτοί είναι οι καταζητούμενοι, κατά τις ίδιες τις εφημερίδες.

Η εξαθλίωση των σαλταδόρων έχει φτάσει σε οριακό σημείο κι αντί να ανοίξουν τα μάτια τους οι βρετανικές εφημερίδες στις οποίες αναφέρομαι παίζουν το βρώμικο ρόλο του δήμιου (αυτόν που γνωρίσαμε επί γερμανικής κατοχής) δείχνοντας υπόπτους, δηλαδή βλέπουν όντως τη φωτιά και χάνουν το σπίρτο! Αυτό που η εκάστοτε εξουσία πυροδοτεί τη βία, τις διακρίσεις και τον κοινωνικό αποκλεισμό προσπαθώντας να εξασφαλίσει κέρδη για τους προνομιούχους και τώρα τελευταία...για τον τουρισμό, που τον επικαλούνται σκόπιμα και υποκριτικά. Τι είναι η Madison Square, Ημεροβίγλι; Ε, μην τρελλαθούμε!

Στην Αγγλία γεννήθηκε το καλλιτεχνικό κίνημα Punk, ένα δυνατό ρεύμα που αμφισβήτησε έντονα βασιλείς και φαρισαίους. Ήταν η εποχή που η πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ και το επιτελείο της εφάρμοζε με σιδερένια πυγμή την πιο αντιδραστική κοινωνική πολιτική και παράλληλα ξεκινούσε πόλεμο στα νησιά Φόκλαντ με πατριωτικό παραπλανητικό πρόσχημα. Οι αληθινοί τρομοκράτες και πολεμοκάπηλοι, εκείνοι που σκέφτηκαν και εφάρμοσαν τον πόλεμο, με κορυφή την ίδια τη Θάτσερ, δεν χαρακτηρίστηκαν ποτέ δολοφόνοι ή εγκληματίες πολέμου και απολαμβάνουν ακόμα τα προνόμιά τους. Τέτοια είναι η Βρετανική Κοινοπολιτεία αν θέλεις να γνωρίζεις αναγνώστη. Τέτοια είναι και η νεολαία της όμως που αντιδρά όπως τότε γράφοντας μερικές από τις πιο ένδοξες σελίδες και που θα συνεχίσει να επηρεάζει και να εμπνέει όλο και περισσότερο τη μουσική και τις άλλες Τέχνες, με τον κύνδυνο πάντα της ενσωμάτωσης.

Είναι τόσο μεγάλο το μένος της άρχουσας τάξης ενάντια στον λαό που επιστρατεύουν μάνικες πίεσης και εκτόξευσης νερού. Αυτό το εργαλείο αφού σου σπάσει μερικά πλευρά, σε ακινητοποιεί κι αν δεν σε στείλει αδιάβαστο από τυχόν πνιγμό σε πετάει πολλά μέτρα πιο πέρα όπως σχηματικά συμβαίνει όταν ο Δήμος καθαρίζει κεντρικές πλατείες από σκουπίδια και γόπες. Να θυμηθώ να ρωτήσω τις πηγές μου εάν το νερό πίνεται ή είναι από πηγάδι! Σήμερα, μία μέρα μετά το τετραήμερο επεισοδίων η κατάσταση στο κέντρο του Λονδίνου είναι αποκαρδιωτική με τις αρχές ασφαλείας να ευθύνονται από την άλλη για 2 νεκρούς νέους, απόκληρους της πολιτικής που περιληπτικά σάς ανέφερα πιο πάνω. Γι αυτούς τους νέους διαδηλωτές - σαλταδόρους, ήρωες του Κίπλινγκ δεν γνωρίζουμε στοιχεία και ό,τι γράφτηκε σχετικά είναι στα ψιλά γράμματα των τελευταίων σελίδων των απαράδεκτων κουτσουμπολίστικων ή σοβαροφανών εφημερίδων της Oxford Street.

Επίλογος: Παλιά με τους χούλιγκαν ξέραμε ότι μπορεί να τα κάνουν όλα λαμπόγυαλο σε ένα μαγαζί από το μεθύσι τους ή τη λύπη τους επειδή έχασε η ομάδα αλλά θα άφηναν λεφτά για τις μπύρες που ήπιαν και θα πλήρωναν και τις ζημιές. Το αναφέρω μεταφορικά γιατί σήμερα οι βρεττανοί χούλιγκαν είναι οι φτωχότεροι χούλιγκαν του κόσμου!
- Όπως τα λες, με διέκοψε ο Ράϊαν που δουλεύει σερβιτόρος στην ταβέρνα της Ποπάρας στην Μερικιά Λέρου όπου τον συνάντησα. Οι παλιοί χούλιγκαν δεν πηγαίνουν πλέον στο γήπεδο, κατακλύζουν τις γειτονικές του γηπέδου παμπ, τους στοιχίζει λιγότερο από τα εισιτήρια του αγώνα!...έμεινα με το ανοιχτό στόμα! Ο ίδιος δήλωσε οπαδός της Αρσεναλ και τα καλοκαίρια εργάζεται σε παραθεριστικά εστιατόρια της Μεσογείου για να έχει εξασφαλισμένο το μεσημεριανό του φαγητό, όπως περίπου κάνουν οι δικοί μας ντελιβεράδες.
- Όπου γης, πατρίς! του απάντησα, το κατάλαβε χωρίς να μεταφράσω, από το φιλικό χτύπημα στην πλάτη...

Σε όλους αυτούς λοιπόν αφιερώνεται η σημερινή λίστα τραγουδιών από την δεκαετία του 1980 μέχρι σήμερα, που επέλεξα να σάς προτείνω:

Clash - London Calling
The Jam - Going Underground
Sex Pistols - Anarchy In The UK
Circle Jerks - Wild in the Streets
Dead Kennedys - I Fought the Law
The Specials - Gangsters
The Beatles - Revolution
Rolling Stones - Street fighting Man
Muse - Resistance
Sinead O'Connor - Streets of London

The drugs don't work [ Τα ναρκωτικά δεν κάνουν πλέον δουλειά ]

Του Tee Menem

Curt Bobain, ηγετική φυσιογνωμία των Nirvana και του
μουσικού κινήματος grunge, αυτοπυροβολήθηκε το 1994

Παλιά λέγαμε "ποτό και οδήγηση δεν πάνε μαζί". Τώρα προστίθονται και τα ναρκωτικά. "Ποτό, οδήγηση και ναρκωτικά πάνε παντού". Με την οδήγηση δεν ταιριάζουν καθόλου κι όταν συνδυάζονται έχουμε ...παράπλευρες απώλειες. Με αφορμή όμως την πρόθεση της κυβέρνησης να επιτρέψει την ελεύθερη διακίνηση και διάθεση μίας ευρείας γκάμας ναρκωτικών ουσιών ταυτόχρονα με την διασπορά 35000 φρουτακίων και κουλοχέρηδων και στο τελευταίο καφενείο χωριού (η γκλαμουριά της πρέφας και του πόκερ θέλει και λίγο από Las Vegas), κάνω μερικές σκέψεις που όσον αφορά στην σχέση τους με την μουσική προβάλλουν μάλλον στον αντίλογο. Δεν θα υπερθεματίσω, θα γράψω μόνο κάποιες σκέψεις...ατάκτως εριμμένες.

Η πλειοψηφία κάνει "μούγγα" στο θέμα, εννοώ από την πλευρά των μέσων ενημέρωσης και τα προβλήματα που έχουν προκύψει, την προβολή αρμόδιων φορέων και επιστημόνων που ασχολούνται σε μονάδες στον τομέα της απεξάρτησης. Σ' αυτούς οι πόρτες είναι κλειστές και τα κονδύλια κουτσουρεμένα.

Ένα μεγάλο κομμάτι της μυθοπλασίας (στιχουργική, ιστορίες που συνοδεύουν καλλιτέχνες κ.α.) του Rock 'n' roll αλλά και άλλων πιο τεχνοκρατικών μουσικών ειδών ξεπερνάει την πραγματικότητα προσδίδοντας σε αυτή μία ετεροβαρή διάσταση που γοητεύεται από αυτό το μύθο ή την πραγματικότητα. Τα ναρκωτικά φεύγουν από τους σταρ και κατεβαίνουν στις μάζες εδώ και 50 χρόνια. Με την κυβερνητική απόφαση κατακαλόκαιρο και σε περίοδο κρίσης να δημιουργεί κάποια ερωτηματικά.

Η διεύρυνση του κύκλου εργασιών των αρχών διεγείρεται προφανώς από το μεγάλο προσδοκόμενο οικονομικό όφελος που θα κλείνει τις μαύρες τρύπες του χρέους της χώρας. Τι λέει ο νέος νόμος διαβάστε το κάπου αλλού παρακαλώ, δεν έχω τόσο χώρο εδώ ή ρωτήστε τον Ηλία Μιχαλαρέα που το έχει ψάξει ήδη. Το αποτέλεσμα θα είναι πάντα πιο κυνικό. Θα τα δοκιμάσουν κι αυτοί που δεν τα 'ξεραν. Δεν θα μείνει ρουθούνι για ρουθούνι! Γιατί η ελεύθερη διακίνηση είναι μεγαλύτερο κίνητρο και από την ίδια την απαγόρευσή τους.

Σε αυτό το θέμα έχουν αναφερθεί αρκετές προσωπικότητες της εγχώριας μουσικής σκηνής. Ο Τζίμης Πανούσης χαριτολογώντας είπε κάποτε "παιδιά ας τα αφήσουμε τα ναρκωτικά, μην μπλέκετε, δεν φτάνουν για όλους"!

Καλλιτεχνική δημιουργία και ναρκωτικά είναι δύο πράγματα εντελώς ανόμοια αλλά δυστυχώς όχι ασύμβατα. Το ίδιο συμβαίνει και στον αθλητισμό κι εκεί έχουμε τιγκάρει στις ουσίες ειν' η αλήθεια. Η καλλιτεχνική και αθλητική πρωτοπορία τα έχει προβάλλει με τον τρόπο της και τις περιπέτειές της με αυτά κι έχει επηρεάσει ήδη τον μικρό της μυστικό περίγυρο, τους fans και κατ' επέκταση εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη.

