"Ήθελαν όλοι τόσα πολλά από αυτήν αλλά δεν μπορούσαν να της προσφέρουν τίποτα...ούτε καν τα στοιχειώδη για την επιβίωσή της..."
Όλοι εμείς που κρατήσαμε μία επιφυλακτική στάση, για το γεγονός της αναβολής της συναυλίας της στην Αθήνα τον Ιούνιο του '11 (κάτι τέτοιο μπορεί να συμβαίνει συχνά άλλοτε από τεχνητές άλλοτε από ...πραγματικές αιτίες), κάπου στο τέλος των εγγεφαλικών μας κυττάρων υπήρχε πάντως η υποψία ότι όντως η Amy Winehouse δεν είναι καθόλου καλά.
Η βιομηχανία του θεάματος από την άλλη την έβγαζε στη "συναυλιακή" ΠΙΑΤΣΑ με το ζόρι. Βλέπετε, το "εμπόρευμα Α.W." ήταν υπερπολύτιμο, κουβαλούσε 5 Grammy από το άλμπουμ "Back In Black", περισσότερα από κάθε άλλη Βρετανίδα, πολλές πλατίνες, μία νέα δισκογραφική εταιρεία, και τα cd της που πουλούσαν ακόμα (10 εκατομύρια δεν είναι λίγα) παρά τον κατακλυσμό των MP3. Η Amy δεν μπορούσε την μεγάλη σκηνή. Ήθελε να τα λέει με την μπάντα της, με τους μουσικούς και τους fans της πρώτης σειράς. Ήθελε να είναι ο εαυτός της και αυτό δεν ταίριαζε με τα γούστα της βιομηχανίας. Ηθελε να πουλήσει τα βραβεία της για λίγα κιλά τζιν γι αυτό και δεν άντεχε να βλέπει τα Grammy της. Αποδυκνείεται πλέον ότι δεν καβάλησε το καλάμι, ήταν ίσως μία άμυνά της. Πόσο άσχημα μπορούσε να ένοιωθε? Ασχημα? Ενοιωθε? Η προσωπική της ζωή ήταν γεμάτη από αντιξοότητες, το τραγούδι ισορροπούσε μία κατάσταση.
Κυριολεκτικά ξεχώριζε κι έκανε τους rockers να την συμπαθούν άλλοτε για τα πολλά tattoo άλλοτε για την cult φυσιογνωμία της που ερχόταν σε αντίφαση με το είδος των τραγουδιών που συνέθετε και άλλοτε για αυτές καθαυτές τις μελωδίες, τα κάλλη και τη φωνή της που έπαιζε σε κάθε ραδιοφωνικό σταθμό που θέλει να λέγεται σοβαρός. Αλλά και στα tracks που κουβαλούσαμε στα πάρτυ και στα κλαμπ από εδώ κι από κει μερικά τραγούδια της ήταν απαραίτητα στις αποσκευές μας για κάποιο λόγο συμπάθειας ή και αγάπης...
Η Amy (τι ομοιοκαταληξία με το Grammy) πιστεύω ότι ήταν απλός άνθρωπος, μία έφηβη που θέλει να φτιάχνει vintage τα μαλλιά της και να φοράει ντεκολτέ για να δείχνει όμορφη.
Μπορούσε αν ήθελε και ήταν σε θέση να συζητήσει ακόμα και να έρθει και σε ένα μικρό κλαμπ κωμόπολης απλά για να τραγουδήσει ήταν τέτοις χαρακτήρας αλλά αυτό βλέπετε ήταν αντίθετο με τα standards μιας υπερ-παραγωγής-όχι γιατί δεν της άξιζε- απλά εκεί ήταν όλα εκείνα που θα έφερναν χρήμα, τα μεγάλα γήπεδα και η διαφήμιση, τα μερικές δεκάδες κοντέινερ (sic), ο μεγάλος ηχητικός και visual εξοπλισμός, πράγματα τα οποία είναι βέβαιο πλέον ότι σιχαινόταν . Αυτά είχαν όμως προγραμματιστεί από καιρό, τα Βαλκάνια την καλούσαν και μόνον όταν λιποθύμησε στη Σερβία, μόνον τότε, αποφασίστηκε αναβολή των συναυλιών της. Ηθελαν όλοι τόσα πολλά από αυτήν αλλά δεν μπορούσαν να της προσφέρουν τίποτα...ούτε καν τα στοιχειώδη για την επιβίωσή της. Και μετά από την συναυλία της στο Βελιγράδι το παγκόσμιο κοινό της (και λόγω internet)την χλεύασε για τελευταία φορά.
Η αλήθεια είναι ότι είχα έτοιμο ένα κείμενο που περιέγραφε λίγο-πολύ την ιδιοσυγκρασία της και το ταλέντο της αλλά δεν το δημοσίευσα γιατί ήλπιζα ακόμα ότι κάποια μέρα θα περνούσε κι από εδώ κι εγώ θα μαι στην πρώτη σειρά να της μιλάω, να μου χαμογελάει και να μου τραγουδάει..."Tears Dry On Their Own"
Y.Γ. Μόλις πριν τρεις μέρες ανάρτησα στη σελίδα μου στο facebook το εξής: "Δεν πάω στη συναυλία του Bon Jovi έχω ακόμα εκείνο το εισιτήριο από ακυρωμένη συναυλία της Amy και προτιμώ να περιμένω...". Το εισιτήριο σήμερα θα καταστραφεί μετά από μια μικρή τελετή με αρκετό αλκοόλ. Amy, θα πιω στην υγειά μου κι ελπίζω να με καταραστείς γι' αυτό
No comments:
Post a Comment