TAXI & ΜΟΥΣΙΚΗ...σχέση ακυκλοφόρητη

Του Tee Menem

Με αφορμή την σημερινή διαμαρτυρία της ευγενούς τάξης των ταξιτζήδων (sic) έξω από ραδιοφωνικό σταθμό του Φαλήρου, εν ήδει απεργίας, και την ρίψη κηπευτικών στα τζάμια του, έπιασα τον εαυτό μου να συλλογιέται τις πάλαι ποτέ ηρωϊκές βόλτες μου με τον "κίτρινο πυρετό" από μέρος σε μέρος, από σπίτι σε δουλειά κι από δουλειά στο σπίτι ή ...κατευθείαν για ραντεβού, καφέ ή διασκέδαση... Δηλώνω εξ' αρχής ότι δεν είμαι φανατικός σε αυτό το σπορ και οι στιγμές στο μπροστινό ή το πίσω κάθισμα είναι σπάνιες έως ανύπαρκτες. Τα τελευταία χρόνια όλο και πιο αραιά το χρησιμοποιώ. Λίγο το μετρό, λίγο η κάντιλακ που μου χάρισε ο μπαμπάς μου ο οικοδόμος όταν έγινα sweet sixteen (βλ. MTV), λίγο τα λεφτά που ξόδευα, με έκαναν σιγά σιγά να βλέπω κίτρινο όχημα και να αδιαφορώ. Λίγο-λίγο, ανακάλυψα ότι ο κυριότερος λόγος που με έκανε να βλέπω ταξί και να το βάζω κυριολεκτικά στα πόδια ήταν η μουσική που άκουγα μέσα στα ταξί!



Για μένα ήταν ζήτημα αισθητικής...είναι αλήθεια πως όλα αυτά τα χρόνια που το χρησιμοποιούσα σπάνια άκουγα κάτι συμπαθητικό, κάτι αληθινό στα ηχεία τους αλλά πάντα θυμόμουν εκείνη τη ρήση στο ταμπελάκι των ΚΤΕΛ "μην ομιλείτε εις τον οδηγό" κι έτσι ανέβαλα τις όποιες παρατηρήσεις μου κι άφηνα τον ταξιτζή να με πηγαίνει σχεδόν όπου θέλει, όπως λέει και το άσμα...

Δεν ήταν όμως μόνο η μουσική αλλά και η ψυχοσύνθεση που δημιουργεί σε έναν άνθρωπο που βρίσκεται 10-12 ώρες σε ένα τιμόνι που ακούει αυτή την μουσική - και ξέρετε πολύ καλά ποια μουσική εννοώ - είχε δηλαδή μία επίπτωση στην όλη του συμπεριφορά. Γιατί είναι αλήθεια ότι ο μέσος ταξιτζής δεν θεωρείται από την πλειψηφία των ερωτηθέντων σε έρευνες, επαγγελματίας, αφού:

- Βάζει όσους χωράει στο σακί
- Σταματάει όπου θέλει
- καπνίζει όταν θέλει
- χρεώνει όσο θέλει
- κρατάει ρέστα, δεν δίνει απόδειξη
- δημιουργεί ανταγωνισμό στις πιάτσες
- δεν δίνει προτεραιότητα στους πεζούς και

- οδηγεί άνετα στις λεωφοριολωρίδες που τώρα έγιναν και ποδηλατολωρίδες μα το κυριότερο... Δεν αναγνωρίζει στην πράξη ότι είναι κι αυτός ως εργαζόμενος μικρομεσαίας έννοιας, αναπόσπαστο κομμάτι της εργατικής τάξης (δηλώνοντας ελεύθερος...ιδιώτης-επαγγελματίας ή όπως αλλιώς θωρεί) με αποτέλεσμα να δουλεύει πάντα πάνω από 8 ώρες, να καταστρατηγεί δηλαδή μόνος του το βασικό δικαίωμα κι άλλων στην εργασία με το κατακτημένο ωράριο να πηγαίνει περίπατο κι όχι με ταξί, κάνοντας απλήρωτες υπερωρίες είτε ως ενοικιαζόμενος οδηγός (!) είτε ως ιδιοκτήτης του μισό-μισό.

Ναι, αυτό που προκαλεί αυτή την συμπεριφορά είναι η μουσική που ακούει και η μουσική που ακούει είναι λάθος. Λάθος μουσική σε λάθος μέρος. Αν είναι και ο χαρακτήρας παράξενος η μουσική γίνεται βασανιστήριο και η ένταση ανεβαίνει...Το ταξί γίνεται πίστα. Απαιτεί δηλαδή με βία το κόμιστρο που τρέχει έτσι κι αλλιώς. Κάνει πρόγραμμα! Κι απαιτεί να τον ανεχτείς! Ε, αν σε παίρνει κι από την παραλιακή το κέφι συνεχίζεται...Οταν όμως σε πηγαίνει στη δουλειά σου στις 8 το πρωί, τι νόημα έχει όλο αυτό το πανυγήρι που επιβάλλει στα αυτιά σου? Υπερβολές θα πείτε...όχι, είναι δυστροπία μέγιστου μεγέθους και αποδυκνείεται εύκολα με το εξής ρητορικό ερώτημα: "Μπορείς να προτείνεις μουσική σε ένα οδηγό ταξί όπως θα έκανες με οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο"?

Τουλάχιστον όταν πηγαίνεις εκδρομή με πούλμαν έχεις αυτό το προνόμιο να προτείνεις δηλαδή ένα cd που θα επιλέξει η παρέα σου και να πάρεις μία απάντηση. Με τον ταξιτζή αυτό δεν μπορείς να το διανοηθείς. Άλλωστε δεν υπάρχει λόγος, η διαδρομή είναι μικρή συνήθως, ό,τι και να πεις το 'χει ξεχάσει στην επόμενη κούρσα, μην σου πω ότι θα εκνευριστεί κιόλας κι εσύ θέλεις να φτάσεις στον προορισμό σου ζωντανός αργά ή γρήγορα (αναλόγως τα κέφια του>).

Μα λέω πάντα στον εαυτό μου ότι αυτό είναι ένα πολύ δύσκολο επάγγελμα και το ταξί στην Ελλάδα είναι φθηνό, σε σχέση με άλλες χώρες. Ήταν! Με τις εταιρείες που το κράτος έχει σκοπό να δημιουργηθούν κι αυτό το ελάχιστο κίνητρο θα εξανεμιστεί. Και μετά όλοι θα ακούμε κλασσική μουσική και Frank Zappa. Γιατί τέτοια είναι η avant garde! Δεν ξέρεις από ποιον θα σου 'ρθει, κι η ζωή στην πόλη θα 'ναι πάντα αλοπρόσαλλη (έτσι γράφεται?) Δίνουμε σημασία στα σοβαρά θέματα πρώτα-πρώτα στην επιβίωση και αγνοούμε βασικά ζητήματα αισθητικής και ουσιαστικής εξυπηρέτησης, δεν το γενικεύω αλλά δεν μου βγαίνει αλλιώς...

ΥΓ. Εάν κάποιος ταξιτζής διαβάζει αυτό το κείμενο παρακαλώ δεν πρέπει να με παρεξηγήσει. Είπα από την αρχή ότι δεν χρησιμοποιώ πλέον taxi και μπορεί τα πράγματα να έχουν αλλάξει.