Αυτό πέρασε στην αρχή ως μία πολυτέλεια και ακόμα τέτοια είναι αλλά κυρίως σαν ένα life style διαρκείας. Τα πράγματα είναι πιο απλά σήμερα με την πιθανολογούμενη απελευθέρωσή τους, το θέμα φτάνει σε μένα και σένα σαν συναγερμός, με μια κίνηση κι εκεί παίρνεις αναγκαστικά θέση, λες ένα ναι ή όχι και πάμε παραπέρα. Σκέφτεσαι...το συμφέρον σου αλλά και τον κόσμο που θα ζούμε και αποφασίζεις (χειρότερος γίνεται? Γίνεται!). Ούτε μαλακά ή σκληρά και ηλίθια διλήμματα πρέπει να σε επηρεάζουν σε αυτή σου τη θέση, ούτε ατέρμονες συζητήσεις με ειδικούς και παντογνώστες της μιας ή της άλλης πλευράς, ό,τι έμαθες-έμαθες, ό,τι κατάλαβες - κατάλαβες. Ναι ή όχι, τόσο απλά κι άσε εμένα ή τους φίλους σου να σε κρίνουν. Γιατί μία κριτική γίνεται αυτό δεν το αποφεύγω σήμερα, ούτε εγώ.

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν κάποιοι είναι ότι με τόσα χημικά που λαμβάνει ο εγκέφαλος και το δέρμα υπάρχει κάτι σαν ανοσία και τα ναρκωτικά δεν δουλεύουν πια ούτε σαν μέσο αποβλάκωσης. Με τόσους θανάτους από τα ναρκωτικά μάλλον ως έλεγχος της υπογεννητικότητας και τις υπόλοιπες στατιστικές δημογραφικές πλεκτάνες εξυπηρετεί, σκέφτηκαν. Ο βλάκας είναι άλλος λοιπόν, αυτός που ψήφιζε τους νόμους που δεν έφερναν κανένα σοβαρό αποτέλεσμα, δεν διόρθωσαν τίποτα, αντιθέτως διόγκωναν και η ευαισθησία τους έχει εξαφανιστεί εδώ και πολλά χρόνια. Συντήρηση κάνουμε κι αν έχουμε λίγη ανθρωπιά αυτή εκφυλίζεται στα κανάλια με πλάνα δακρύβρεχτων κυριών, είτε πρόκειται για συμπάθεια προς ασθεμνίς-εξαρτημένους είτε για ορφανά και κακοποιημένα παιδιά είτε για ανάπηρους και αναξιοπαθούντες ΚΑΙ ΞΕΧΝΆΝΕ ΠΌΣΑ ΠΤΩΜΑΤΑ ΞΕΒΡΑΖΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ Ο ΣΤΟΛΟΣ του νομοταγή συζύγου τους.

Κάτι αντίστοιχο συνέβαινε με τον αντικαρκινικό αγώνα. Περισσότεροι άνθρωποι πέθαιναν από το καυσαέριο στην ατμόσφαιρα της Αθήνας και της Πτολεμαϊδας παρά από το κάπνισμα. Κάτι σαν τις κατσαρίδες γίνεται εδώ και δεν σε πιάνει πλέον τίποτα. Φεύγεις από τον ένα πέφτεις στον άλλο. Πειραματόζωα οι άνθρωποι.

Υπάρχει πολύναρκωτική εξάρτηση πλέον και οι θάνατοι από υποκατάστατα είναι εξ' ίσου πολλοί. Το αίμα έχει μολυνθεί ήδη από τον τρόπο και τις συνθήκες ζωής. Τριακόσια άτομα περίπου πεθαίνουν κάθε χρόνο, επίσημα. Ανεπίσημα είναι πολλά περισσότερα. Γι' αυτό και δεν υπάρχει ανάγκη μεγαλύτερου πλασαρίσματος. Ας δούμε τι θα κάνουμε με τους υπάρχοντες ασθενείς, δεν λέω ότι πρέπει να κλείνονται σε στρατόπεδα, να γίνεται προσπάθεια απεξάρτησης και αποκατάστασης εννοώ, δεν χρειαζόμαστε άλλους μελλοθάνατους. Τα στοιχεία δείχνουν ότι αυξάνονται οι χρήστες όλων των ναρκωτικών ουσιών αφού ακόμα τα βρίσκεις παντού και σχετικά εύκολα αλλά δεν σκεφτόμαστε όλοι το ίδιο και σάς καταλαβαίνω...

Κι αν το θέμα είναι η υπεραξία του κέρδους τους τότε φεύγουμε από το θέμα γιατί προσπαθούν να με πείσουν ότι η ανθρώπινη ζωή δεν έχει τιμή, είναι διαπραγματεύσιμη, αυτό δεν θέλω να το πιστέψω ότι το σκέφτηκαν! Οτι δηλαδή θεωρούν θα έχουν έσοδα ανεξάρτητα από τους νεκρούς που θα υπάρξουν. Όλα για το κέρδος λοιπόν?

Ζούμε μέσα στη χημεία των τροφών και των πιέσεων σε επαγγελματικό ή και προσωπικό επίπεδο...Κι αυτά τα προβλήματα έχουν άλλους δρόμους επίλυσης αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Μερικές ωστόσο πληροφορίες είναι πάντα χρήσιμες για να μη λέτε ότι δεν σάς είπαν τίποτα στο σχολείο...Τα χειρότερα έπονται.

Το φυτό κάνναβη περιέχει περισσότερες από 400 χημικές ουσίες. Περίπου 60 από αυτές δεν βρίσκονται σε άλλο φυτό. Η ουσία που ευθύνεται περισσότερο για τις οργανικές και ψυχικές συνέπειες της κάνναβης είναι το THC, συντομογραφία της δέλτα-υδροκαναβινόλης. Στις μέρες μας η ουσία αυτή μπορεί να παράγεται και σε ένα εργαστήριο. Η περιεκτικότητα σε THC των διαφόρων προϊόντων κάνναβης μπορεί να ποικίλει ευρέως. Η μαριχουάνα περιέχει τη μικρότερη ποσότητα THC. Το χασίς περιέχει υψηλότερες ποσότητες αλλά αυτό εξαρτάται από τη σύνθεση. Το THC φτάνει στον εγκέφαλο πιο γρήγορα όταν καπνίζεται. Για να απελευθερωθεί το THC από την κάνναβη πρέπει να θερμανθεί, συχνά μέσω του καπνίσματος. Το σώμα απορροφά 10-25% του THC όταν εισπνέεται και 6% όταν τρώγεται.

Η δόση που χρειάζεται κάποιος για να αισθανθεί high είναι περίπου 10 mg, μια ποσότητα της οποίας μόνο ένα μικρό μέρος φτάνει πραγματικά στον εγκέφαλο. Μια εβδομάδα μετά το κάπνισμα κάνναβης μόνο 60-70% του THC έχει αποβληθεί από το σώμα, επειδή ένα μέρος αποθηκεύεται στο λίπος του σώματος. Θα χρειαστεί να περάσουν 2 μήνες ώστε το THC να μην μπορεί να ανιχνευτεί στο αίμα. Από την άλλη, οι ψυχοδραστικές συνέπειες εξαφανίζονται μετά από δύο ώρες. Αλλά εάν είσαι "εξαρτημένος" επανέρχονται ανά πάσα στιγμή.

H Jannis Joplin θεωρείται σήμερα η πρώτη μεγάλη απώλεια εξαιτίας χρήσης ναρκωτικών σε συνδιασμό με αλκοόλ. Η ίδια είπε σε μία συνέντευξή της "Κάθε βράδυ στις συναυλίες μας κάνω έρωτα με 25.000 ανθρώπους αλλά καταλήγω σπίτι μόνη μου"...

Η κάνναβη είναι γνωστή για τις θεραπευτικές ιδιότητές της αλλά χρησιμοποιείται επίσης στο εμπόριο ρούχων και το χώρο των καλλυντικών. Η κακή χρήση ενδεχομένως να είναι υπεύθυνη για πολλά ψυχοσωματικά προβλήματα των χρηστών ενδεχομένως να βγάζουμε κάποια συμπεράσματα από άτομα που βρέθηκαν στον κύκλο μας αλλά αυτό δεν έχει αποδειχθεί επιστημονικά. Η φυλάκιση για κατοχή μικροποσότητας που προορίζεται για ατομική χρήση οπωσδήποτε είναι άδικη γιατί συνδέεται με ποινικούς πειθαναγκασμούς και αφήνει ελεύθερο τον έμπορο. Από την άλλη είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι η χρήση οδηγεί σε πιο ισχυρά ναρκωτικά με συντριπτικά ποσοστά.

Στις μέρες μας αυτή η συζήτηση επανέρχεται όλο και περισσότερο γιατί οι μέρες που ζούμε είναι "γκαστρωμένες", γίνεται δηλαδή μία διαπάλη ιδεών και φαίνεται ότι το άνοιγμα μιας τέτοιας συζήτησης μονόπλευρα ευνοεί μόνο αυτούς που αναζητούν τρόπους να αποφύγουν συμπεριφορά θεσμική ή ατομική και ευθύνες στο χώρο της υγείας, της δικαιοσύνης και της κοινωνικής επανένταξης που τους βαραίνουν εδώ και πολλά χρόνια.

Σήμερα δεν θα επεκταθώ άλλο, συμπονώ τις γλάστρες και συμπάσχω με τον πρωθυπουργό. Η απελευθέρωση των επαγγελμάτων έφερε και την απελευθέρωση των ναρκωτικών... Ακούστε σχετικά και να θυμάστε ότι η μουσική είναι το πιο ανώδινο ναρκωτικό.

The Verve - The Drugs Don't Work
Eric Clapton - Cocaine
Ian Dury - Sex, Drugs and Rock 'n Roll
JJ Cale - Cocaine
Rolling Stones - Brown Sugar
Amy Winehouse - Rehab
Παύλος Σιδηρόπουλος - Εν κατακλείδι
Ζορζ Πιλαλί - Ο Μπουφετζής
Nightstalker - Don't Blow My High
Βob Marley - Legalise it

Η φύση είναι παρελθόν...

Του Tee Menem



Φεύγω από την Αθήνα με καθαρή συνείδηση. Βέβαια το να πηγαίνεις διακοπές τον Αύγουστο είναι πλέον "περίεργο" κατά την κοινή γνώμη, σε συνθήκες κρίσης κι ας είναι φυσιολογικό και νοιώθεις σχεδόν προνομιούχος ωραίο θέμα για ρεπορτάζ, Προσωπικά, εκτός από πολύ δουλειά, έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να γίνει η ζωή μου στην Αθήνα πιο ανθρώπινη και μαζί με πολλούς άλλους φίλους και φίλες έχουμε ένα σοβαρό λόγο να επιστρέψουμε (λέγε με Ash In Art) και όχι να αναζητήσουμε μόνιμα την τύχη μας στα βουνά, θα ήταν μία κάποια φυγή αυτό πιστεύω. Ήθελα οι φίλοι μου να νοιώθουν πιο καλά μαζί μου κι εγώ πιο χαλαρός μαζί τους. Φτιάξαμε και τον Rock XS για να ακούμε και να παίζουμε τη μουσική μας. Χρησιμοποίησα και τη φωνή μου στα όριά της, έκλεισε δύο-τρεις φορές, αυτή τη χρονιά. Όταν ενωνόταν μαζί με άλλες ακουγόταν περισσότερο. Στον ύπνο μου δεν έγιναν μεγάλες δρασκελιές, χάνεται η φαντασία σ' αυτή την πόλη αν δεν το προσέξεις. Και ως γνωστόν η μνήμη του έθνους υπολειτουργεί, αυτονόητα η δική μου είναι αδύναμη. Μου σύστησαν σταγόνες αλόης για να επανέρχεται κάπως...ας πειραματιστούμε.

Στο θέμα μας. Το χέρι των εμπρηστών είναι μακρύτερο και δεν έχει σχέση με αυτό του Καραγκιόζω. Αυτός έφτανε σ' ένα πανέρι, έψαχνε λίγο ψωμί. Οταν μπαίνει φωτιά σε ένα δάσος γνωρίζω πλέον μέσα μου ότι δεν πρόκειται μόνο για τους γνωστούς κλέ-φτες (δις) αλλά για κλέφτες της ίδιας της ζωής, πρόκειται για πληρωμένους δολοφόνους της φύσης. Σε αυτούς τους τελευταίους η φωτιά είναι κάτι σαν προέκταση του ίγκο (εγώ) τους και του χεριού τους και του άλλου που έχει σχέση με το μεγάλο αυτοκίνητο και αν και αόρατοι φροντίζουν σα παιδιά τους τα δελτία ειδήσεων, τα τροφοδοτούν με εικόνες καταστροφής, κάτι που απολαμβάνουν ολίγον καψαλισμένοι από το σαλόνι του σπιτιού τους.

Η μεγάλη φωτιά στην Κέρκυρα είχε πολύ καπνό και ελάχιστο νερό. Οι Deep Purple έγραψαν ένα κορυφαίο τραγούδι αρκετές δεκαετίες πριν σχετικά με ένα φαινόμενο, το Smoke On The Water. Το νερό δημιουργεί καπνό, κι όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά! Από το νερό μπορεί να ξεκινήσει φωτιά όταν υπό κάποιες φυσικές συνθήκες (σε συνθήκες υγρασίας και ξηρασίας) γίνεται χημική αντίδραση. Μέχρι εκεί! Η φύση έχει αρκετά αμυντικά αποθέματα και επιβίωσης (από την στάχτη της ξαναγεννά ζωή) αλλά όχι τόσα για να αντιμετωπίσει την κακοδαιμονία της, τον άνθρωπο που συνεχίζει να της πηγαίνει κόντρα. Η φύση στις μέρες μας δεν προλαβαίνει να βλάψει τον εαυτό της. Η φυσική (από την ίδια τη φύση) καταστροφή είναι κάτι που δεν συμβαίνει στις μέρες μας και γι' αυτό δεν θα έπρεπε να λέγεται έτσι. Ίσως ένας νέος ορισμός να της ταίριαζε καλύτερα. Ανθρωπιστική διαστροφή ή παρα φύση καταστροφή! Η διαστροφή είναι ενάντια και στην ίδια τη φύση του ανθρώπου. Συμβαίνει όταν τα ψυχικά αποθέματα στερεύουν, όταν υπερισχύει η άλλη, η εκμεταλλευτική φύση των πραγμάτων. Κι εκεί η στρόφιγγα δεν κλείνει ποτέ, είναι αχόρταγα ανοιχτή. Όταν αρχίσει δεν τελειώνει πουθενά γιατί δεν έχει διέξοδο, είναι ο ορισμός του αδιεξόδου.

Προσπάθησε να μπεις στο μυαλό ενός τέτοιου διεστραμμένου μυαλού. Θα συναντήσεις χαρακτηριστικά ξένα στη δική σου φύση. Κακία, δυστροπία, δυσπροσαρμογή, ΜΙΣΟΣ. Αυτοί οι χαρακτήρες και όσοι σκαρφίζονται κόλπα εις βάρος μας έχουν σε αυξημένο βαθμό τον ατομικισμό και την ανευθυνότητα. Είναι οι κακοί. Και φυσικά δεν βρίσκονται στη φυλακή. Επανειλλημένα ακούμε από επίσημα χείλη ότι πρόκειται για εμπρηστές αλλά χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα. Συμφέρει κι άλλους η φωτιά. Οχι μόνο τους εμπρηστές.

Είκοσι φωτιές άναψαν ταυτόχρονα στο νησί των Φαιάκων, ούτε μία ούτε δύο. Εάν αυτό δεν είναι ένα διεστραμμένο σχέδιο, τι είναι?

Ταξίδεψα στην Κέρκυρα άλλοτε για δουλειά, για αγαπημένα πρόσωπα, για αναψυχή. Ένα νησί με μεγάλα δάση και ελαιώνες. Μου είχε κάνει εντύπωση που οι Κερκυραίοι αγρότες άφηναν τα δίχτυα τους όλο το χρόνο στο χώμα. Πήγαιναν και μάζευαν τις ελιές που έπεφταν μόνες τους. Δεν χτυπούσαν τα κλαδιά. Από εκεί κατάλαβα ότι αγαπούσαν τη φύση γι αυτό και αγαπάνε τη μουσική, η Κέρκυρα είναι ένα νησί με πολύ μουσική. Ακόμα και στο μικρότερο χωριό υπάρχει μία μπάντα. Ισως είναι το μόνο μέρος στον πλανήτη με τόσες ορχήστρες, αναλογικά του πληθυσμού. Ναι, το μικρόβιο του τουρισμού έχει χτυπήσει το νησί από παλιά, στην βόρεια και στη νότια πλαυρά, σε δύο σημεία και αυτά που συμβαίνουν εκεί δεν απέχουν πολύ από όσα συμβαίνουν στην Αγία Νάπα το Φαληράκι ή το Λαγανά. Αλλά είναι οι άνθρωποι που έκαναν την διαφορά όλα αυτά τα χρόνια , γι αυτό και ο τουρισμός εκεί είναι διαφορετικός, έχει άλλα στάνταρντς, είναι υψηλού επιπέδου και προσιτός από όλους.

Σε αυτό το νησί χτύπησε η φωτιά, εκεί η ανθρώπινη διαστροφή έδωσε τα ρέστα της, κι αν δείτε τις εικόνες που έρχονται είναι συγκλονιστικό αυτό που συμβαίνει. Βέβαια, δεν είναι μία πυρκαγιά που κατακαίει δίπλα μας όπως το 2007 και γι αυτό δεν υπάρχει μαζική αντίδραση. Για το νησί όμως σημαίνει καταστροφή και για τους ανθρώπους του είναι ίσως η μεγαλύτερη αδικία, μεγαλύτερη και από την άρνηση των ευρωπαϊκών υπηρεσιών να αναγνωρίσουν το κουμ κουάτ, το τοπικό ποτό, ως ποτό με ονομασία προέλευσης (sic)και τον υποβιβασμό της τοπικής ομάδας! Θυμηθείτε, οι αναδασωτέες περιοχές είναι μόλις το 10% των καμμένων...

Σας παραθέτω μερικά τραγούδια που ενδεχομένως στο μέλλον να φωτίσουν σαν φωτιά τη σκέψη σας.

Deep Purple - Burn
Bruce Springsteen - Fire
Kasabian - Fire
Arthur Brown - Fire
Die Krupps - Fire (διασκευή Arthur Brown)
Jimi Hendrix - Fire
Nine Inch Nails - Burn
Arcade - Fire
Ξύλινα Σπαθιά - (Η φωτιά στο) Λιμάνι
Prodigy - Fire

Καλή ακρόαση!

Τhe house is burning!

Αύγουστος παρά πόδας

Του Τee Menem



Οι περισσότεροι από εμάς σκέφτονται αυτό τον καιρό πώς θα καταφέρουν να φύγουν από το καμίνι του κ. Καμίνη, υπάρχουν όμως κάποιοι άλλοι που θα βγάλουν τον Αύγουστο σαν να έχουν σ"τα δυο τους μάτια κάρβουνα αναμμένα" κατά πως τραγουδούσε ο Νίκος Παπάζογλου σε στίχους και μουσική του, σε ένα από τα πιο περήφανα ελληνικά τραγούδια. Κι αυτοί οι άλλοι δεν είναι άλλοι παρά τα αποκαλούμενα και "παιδιά του λαού", οι φαντάροι...

Παιδιά παντός καιρού, με τα οποία κάποιοι παραστρατιωτικοί επιμένουν να παίζουν λέγοντας ότι "στο στρατό γίνεσαι άντρας" ενώ στην πραγματικότητα απλά κάνεις κάποιες φιλίες και αποκομίζεις διαφορετικές εμπειρίες άλλοτε ευχάριστες και χρήσιμες, άλλοτε δυσάρεστες και ακραίες. Εκεί, ανάλογα του χαρακτήρος σου και αν είσαι και λίγο τύπος φοβικός θα γίνεις ευθυνόφοβος, θα αναζητάς τρόπους "να τη βγάζεις καθαρή" και θα γνωρίσεις τη λαμογιά του αράζειν μετά βεβαιότητας, πράγματα που σε μαθαίνουν πώς να γίνεσαι ανταγωνιστικός και να επιβιώνεις εις βάρος των υπολοίπων. Η θητεία σου αφήνει κάποια σημάδια, όπως και να το κάνουμε. Κάποιοι, πιο ...αποφασισμένοι παρ' όλα αυτά το κάνουν δουλειά γιατί εξίσου απλά ο στρατός σου παρέχει μία επαγγελματική σιγουριά. Αυτός ο τελευταίος συλλογισμός με βοηθά να συμπεραίνω ότι το λειτούργημα του στρατιώτη εξελίσσεται σε μισθοφόρο στρατιώτη σκόπιμα και δεν είναι τυχαίος ο χαρακτηρισμός "μισθοφορικός στρατός" αφού ουκ ολίγες φορές παιδιά του τόπου μας προσφέρθηκαν ως σφαγεία στην ποδιά του ΝΑΤΟ με το πρόσχημα συμβατικών υποχρεώσεων ή ως όχημα που παρέχει στη χώρα μας μία αόρατη ευνοϊκή μεταχείρηση από τις σύμμαχες υπερδυνάμεις (στο Κόσσοβο, στο Αφγανιστάν, σε ασκήσεις της βορειοατλαντικής συμμαχίας και αλλού). Σε αυτές τις περιπτώσεις τα ελληνικά, τύποις "εθελοντικά"- μισθοφορικά Σώματα δεν είχαν ουσιαστικό ρόλο, δεν είχαν ανθρωπιστικό σκοπό, έπαιρναν εντολές απ' έξω και τα οφέλη της παρουσίας τους ακόμα διερευνώνται ενώ τα πορίσματά τους αναμένονται μάταια.

Πληροφορίες που φτάνουν στα αυτιά μου λένε πως ο μήνας αυτός θα είναι χειρότερος απ' ότι τον περίμεναν ακόμα και οι ίδιοι οι στρατευμένοι και απ' όσο μπορώ να θυμάμαι κι εγώ από τα χρόνια μου στο πεζικό (τέλος δεκαετίας '80 με 21 μήνες θητεία χωρίς φυλακή) ο Αύγουστος είχε πολλά προβλήματα εάν σε έβρισκε εντός στρατοπέδου. Οι πηγές είναι ασφαλείς, είναι οι ίδιοι οι στρατευμένοι κι αν έχετε κάποιον στο περιβάλλον σας μπορεί να το επιβεβαιώσει. Επανέρχομαι στην επόμενη παράγραφο.

Εκείνα τα χρόνια λοιπόν που υπηρέτησα την μαμά πατρίδα (sic) ένα τραγούδι γυρόφερνε το φάντασμά του σε κάθε ανυποψίαστο στρατιώτη, με τον τίτλο "You' re in the army now" ένα τραγούδι που πρωτοακούστηκε από τους αδερφούς Bolland και έγινε γνωστότερο από τους Status Quo που ακόμα ήταν στις δόξες τους. Αποτέλεσμα της απήχησης αυτού του άσματος ήταν να γίνει άτυπος ύμνος κάθε πορωμένης στρατιωτικής επίθεσης είτε αυτή γινόταν σε εμπόλεμη ζώνη, είτε εναντίον αμάχων. Στο Ιράκ γνώρισε μεγάλες δόξες κι έγινε κάτι σαν ιδέα, όπως περίπου συμβαίνει οδυνηρά για τον πρωταγωνιστή της ταινίας "Κουρδιστό πορτοκάλι" σε ένα άλλο επίπεδο, δείτε την ταινία.

Κατά την στρατιωτική ηθική πρέπει να "πήξεις" και "ο στρατός δεν είναι παίξε-γέλασε" αλλά γέλασα αφάνταστα όταν κάποιος πιτσιρικάς στη Λήμνο συμπλήρωνε με σπρέϋ έξω από στρατόπεδο "ΖΗΤΩ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ"...Διονυσίου!

Πληροφορίες αναφέρουν λοιπόν ότι οι έφεδροι στρατιώτες και υπαξιωματικοί αυτό τον μήνα θα κουβαλήσουν στην πλάτη τους το σύνολο των υπηρεσιών των μονάδων τους αλλά και των κέντρων εκπαίδευσης με αποτέλεσμα να κόβονται άδειες και να διπλασιάζονται βάρδιες. Γνωρίζω ότι και τα προηγούμενα χρόνια αυτό ήταν ένα στίγμα αφού όσον αφορά τις άδειες το πρόγραμμα δεν κυλούσε ποτέ αρμονικά λες και τον Αύγουστο ο στρατός μειώνεται αριθμητικά! Το πρόβλημα πηγαίνει και πέρα από αυτό αφού με την κακή διάταξη δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένων και των κενών - λόγω περικοπών - στρατοπέδων, ευνοούνται κάποιες μονάδες των αστικών κέντρων και "φορτώνονται" σε υπηρεσία οι της περιφέρειας και των συνόρων. Τα μηνύματα και οι δίκαιες φωνές περί αδικίας είναι πολλές και αν χρειαστεί θα επανέλθω πάρ΄αυτα.

Στην άλλη πλευρά, η κατάσταση με τον πόλεμο και τον στρατό εμπνέει διαχρονικά διεθνείς καλλιτέχνες (το πρόβλημα αλλού είναι όντως μεγαλύτερο) να μιλήσουν με αντιμιλιταριστική διάθεση. Παραθέτω ένα μικρό play list με τραγούδια που μπορεί να σάς φανερώσουν κάτι βαθιά κρυμμένο μέσα σας. Ακούστε δέκα από αυτά για αρχή:

- John Lennon, Imagine
- Αnti Nowhere League, Anti war song
- Edwin Starr, War (What Is It Good For?)
- The Cranberries, Zombie
- KE, Strange World
- Iron Maiden, Run To The Hills
- Union Jack Boxes, Damn Vandals
- John Lennon, Give Peace a Chance
- The Clash, Death or Glory
- Pearl Jam, Anti-war song

Καλό μήνα!

ΥΓ. Είδα συμπτωματικά στην σειρά "Extreme makeover" το χτίσιμο μίας νέας οικίας για τον παράλυτο-από τον πόλεμο στο Ιράκ- πεζοναύτη του αμερικανικού στρατού, πατέρα τεσσάρων παιδιών και συγκινήθηκα παρ' όλη την πατριωτική υπερβολή. Κι αν εκεί μένεις χωρίς άκρα γιατί πολέμησες 30000 μίλια μακριά από την εστία σου εδώ ελπίζουμε να μην έχουμε κάποια αυτοκτονία λόγω επαναληπτικής εκδικητικότητας (στην στρατιωτική γλώσσα λέγεται και "χώσιμο").

Born and dead for this week (1.8. - 7.8.) by Fok BS

Born and dead for this week (1.8. - 7.8.)
This is our weekly report of born and dead. So let's start with the happy side of this report. Let us start with, who was born between the first and the 7th of august:

-Jerome John "Jerry" Garcia (August 1, 1942 – August 9, 1995) was an American musician best known for his lead guitar work, singing and songwriting with the band the Grateful Dead. Though he vehemently disavowed the role, Garcia was viewed by many as the leader or "spokesman" of the group.
One of its founders, Garcia performed with the Grateful Dead for their entire three-decade career (1965–1995). Garcia also founded and participated in a variety of side projects, including the Saunders-Garcia Band (with longtime friend Merl Saunders), Jerry Garcia Band, Old and in the Way, the Garcia/Grisman acoustic duo, Legion of Mary, and the New Riders of the Purple Sage (which Garcia co-founded with John Dawson and David Nelson). He also released several solo albums, and contributed to a number of albums by other artists over the years as a session musician. He was well known by many for his distinctive guitar playing and was ranked 13th in Rolling Stone's "100 Greatest Guitarists of All Time" cover story.
Later in life, Garcia was sometimes ill because of his unstable weight, and in 1986 went into a diabetic coma that nearly cost him his life. Although his overall health improved somewhat after that, he also struggled with heroin addiction, and was staying in a California drug rehabilitation facility when he died of a heart attack in August 1995.

-Robbin Crosby (August 4, 1959 – June 6, 2002) was an American guitarist who was a member of glam metal band Ratt, earning several platinum albums in the U.S. in the mid-to-late 1980s. Crosby was HIV positive, but died from a heroin overdose in 2002.

-Louis Armstrong (August 4, 1901 – July 6, 1971), nicknamed Satchmo or Pops, was an American jazz trumpeter and singer from New Orleans, Louisiana.
Coming to prominence in the 1920s as an "inventive" cornet and trumpet player, Armstrong was a foundational influence in jazz, shifting the music's focus from collective improvisation to solo performance.
With his instantly recognizable deep and distinctive gravelly voice, Armstrong was also an influential singer, demonstrating great dexterity as an improviser, bending the lyrics and melody of a song for expressive purposes. He was also greatly skilled at scat singing, vocalizing using sounds and syllables instead of actual lyrics.

-Neil Alden Armstrong (born August 5, 1930) is an American former astronaut, test pilot, aerospace engineer, university professor, and United States Naval Aviator. He was the first person to set foot on the Moon.

-Andrew Warhola, Jr. (August 6, 1928 – February 22, 1987), known as Andy Warhol, was an American painter, printmaker, and filmmaker who was a leading figure in the visual art movement known as pop art. After a successful career as a commercial illustrator, Warhol became famous worldwide for his work as a painter, avant-garde filmmaker, record producer, author, and member of highly diverse social circles that included Bohemian street people, distinguished intellectuals, Hollywood celebrities and wealthy patrons.
Warhol has been the subject of numerous retrospective exhibitions, books, and feature and documentary films. He coined the widely used expression "15 minutes of fame." In his hometown of Pittsburgh, Pennsylvania, The Andy Warhol Museum exists in memory of his life and artwork.
The highest price ever paid for a Warhol painting is US$100 million for a 1963 canvas titled Eight Elvises. The private transaction was reported in a 2009 article in The Economist, which described Warhol as the "bellwether of the art market." $100 million is a benchmark price that only Jackson Pollock, Pablo Picasso, Vincent van Gogh, Pierre-August Renoir, Gustav Klimt and Willem de Kooning have achieved.

And now the bad 'news'. Let's see, who died between the first and the 7th of august.

-Arthur Lee (March 7, 1945 – August 3, 2006) was the frontman, songwriter and multi-instrumentalist of the Los Angeles rock band Love, best known for the critically acclaimed 1967 album, Forever Changes.

-Marilyn Monroe (born Norma Jeane Mortenson but baptized and raised as Norma Jeane Baker; June 1, 1926 – August 5, 1962) was an American actress, singer and model. After spending much of her childhood in foster homes, Monroe began a career as a model, which led to a film contract in 1946. Her early film appearances were minor, but her performances in The Asphalt Jungle and All About Eve (both 1950) were well received. By 1953, Monroe had progressed to leading roles. Her "dumb blonde" persona was used to comedic effect in such films as Gentlemen Prefer Blondes (1953), How to Marry a Millionaire (1953) and The Seven Year Itch (1955). Limited by typecasting, Monroe studied at the Actors Studio to broaden her range, and her dramatic performance in Bus Stop (1956) was hailed by critics, and she received a Golden Globe nomination. Her production company, Marilyn Monroe Productions, released The Prince and the Showgirl (1957), for which she received a BAFTA Award nomination and won a David di Donatello award. She received a Golden Globe Award for her performance in Some Like It Hot (1959).
The final years of Monroe's life were marked by illness, personal problems, and a reputation for being unreliable and difficult to work with. The circumstances of her death, from an overdose of barbiturates, have been the subject of conjecture. Though officially classified as a "probable suicide", the possibility of an accidental overdose, as well as the possibility of homicide, have not been ruled out. In 1999, Monroe was ranked as the sixth greatest female star of all time by the American Film Institute. In the years and decades following her death, Monroe has often been cited as a pop and cultural icon as well as an eminent American sex symbol.

-Oliver Hardy (January 18, 1892 – August 7, 1957) was an American comic actor famous as one half of Laurel and Hardy, the classic double act that began in the era of silent films and lasted nearly 30 years, from 1927 to 1955.

Μόνιμοι κάτοικοι πλατείας

Του Tee Menem



"Η πλατεία ήτανε άδεια και τρελλός απ' τα σημάδια σα σκυλί", λόγια του Διονύση Σαββόπουλου που παραμένουν επίκαιρα. Ο στίχος έρχεται στα χείλη αβίαστα τώρα που η πλατεία εκ-καθαρίστηκε. Κι έτσι όπως τον σκύλο τον διώχνουν από παντού, άνθρωποι πρόλαβαν να μετακινηθούν για να συγκεντρωθούν ξανά το ίδιο βράδυ. Ανθρωποι με προβλήματα που έχουν ανάγκη από υποστήριξη από τον Δήμο κι όχι από δίωξη. Το γεγονός πάντως παρουσίας ελάχιστου κόσμου βοήθησε μεν στο συμμάζεμα αλλά και την αποτροπή γενικευμένων αντιδράσεων

Δεν ήταν οι περιθωριακοί ο στόχος ήταν και αυτοί αλλά κυρίως ήταν και είναι οι διαδηλωτές και σε αυτούς τους τελευταίους χρεώνονται ανεκτικότητα και κάποια φάουλ ως προς την περιφρούρηση και φροντίδα της πλατείας, πάνω στα οποία στηρίχτηκαν όλα τα επιχειρήματα της δημοτικής αρχής για να σχεδιάσει, καλλιεργήσει μέσω των Media και στο τέλος χρησιμοποίησε για να υλοποιήσει το ύπουλο σχέδιό της. Καθαριότητα και αποκαλούμενοι "περιθωριακοί" ήταν το πρόσχημα. Παρ' όλα αυτά ένας σκύλος είναι δικαιωματικά σε θέση να μας σώσει από την "ερήμωση" της πλατείας. Κι αυτός ο σκύλος έκανε περισσότερα απ' όσα θα τολμούσε ο μέσος άνθρωπος που κινείται μεταξύ Μετρό και Μακντόναλντς. Για τον "Λουκάνικο" ομιλώ (φωτό) που σαν τέτοιος θα συνεχίσει να περιφέρεται στην πλατεία Συντάγματος και τους πέριξ δρόμους. Είναι μόνιμος κάτοικος πλατείας!

Αν είχα σπίτι δεν θα ήθελα ένα αντίσκηνο έξω από την πόρτα μου, έγραψε κάποιος αναγνώστης απευθυνόμενος σε εμένα, θέλοντας να επιβραβεύσει ανώνυμα τον δήμαρχο που συντάχθηκε με τις αστυνομικές αρχές για να φέρει σε πέρας την εκκένωση σκηνών, πανό και περιθωριακών στοιχείων παύλα ανέργων από την πλατεία Συντάγματος. Το θεώρημα του αναγνώστη αντιστρέφεται. Εάν έξω από το σπίτι μου είχε κατασκηνώσει ένας άνεργος θα του έδινα νερό και ψωμί και με τίποτα δεν θα ήθελα να τον ξυλοκοπήσει μία υπηρεσία είτε είναι δήμος είτε πυροσβεστική, είτε περαστικοί και καμπόσοι. Στο σπίτι μου μένουν άνεργοι, πρόσωπα συγγενικά. Στο υπόγειο έχουν νοικιάσει σπίτια (ο θεός να τα κάνει) άνεργοι και μετανάστες. Στις περισσότερες γειτονιές της πόλης αυτό συμβαίνει και δεν αποτελεί εξαίρεση η πολυκατοικία "μου". Όμως δεν προσφέρθηκα να τους διώξω, ούτε παραπονιέμαι, γιατί είναι ειρηνοποιοί, κι αν βάζουν τραγούδια της πατρίδας τους δεν ενίσταμαι. Μ' αρέσουν κάποια γιατί έχουν καϋμό και ταυτίζονται με μια ψυχοσύνθεση. Μία φίλη μου από την Γερμανία έμαθε ελληνικά ακούγοντας Θεοδωράκη κι αυτοί έτσι τα μαθαίνουν, λέγοντάς τους μια καλημέρα, λίγα λόγια όταν συναντιόμαστε αλλά κι απ' τα τραγούδια μας ή την τηλεόραση! Από το φωταγωγό ακούω μωρά να κλαίνε κι αυτό μ' αρέσει και μου δίνει χαρά γιατί μεγαλώνουν στη χώρα μας κι όχι σε κάποια εμπόλεμη ζώνη ή σε καθεστώς ομηρίας και ασιτίας. Λέμε ένα γεια με αυτούς τους "περιθωριακούς" γειτόνους μου κι έχω μάθει λέξεις στα περσικά και τα αλβανικά και δεν με ενδιαφέρει σε τι θεό πιστεύουν, δικαίωμά τους. Τώρα με τις ζέστες συναντιόμαστε πιο συχνά τα απογεύματα, όταν απομακρύνονται από τα θεμέλια για λίγη δροσιά. Μήπως ζω σε γκέτο τελικά και δεν το ξέρω;

Στο θέμα μας: Ο "Λουκάνικος" δεν φοβήθηκε ποτέ. Μπήκε μπροστά, γαύγιζε και έκανε πως δάγκωνε όσους καταπατούσαν στιγμές των άλλων. Το καταλάβαινε και αντιδρούσε. Δεν "μάσησε" τα λόγια του, δεν έφυγε ποτέ από την πλατεία. Βέβαια δεν είχε οικογένεια και υποχρεώσεις αλλά κάτι ήξερε. Το ΒΒC και οι εφημερίδες τον παρουσίασαν σαν ήρωα και θυμήθηκα 5-6 αδέσποτα σκυλιά του περιθωρίου από τα παλιά. Ο "Καραμανλής" κι ο "Ολαφ" θα μπορούσαν να είναι δύο με ίδια συμπεριφορά από μια άλλη πλατεία, την πλατεία Εξαρχείων, ο Ολαφ ήταν και λίγο χαρτόμουτρο αλλά αυτό θα πάρει πολύ συζήτηση. Η "Αεκάρα" με το κίτρινο κασκόλ τις Κυριακές στη Φιλαδέλφεια κι ο "Τζο" στο Α' νεκροταφείο που ακολουθούσε τον επικήδειο. Ωραία σκυλιά, ζωντανά της πόλης. Γιατί εδώ, αυτά έχουμε. Αν είχαμε πρόβατα το κέντρο θα 'ταν αλλιώς. Θα έτρωγαν όλο το χορτάρι μας! Κάποιοι ισχυρίζονται ότι υπάρχουν πρόβατα. Οπως και ιπποπόταμοι λίγα μέτρα πιο πέρα (σε ποιους αναφέρονται άραγε?) Ο λαός έχει καλό κριτήριο, αγνό. Κι οι άνθρωποι φτιάχνουν σύγχρονους θρύλους με την παρατηρητικότητά τους.

"Η πλατεία ήταν γεμάτη με το νόημα που 'χε κάτι" στα πανό διαμαρτυρίας για να υπενθυμίζουν αυτά που ζητάνε οι άνθρωποι. Δεν μπορεί, με τόσα πανό και επιγραφές όλο και κάτι θα έβρισκες να συμφωνήσεις και δεν μπορεί να συμφωνείς με όλα, αυτό είναι σωστό. Αλλά όταν κατεβαίνει ένα πανό κατεβαίνει μία ιδέα. Ο ρόλος του Δήμου είναι να κατεβάζει ιδέες στο όνομα της καθαριότητας? Και τι ιδέες εκπροσωπούνται με το ξήλωμα αυτών των ιδεών; Ακραίες! Αλλά μόνο εκεί στο Σύνταγμα είναι βρώμικα? Μην τρελλαθούμε! Γνωστός ραδιοφωνικός σταθμός πρόσφατα έκανε καμπάνια καθαρισμού βάζοντας μία τρελλή (την Γκύζα) να ουρλιάζει ότι "λεφτά δεν υπάρχουν" κι αφού δεν υπάρχουν παρακινούσε να καθαρίζουμε μόνοι μας τις γειτονιές μας και τις πλατείες μας. Από εκεί άρχισε αυτή η μανία με την καθαριότητα, δεν γνωρίζω εάν ο συγκεκριμένος σταθμός και ο Δήμος μαζί με την κυβέρνηση ήταν συνεννοημένοι, δεν έχω στοιχεία, αλλά οπωσδήποτε μία αλληλουχία υπάρχει, ένα κλίμα φτιάχτηκε.

Λεφτά υπάρχουν, είκοσι φορτηγά βρέθηκαν χαράματα στο Σύνταγμα και δεκάδες υπάλληλοι καθαριότητας μαζί με πολλούς αστυνομικούς και εισαγγελείς αφού εκεί είναι η βιτρίνα μας, το πρόσωπο της πόλης. Είδες εσύ άγνωστε αναγνώστη, ποτέ στις γειτονιές , αυτές με τα υπόγεια διαμερίσματα-αποθήκες ψυχών, τέτοιο ζήλο? Στην Κυψέλη και το Αττικό άλσος πάνε εθελοντές που παρακινούνται από ύποπτες αναγγελίες και υποκαθιστούν μια χαρά τις υπηρεσίες του δήμου... Τι θλίψη....

Παρακαλώ αναζητήστε τον Λουκάνικο στο διαδύκτιο, είναι χάρμα! Δεν θα χάσετε!

Born and dead of 30th of july

Born and dead of 30th of july. like today there were born one musician, one sculptor and two actors. Let's start with the musician...

-George "Buddy" Guy (born July 30, 1936) is an American blues guitarist and singer. He is a critically acclaimed artist who has established himself as a pioneer of the Chicago blues sound, and has served as an influence to some of the most notable musicians of his generation. Guy is known, too, for his showmanship on stage, playing his guitar with drumsticks, or strolling into the audience while playing solos. He was ranked thirtieth in Rolling Stone magazine's list of the "100 Greatest Guitarists of All Time". His song "Stone Crazy" was ranked seventy-eighth in list of the 100 Greatest Guitar Songs of All Time also of Rolling Stone.

-Henry Spencer Moore (30 July 1898 – 31 August 1986) was an English sculptor and artist. He was best known for his abstract monumental bronze sculptures which are located around the world as public works of art.
His forms are usually abstractions of the human figure, typically depicting mother-and-child or reclining figures. Moore's works are usually suggestive of the female body, apart from a phase in the 1950s when he sculpted family groups. His forms are generally pierced or contain hollow spaces. Many interpreters liken the undulating form of his reclining figures to the landscape and hills of his birthplace, Yorkshire.

-Arnold Alois Schwarzenegger (born July 30, 1947) is an Austrian-American former professional bodybuilder, model, actor, director, businessman and politician who served as the 38th Governor of California (2003–2011).
Schwarzenegger began to weight train at the young age of 15 years old. He was awarded the title of Mr. Universe at age 20 and went on to win the Mr. Olympia contest seven times.

-Jean Reno (born July 30, 1948) is a French actor. Working in French, English, Spanish and Italian, he has appeared not only in numerous successful Hollywood productions such as The Pink Panther, Godzilla, The Da Vinci Code, Mission: Impossible, Ronin and Couples Retreat, but also in European productions such as the French films Les Visiteurs (1993), it's sequel Les Visiteurs 2 (1998) and Léon (1994) along with the 2005 Italian film The Tiger and the Snow.

Κι αυτός...το βιολί του!

Του Tee Menem

Η απόφαση του δημάρχου Αθηναίων να διώξει με το καλό ή με το άλλο (λέγε με "άντε πάλι τα ΜΑΤ") τα περιθωριακά, όπως σημειώνει ο ίδιος, στοιχεία από το Σύνταγμα γεννά απορίες για τις πραγματικές του προθέσεις . Ο κατά το παρελθόν και "Συνήγορος του Πολίτη" έχει με το μέρος του την αποτελεσματική εμπειρία-σκούπα των "άψε-σβήσε" προκατόχων του και εν μέσω καλοκαιριού το θράσος να αναφέρεται σε αυτά τα...κακοποιά στοιχεία λες και δεν τα γέννησε η πόλη στην οποία διοικεί...

Στη σημερινή του συνέντευξη τύπου δήλωσε ότι είναι πλέον σε θέση να καθαρίσει το ...τοπίο από αντίσκηνα και περιθωριακά στοιχεία ... Ισχυρίστηκε ότι οι μόνοι που βρίσκονται πλέον στην πλατεία είναι οι άνεργοι και οι περιθωριακοί! Προφανώς ο ίδιος δεν πέρασε από εκεί, του το σφύριξαν κάτι τσιράκια που λέγονται υπηρεσία...καθαριότητας. Και πώς να βρεθεί εκεί ανάμεσα σε τόσα ...περιθωριακά στοιχεία. Θα ήταν αδιανόητο. Ο δήμαρχος δεν είναι περιθωριακός. Εκφράζει συγκεκριμένα συμφέροντα κι έχει ιδεολογικό περί-βλημα. Ενας δήμαρχος δεν συντάσεται ποτέ μαζί τους. Ούτε με άλλες φωνές αδικημένων, προσβεβλημένων, βιασμένων ψυχών και παραπλανημένων. Αυτό που ενδιαφέρει ένα δήμαρχο του κύρους Καμίνη είναι η βιτρίνα της πόλης. Το ίδιο κλισέ που χρησιμοποιούσαν και οι προκατόχοι του στο δήμο. Κι ας έχουν πάει τα δημοτικά τέλη στα ουράνια. Κι ας ψάχνουμε σκιά εκτός πόλης. Κι ας έχουμε την πιο βρώμικη πόλη της Ευρώπης κατά πολλές σχετικές έρευνες. Αυτός το βιολί του, το κόλλημά του. Η πλατεία συντάγματος. Οι σκηνές και οι περιθωριακοί παύλα άνεργοι.

Ένα αρχαίο ρητό λέει: "Γλώσσα λανθάνουσα αλήθεια λέει". Τι είπε δηλαδή ο αξιότιμος κύριος δήμαρχος? Οτι πλέον στο Σύνταγμα μένουν οι άνεργοι μαζί με περιθωριακούς. Δηλαδή ότι οι άνεργοι και το περιθώριο πάνε μαζί κι οτι αυτοί δεν είναι αγανακτισμένοι. Ότι πρώτα θα καθαρίσει το Σύνταγμα από μτους άνεργους, μετά το Κέντρο της πόλης από δαύτους και τις συνοικίες και μετά πιθανολογώ θα δημιουργήσει στη θέση που προοριζόταν αρχικά να γίνει το αεροδρόμιο, στον Αυλώνα ένα κέντρο υποδοχής για αυτά τα "κακοποιά" στοιχεία γιατί το Σύνταγμα και κατ' επέκταση η πόλη δεν τα χρειάζεται. Και αν αυτά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν μάς χωρέσουν είναι πρόθυμος προφανώς να μιμηθεί τη χούντα και τις μεταπολεμικές κυβερνήσεις του παρακράτους για να ανοίξουν ξανά οι τόποι εξορίας. Αυτό λέει ο κύριος δήμαρχος, κι αν δεν το είπε έτσι ακριβώς αυτό εννοεί. Γιατί βλέπετε οι αρμοδιότητες του Δήμου είναι λάστιχο. Οταν οι άνεργοι δεν μάς ενοχλούν δεν τους αναφέρουμε, όταν οι σύριγγες πετιούνται στο καλάθι δεν μάς απασχολούν. Αλλά στην πλατεία συντάγματος? Κι ο τουρισμός? Τι θα πούμε στους τουρίστες για αυτά μας τα καμώματα...λες και ο δήμαρχος δεν είναι της Αθήνας αλλά της Κοπεγχάγης, της Ρώμης, του Λονδίνου και της Στοκχόλμης κι απ' όπου αλλού έρχονται τουρίστες!

Ο κ. Καμίνης έγινε καμίνι, δεν τον έχω δει πιο θυμωμένο! Όπως τότε που κάτι μειοψηφίες διαμαρτύρονταν με πορείες στους δρόμους της πόλης κι αυτός έσπευδε να γνέψει καταφατικά στους μεγαλεμπόρους και να κλείσει το μάτι στους επιχειρηματίες του Άττικα και των άλλων Mall που απ' όταν ήρθανε έχουν κλείσει χιλιάδες μικρομάγαζα. Όταν είναι να υπερασπιστεί αυτά τα συμφέροντα ο Καμίνης γίνεται θηρίο αλλά όταν πρόκειται για ανέργους κλείνει τα μάτια, τους προσβάλει και τους καταδιώκει. Σε λίγα 24ωρα η πλατεία θα ξαναγίνει αστραφτερή κατά των δήμαρχο κι εμείς θα ψάχνουμε ακόμα στο λαβύρινθο της πολιτικής ευθυξίας να βρούμε κάποιον να μιλήσει για το άδικο. Θα ψάχνουμε τις κοινωνικές υπηρεσίες εκεί όπου δεν βρίσκονται άνεργοι και αναξιοπαθούντες αλλά εκεί που έχουν κάμερες και μπορεί να κάνει δηλώσεις εκ του ασφαλούς. Γιατί αν ήταν όντως "καμίνι" θα έπρεπε να βρίσκεται κάθε μέρα στο Σύνταγμα και αλλού για να φροντίζει όλους όσους έχουν ανάγκη και χρειάζονται φροντίδα, θα αμβλυνόταν η αδικία και θα βλέπαμε ένα κάποιο ανθρώπινο πρόσωπο της εξουσίας, που κακά τα ψέμματα δεν υπάρχει. Θα έδινε ένα μπουκαλάκι νερό κι ένα πιάτο φαϊ από τα τεράστια έσοδα του Δήμου αφού ως γνωστόν "λεφτά υπάρχουν".

Το καλοκαίρι για την εξουσία είναι κάτι σαν τη νύχτα. Κάνει όλες τις βρωμοδουλειές της εκεί τέλος Ιουλίου & Αύγουστο. Περνάει νόμους, διατάξεις, φιπιάδες την στιγμή που ο κόσμος ξεκουράζεται γιατί ως λαός που εργάζεται περισσότερο από κάθε άλλον στην Ευρώπη (δείτε σχετικές έρευνες) έχει ανάγκη από διακοπές και οικογενειακή επανασύνδεση. Αυτή την περίοδο βρήκαν οι κεντρομώλοι εγγέφαλοι για να καθαρίσουν την πλατεία, αλλά δεν εγγυώμαι ότι θα αποφύγουν το γιαούρτωμα, όσο κι αν διαφωνώ με αυτή την πατροπαράδοτη μέθοδο του αγνού-όπως το γιαούρτι-λαού. Κάποιοι ωστόσο όταν ξιφουλκούν και επαίρονται και κομπάζουν έχουν το ίδιο τέλος. Φεύγουν νύχτα!

Κάτι τέτοια με ταξιδεύουν αναγκαστικά σ' ένα άλλο γαλαξία, φεύγω διανοητικά σε άλλες "σφαίρες" και συγκινούμαι με καλλιτέχνες σαν τον Βαν Γκονγκ, τον σπουδαίο Ολλανδό ιμπρεσσιονιστή ζωγράφο, τον οποίο όπως μάς θυμίζει το αλμανάκ του Rock XS, Fok bs. Πέθανε σαν σήμερα σε ηλικία 37 χρονών και έχοντας πουλήσει στη ζωή του μόνο ένα πίνακα (!) κι αυτόν στον αδερφό του. Κι επειδή σχετικά πρόσφατα επισκέφθηκα το μουσείο του στο Amsterdam φαντάστηκα μια πόλη χρωματιστή όπως τα έργα του, με γειτονιές και παιδιά, με χώμα και χρώμα, με αλάνες και λουλούδια, με πεζόδρομους και πολλά ποδήλατα. Να ανοίγεις το παράθυρο και να βλέπεις μουσική. Οι μουσικοί του δρόμου είναι οι πιο αληθινοί καλλιτέχνες σκέφτομαι. Έστω κι αν μερικά φάλτσα τους είναι ευδιάκριτα αυτά λειτουργούν ευχάριστα και σύντομα μας επαναφέρουν στην Αθήνα που βιώνουμε. Στην Αθήνα που αγαπάμε. Την Αθήνα των αγώνων και των αληθινών.

Τεστ: Αν βάλω τη λέξη άνεργος δίπλα στο περιθωριακός τι μου βγάζει?

Σύνταγμα ήταν και πέρασε...

Το τραγικό σ’ αυτή την χώρα δεν είναι ότι τα χάσαμε όλα, ότι κρεμάσαμε τα όνειρα μας στην αποθήκη, ότι ποτέ πια δεν θα νιώσουμε περήφανοι για αυτό που μας έκαναν με το ζόρι να νιώσουμε από παιδιά, αλλά ότι ούτε η απόγνωση μας δεν πουλάει πια. Ακόμα και αν ράψουμε το στόμα μας, ακόμα και αν λουστούμε με βενζίνη, ακόμα και αν κάνουμε απεργία πείνας μέχρι θανάτου, ακόμα και αν κάνουμε κατάληψη στο νομίμως δικό μας άσυλο, θα είμαστε αόρατοι. Είναι σκληρό τώρα που τα βλέπουμε όλα ξεκάθαρα μπροστά μας κανείς, μα κανείς, να μην μας βλέπει..

Born and Dead on the 29th of july

by Fok bs

Today I'm gonna start a new article, here on the blog of Rock Xs Radio . "Born and dead". So now let's see, who died or was born on the 29th of july.

Two great artists died like today. The one was a musician and the other one was one of the greatest artists ever. Ok, here we go:

Cass Elliot (September 19, 1941 – July 29, 1974), born Ellen Naomi Cohen and also known as Mama Cass, was an American singer and member of The Mamas & the Papas. After the group broke up, she released five solo albums. Elliot was found dead in her room in London, England, from an apparent heart attack after two weeks of sold-out performances at the Palladium. In 1998, Elliot, John Phillips, Denny Doherty, and Michelle Phillips were inducted into the Rock and Roll Hall of Fame for their work as The Mamas & the Papas. At the height of her solo career in 1974, Elliot performed two weeks of sold-out concerts at the London Palladium. She telephoned Michelle Phillips after the final concert on July 28, elated that she had received standing ovations each night. She then retired for the evening, and died in her sleep at age 32. Sources state her death was due to a heart attack. Elliot died in a London flat, No. 12 at 9 Curzon Place, Shepherd Market, Mayfair which was on loan from singer/songwriter Harry Nilsson. Elliot was entombed in Mount Sinai Memorial Park Cemetery in Los Angeles. An oft-repeated urban myth states that Elliot choked to death on a ham sandwich. The story, which started following the discovery of her body, was based on speculation in the initial media coverage. Police had told reporters that a partly eaten sandwich found in her room might have been to blame, though an autopsy had yet to be conducted. Despite the post-mortem examination finding that Elliot had died of a heart attack and no food at all was found in her windpipe, the false story that she choked on a sandwich has persisted in the decades following her death.

Vincent Willem van Gogh (March 30, 1853 – July 29, 1890) was a Dutch post-Impressionist painter whose work had a far-reaching influence on 20th century art as a result of its vivid colors and emotional impact. Suffering from anxiety and increasingly frequent bouts of mental illness throughout his life, he died largely unknown at the age of 37 from a self-inflicted gunshot wound. Van Gogh's interest in art started at an early age. He began to draw as a child, and he continued making drawings throughout the years leading to his decision to become an artist. He did not begin painting until his late twenties, completing many of his best-known works during his last two years. In just over a decade, he produced more than 2,000 artworks, consisting of around 900 paintings and 1,100 drawings and sketches. His work included self portraits, landscapes, portraits and paintings of cypresses, wheat fields and sunflowers.
On July 27, 1890, aged 37, Van Gogh shot himself in the chest with a revolver. Where he was when he shot himself is unclear. Ingo Walther writes that "Some think Van Gogh shot himself in the wheat field which had engaged his attention as an artist of late; others think he did it at a barn near the inn." Biographer David Sweetman writes that the bullet was deflected by a rib bone and passed through his chest without doing apparent damage to internal organs, probably stopped by his spine. He was able to walk back to the Auberge Ravoux. He was attended by two physicians, neither with the capability to perform surgery to remove the bullet, who left him alone in his room, smoking his pipe. The following morning (Monday), as soon as he was notified, Theo rushed to be with Vincent, to find him in surprisingly good shape; within hours, however, he began to fail, the result of untreated infection in the wound. Vincent died in the evening, 29 hours after he shot himself. Theo reported his brother's last words as "The sadness will last forever." Van Gogh was buried on July 30 in the municipal cemetery of Auvers-sur-Oise at a funeral attended by Theo van Gogh, Andries Bonger, Charles Laval, Lucien Pissarro, Émile Bernard, Julien Tanguy and Dr. Gachet amongst some 20 family and friends, as well as a number of locals.

TAXI & ΜΟΥΣΙΚΗ...σχέση ακυκλοφόρητη

Του Tee Menem

Με αφορμή την σημερινή διαμαρτυρία της ευγενούς τάξης των ταξιτζήδων (sic) έξω από ραδιοφωνικό σταθμό του Φαλήρου, εν ήδει απεργίας, και την ρίψη κηπευτικών στα τζάμια του, έπιασα τον εαυτό μου να συλλογιέται τις πάλαι ποτέ ηρωϊκές βόλτες μου με τον "κίτρινο πυρετό" από μέρος σε μέρος, από σπίτι σε δουλειά κι από δουλειά στο σπίτι ή ...κατευθείαν για ραντεβού, καφέ ή διασκέδαση... Δηλώνω εξ' αρχής ότι δεν είμαι φανατικός σε αυτό το σπορ και οι στιγμές στο μπροστινό ή το πίσω κάθισμα είναι σπάνιες έως ανύπαρκτες. Τα τελευταία χρόνια όλο και πιο αραιά το χρησιμοποιώ. Λίγο το μετρό, λίγο η κάντιλακ που μου χάρισε ο μπαμπάς μου ο οικοδόμος όταν έγινα sweet sixteen (βλ. MTV), λίγο τα λεφτά που ξόδευα, με έκαναν σιγά σιγά να βλέπω κίτρινο όχημα και να αδιαφορώ. Λίγο-λίγο, ανακάλυψα ότι ο κυριότερος λόγος που με έκανε να βλέπω ταξί και να το βάζω κυριολεκτικά στα πόδια ήταν η μουσική που άκουγα μέσα στα ταξί!



Για μένα ήταν ζήτημα αισθητικής...είναι αλήθεια πως όλα αυτά τα χρόνια που το χρησιμοποιούσα σπάνια άκουγα κάτι συμπαθητικό, κάτι αληθινό στα ηχεία τους αλλά πάντα θυμόμουν εκείνη τη ρήση στο ταμπελάκι των ΚΤΕΛ "μην ομιλείτε εις τον οδηγό" κι έτσι ανέβαλα τις όποιες παρατηρήσεις μου κι άφηνα τον ταξιτζή να με πηγαίνει σχεδόν όπου θέλει, όπως λέει και το άσμα...

Δεν ήταν όμως μόνο η μουσική αλλά και η ψυχοσύνθεση που δημιουργεί σε έναν άνθρωπο που βρίσκεται 10-12 ώρες σε ένα τιμόνι που ακούει αυτή την μουσική - και ξέρετε πολύ καλά ποια μουσική εννοώ - είχε δηλαδή μία επίπτωση στην όλη του συμπεριφορά. Γιατί είναι αλήθεια ότι ο μέσος ταξιτζής δεν θεωρείται από την πλειψηφία των ερωτηθέντων σε έρευνες, επαγγελματίας, αφού:

- Βάζει όσους χωράει στο σακί
- Σταματάει όπου θέλει
- καπνίζει όταν θέλει
- χρεώνει όσο θέλει
- κρατάει ρέστα, δεν δίνει απόδειξη
- δημιουργεί ανταγωνισμό στις πιάτσες
- δεν δίνει προτεραιότητα στους πεζούς και

- οδηγεί άνετα στις λεωφοριολωρίδες που τώρα έγιναν και ποδηλατολωρίδες μα το κυριότερο... Δεν αναγνωρίζει στην πράξη ότι είναι κι αυτός ως εργαζόμενος μικρομεσαίας έννοιας, αναπόσπαστο κομμάτι της εργατικής τάξης (δηλώνοντας ελεύθερος...ιδιώτης-επαγγελματίας ή όπως αλλιώς θωρεί) με αποτέλεσμα να δουλεύει πάντα πάνω από 8 ώρες, να καταστρατηγεί δηλαδή μόνος του το βασικό δικαίωμα κι άλλων στην εργασία με το κατακτημένο ωράριο να πηγαίνει περίπατο κι όχι με ταξί, κάνοντας απλήρωτες υπερωρίες είτε ως ενοικιαζόμενος οδηγός (!) είτε ως ιδιοκτήτης του μισό-μισό.

Ναι, αυτό που προκαλεί αυτή την συμπεριφορά είναι η μουσική που ακούει και η μουσική που ακούει είναι λάθος. Λάθος μουσική σε λάθος μέρος. Αν είναι και ο χαρακτήρας παράξενος η μουσική γίνεται βασανιστήριο και η ένταση ανεβαίνει...Το ταξί γίνεται πίστα. Απαιτεί δηλαδή με βία το κόμιστρο που τρέχει έτσι κι αλλιώς. Κάνει πρόγραμμα! Κι απαιτεί να τον ανεχτείς! Ε, αν σε παίρνει κι από την παραλιακή το κέφι συνεχίζεται...Οταν όμως σε πηγαίνει στη δουλειά σου στις 8 το πρωί, τι νόημα έχει όλο αυτό το πανυγήρι που επιβάλλει στα αυτιά σου? Υπερβολές θα πείτε...όχι, είναι δυστροπία μέγιστου μεγέθους και αποδυκνείεται εύκολα με το εξής ρητορικό ερώτημα: "Μπορείς να προτείνεις μουσική σε ένα οδηγό ταξί όπως θα έκανες με οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο"?

Τουλάχιστον όταν πηγαίνεις εκδρομή με πούλμαν έχεις αυτό το προνόμιο να προτείνεις δηλαδή ένα cd που θα επιλέξει η παρέα σου και να πάρεις μία απάντηση. Με τον ταξιτζή αυτό δεν μπορείς να το διανοηθείς. Άλλωστε δεν υπάρχει λόγος, η διαδρομή είναι μικρή συνήθως, ό,τι και να πεις το 'χει ξεχάσει στην επόμενη κούρσα, μην σου πω ότι θα εκνευριστεί κιόλας κι εσύ θέλεις να φτάσεις στον προορισμό σου ζωντανός αργά ή γρήγορα (αναλόγως τα κέφια του>).

Μα λέω πάντα στον εαυτό μου ότι αυτό είναι ένα πολύ δύσκολο επάγγελμα και το ταξί στην Ελλάδα είναι φθηνό, σε σχέση με άλλες χώρες. Ήταν! Με τις εταιρείες που το κράτος έχει σκοπό να δημιουργηθούν κι αυτό το ελάχιστο κίνητρο θα εξανεμιστεί. Και μετά όλοι θα ακούμε κλασσική μουσική και Frank Zappa. Γιατί τέτοια είναι η avant garde! Δεν ξέρεις από ποιον θα σου 'ρθει, κι η ζωή στην πόλη θα 'ναι πάντα αλοπρόσαλλη (έτσι γράφεται?) Δίνουμε σημασία στα σοβαρά θέματα πρώτα-πρώτα στην επιβίωση και αγνοούμε βασικά ζητήματα αισθητικής και ουσιαστικής εξυπηρέτησης, δεν το γενικεύω αλλά δεν μου βγαίνει αλλιώς...

ΥΓ. Εάν κάποιος ταξιτζής διαβάζει αυτό το κείμενο παρακαλώ δεν πρέπει να με παρεξηγήσει. Είπα από την αρχή ότι δεν χρησιμοποιώ πλέον taxi και μπορεί τα πράγματα να έχουν αλλάξει.

Η Τζένη Καρέζη και το μικρό σπίτι στην Alabama

Του Tee Menem



Έτσι όπως η πόλη καίγεται σκέφτομαι σοβαρά πλέον το ενδεχόμενο να πάω κάπου να ξεκουραστώ. Με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας αισθάνομαι ότι ήρθε και για μένα το κάλεσμα του χρόνου και πρέπει να βρω ένα δροσερό καταφύγιο γιατί η ζωή στην Αθήνα δεν παλεύεται με τίποτα κι ας λένε ότι η Αθήνα είναι ωραία το καλοκαίρι γιατί...δεν έχει κίνηση! Το πρόβλημα των media είναι πότε θα ξεκουμπιστούμε για να πουν τα διάφορα κλισέ τους "άδειασε η Αθήνα", ότι είναι όμορφη κλπ ενώ στην πραγματικότητα αυτό εξυπηρετεί μόνο τους βουλευτές και τους μεγιστάνες που μπορούν επιτέλους να κατέβουν πιο άνετα μέχρι το King George για ένα καφέ. Από την άλλη σκέφτομαι τι ωραία που θα ήταν να μείνουμε όλοι στην Αθήνα να κυκλοφορούμε για να τους κόψουμε την φόρα (sic) ή καλύτερα πόσο ωραία θα ήταν εάν δεν είχαμε καθόλου κίνηση όλο το χρόνο ή και τα δύο! Πολύ κίνηση το καλοκαίρι καθόλου αυτοκίνητα το χειμώνα...θα άλλαζε πραγματικά κάτι σε αυτή την πόλη και κατ' επέκταση και στη χώρα. Μ' αυτά και μ' αυτά άρχισα να ζεσταίνομαι και προχωράω γρήγορα στο παρασύνθημα. Ήταν 1975 όταν κυκλοφόρησε ένας ροκ ύμνος με τη σφραγίδα των Lynyrd Skynard.



Ένα από τα δημοφιλέστερα τραγούδια της ροκ μουσικής, τυπικό δείγμα του Southern Rock,ενός μουσικού είδους που εμφανίστηκε στον αμερικάνικο Νότο και συνδυάζει τα μπλουζ, την κάντρι και τη φολκ, με την ηλεκτρική κιθάρα σε πρώτο πλάνο.Περιέχεται στο δεύτερο άλμπουμ του συγκροτήματος «Second Helping» και κυκλοφόρησε ως σινγκλ στις 27 Ιουλίου 1974. Έφθασε μέχρι το Νο8 του αμερικάνικου πίνακα επιτυχιών, αλλά η αποδοχή του είναι διαχρονική. Το μεγαλύτερο μερίδιο στη σύνθεσή του φέρει ο Εντ Κινγκ, ο οποίος το εμπνεύστηκε μέσα σε μια νύχτα, ακούγοντας ένα κιθαριστικό ριφ. Το τραγούδι ηχογραφήθηκε στο Studio One στο Ντόραβιλ της Τζόρτζια, με τον Κινγκ να έχει τον πρώτο λόγο στην κιθάρα, χρησιμοποιώντας μια φθηνή Stratocaster της δεκαετίας του '60 και ενισχυτή Marshal. Η κιθάρα αυτή εκτίθεται στο Μουσείο του Ροκ εν Ρολ στο Κλίβελαντ του Οχάιο. Αυτά είναι τα γνωστά...πάμε παρακάτω.

Το τραγούδι είναι γεμάτο πολιτικές αναφορές και γράφτηκε σε μια περίοδο που οι Ηνωμένες Πολιτείες βίωναν το σκάνδαλο «Γουότεργκεϊτ» (υπάρχει σχετική αναφορά στο τραγούδι) και τις τελευταίες ημέρες του πολέμου στο Βιετνάμ. Το «Sweet Home Alabama» προκάλεσε αντιδράσεις από την πρώτη στιγμή της κυκλοφορίας του. Κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι εξυμνούσε τον ρατσιστή κυβερνήτη της Αλαμπάμα Τζορτζ Γουάλας που ήταν τέσσερις φορές υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ. Τον στίχο αυτό ακολουθεί μια σειρά αποδοκιμασιών («…boo, boo, boo..»), που δεν αφήνει αμφιβολίες για τον προοδευτικό του χαρακτήρα. Άλλωστε, η χρήση γκόσπελ φωνητικών καταρρίπτει και το τελευταίο επιχείρημα αυτών που αμφισβητούν τις προθέσεις των δημιουργών του.

Το τραγούδι γράφτηκε ως απάντηση σε δύο επικριτικά τραγούδια του Νιλ Γιανγκ («Southern Man» και «Αlabama»), για τις κοινωνικές συνθήκες που επικρατούσαν στον Αμερικανικό Νότο, όπου κυριαρχούσαν ο ρατσισμός και ο υπερσυντηρητισμός και αξίζει να σημειωθεί ότι κανένα από τα μέλη των Lynyrd Skynard δεν κατάγεται από την Αλαμπάμα. Η λέξη χρησιμοποιήθηκε συμβολικά, επειδή η υπερσυντηρική πολιτεία της Αλαμπάμα υπήρξε πεδίο αντιπαράθεσης ρατσιστικών και προοδευτικών ιδεών. Για την ιστορία το 2004, το Sweet Home Alabama συμπεριελήφθη στον κατάλογο του περιοδικού Rolling Stone με τα 500 σπουδαιότερα τραγούδια όλων των εποχών (Νο 398).

Παρεπιπτόντως, σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή μία ξεχωριστή προσωπικότητα του θεάτρου και του σινεμά. Η δική μας Τζένη Καρέζη.

Η Τζένη Καρέζη (ή Ευγενία Καρπούζη), υπήρξε σπουδαία ηθοποιός. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 12 Ιανουαρίου του 1930 ή 1934. Ο πατέρας της ήταν γυμνασιάρχης και η μητέρα της δασκάλα. Τα σχολικά της χρόνια τα πέρασε στην Ελληνογαλλική Σχολή Καλογραιών Καλαμαριάς στη Θεσσαλονίκη και στην Ελληνογαλλική Σχολή Σεν Ζοζέφ στην Αθήνα. Ο πατέρας της είχε μικρή εγκαταλείψει εκείνη και τη μητέρα της, Θεώνη. Από τότε και μέχρι και το 1971, που σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα, δεν τον ξαναείδε. Η Τζένη Καρέζη έκανε δύο γάμους. Το 1962 παντρεύτηκε τον Ζάχο Χατζηφωτίου και πέντε χρόνια μετά, το 1967, τον ηθοποιό Κώστα Καζάκο με τον οποίο και απέκτησε ένα γιο, τον επίσης ηθοποιό Κωνσταντίνο. Πέθανε στις 27 Ιουλίου 1992 στο σπίτι της, μετά από τετραετή μάχη με τον καρκίνο. Η Τζένη Καρέζη εκτιμήθηκε για πολλά πράγματα στη ζωή της. Ήμουν 7 χρονών όταν ο πατέρας μου με πήγε στο "Μεγάλο μας Τσίρκο" στις τελευταίες έρες της χούντας, μία πολιτική παράσταση στην οποία πρωταγωνιστούσε η ίδια σε κείμενα του αείμνηστου Ιάκωβου Καμπανέλη και τραγούδια του Νίκου Ξυλούρη...αυτό το θυμάμαι.

Εκεί λοιπόν, στη μακρινή Αλαμπάμα σε ένα τέτοιο σπίτι με φως φαντάστηκα την Τζένη Καρέζη. Αφού όλα κυλησαν μεσα στην φαντασία των Lynard Skynard αυτό το σπίτι λογικά υπάρχει. Η φαντασία μου καλπάζει τη στιγμή που βλέπω μια ευγενική νεράϊδα στη μέση του μεγάλου ξύλινου σαλονιού να κάνει πρόζες και να λέει μονολόγους, ξεχασμένη από θεούς και ανθρώπους τώρα. Κάπου εκεί με πηγαίνει η φαντασία μου κι οι ζέστες σφίγγουν όλο και πιο πολύ, μέχρι να τελειώσω αυτό το κείμενο. Λοιπόν, επειδή οι μόνοι που δουλεύουν στην Αθήνα από το πρωί είναι οι διαφημιστές σάς αφήνω ...χτυπάει το τηλέφωνο. Ολική επαναφορά....