Ιδέες... στις αλυσίδες!

http://manivesto1956.blogspot.com/

Τα Άπαντα του μοναδικού κρατούμενου βραβευμένου με Νόμπελ Ειρήνης 2010 Λιου Σιαομπό (Liu Xiaobo) μεταφράστηκαν, για πρώτη φορά, στα αγγλικά, και σύμφωνα με δημοσίευμα στο Guardian πρόκειται να κυκλοφορήσουν τον Ιανουάριο του 2012 από το Harvard University Press. Tην έκδοση είχε προαναγγείλει ότι προετοιμάζει, πέρσι, ο ίδιος ο εκδοτικός οίκος, λίγο μετά την ανακοίνωση του Νόμπελ Ειρήνης. Βέβαια ο συγγραφέας δεν γνωρίζει τίποτα περί της μετάφρασης του έργου του στα αγγλικά καθώς παραμένει φυλακισμένος από το 2009 στη βορειοανατολική Κίνα την κατηγορία της «προτροπής ενεργειών για την ανατροπή της κρατικής ηγεσίας».
Έτσι την έκδοση με τίτλο Νο Enemies, Νο Ηatred που προλογίζει ο Βάσλαβ Χάβελ, συγγραφέας και άλλοτε συντάκτης της Χάρτας 77 για την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τσεχοσλοβακία του υπαρκτού σοσιαλισμού στη δεκαετία του 70, δεν θα την έχουμε υπογεγραμμένη από τον ίδιο το συγγραφέα της, μήτε ποτέ θα διαβάσουμε συνεντεύξεις του για τις απόψεις και τις δράσεις του στην Κίνα υπέρ των πολιτικών και κοινωνικών μεταρρυθμίσεων.

 Μένει μόνο να ψάξουμε στα ίδια αυτά τα κείμενα που ο ίδιος επέλεξε να γράψει γνωρίζοντας ότι θα πάει φυλακή. Την εργασία έκδοσης των έργων ανέλαβε ομάδα 14 μεταφραστών υπό τον Perry Link, καθηγητή συγκριτικής λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια. Ο τόμος, 345 σελίδων περιλαμβάνει ποιήματα, πολιτικά δοκίμια για ζητήματα πολιτισμού, πολιτικής και κοινωνίας των πολιτών στην Κίνα σήμερα, αλλά και «στοιχεία» που οι αρχές της Κίνας συνέλεξαν για να πετύχουν την καταδίκη από το κινεζικό δικαστήριο.

Ο Λιού, πρώην καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Πεκίνο, 55 χρονών σήμερα, απέσπασε την προσοχή της διεθνούς κοινής γνώμης στις αρχές του 1989, στη διάρκεια της καταστολής των διαδηλωτών στην πλατεία Τιενανμέν του Πεκίνου. Την εποχή εκείνη εργαζόταν στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια των ΗΠΑ, ως επισκέπτης καθηγητής, θέση την οποία εγκατέλειψε όταν έμαθε για τις διαδηλώσεις στο Πεκίνο και αποφάσισε να επιστρέψει στην πατρίδα του. Τότε φυλακίστηκε για 19 μήνες. Το 1995 βρέθηκε πάλι πίσω από τα κάγκελα για άλλους επτά μήνες, χωρίς αιτιολογία, αμέσως μετά την κυκλοφορία μιας αναφοράς υπό τον τίτλο «Μάθετε από το μάθημα γραμμένο με αίμα και προωθείστε τη Δημοκρατία». Το 1996 η ομιλία του για το πολιτικό σύστημα του ενός κόμματος στην Κίνα εκλήφθηκαν ως "διατάραξη της δημόσιας τάξης" και οδήγησαν στην "αναμόρφωσή" του – σε φυλάκιση σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας για τρία χρόνια. Το μανιφέστο Χάρτα 08 κατά τα πρότυπα εκείνου του Χάβελ στην Τσεχοσλοβακία, ζητούσε από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας να προχωρήσει σε πολιτικές μεταρρυθμίσεις στη χώρα. Τη Χάρτα08 υπέγραψαν εκατοντάδες φορείς και διανοούμενοι μαζί με ευαισθητοποιημένους πολίτες στην Κίνα. Αποτέλεσμα αυτής της πράξης ηταν η μακροβιότερη ποινή φυλάκισης που έχει επιβληθεί από τις κινεζικές αρχές σε πολιτικό αντιφρονούντα: έντεκα χρόνια για «υποκίνηση σε ανατροπή της κρατικής εξουσίας».
Στο διάστημα της καταναγκαστικής εργασίας έγραψε τα περισσότερα από τα ποιήματα που περιλαμβάνονται στον τόμο του Χάρβαρντ, μαζί με το κείμενο «Δια Βίου κρατούμενος» - αφιερωμένο στη γυναίκα του. Η Liu Xia - σύζυγος σε δεύτερο γάμο-βρίσκεται και αυτή, σήμερα, σε κατ’ οίκον περιορισμό και της είχε επιτραπεί να τον επισκέπτεται μία φορά το μήνα, κάνοντας 36 φορές το 1100 μιλίων ταξίδι από το Πεκίνο.
«Παρά την φυλάκιση του Λιού, οι ιδέες του δεν μπορούν να αλυσοδεθούν"-γράφει ο Χάβελ στο βιβλίο του Χάρβαρντ. Μπορεί η χώρα του να του απαγόρευσε να παραστεί στην απονομής του Νόμπελ, όπως και να μιλήσει σε οποιονδήποτε στην κηδεία του πατέρα του ένα χρόνο νωρίτερα. Όμως τις ιδέες του, το λόγο το γραπτό, δεν μπορεί να τα φυλακίσει ούτε φυσικά να διαψεύσει την ελληνική ρήση που ισχυρίζεται ότι «η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει».
Για την καταδίκη το 2009 του κινέζου αντιφρονούντα οι διεθνείς αντιδράσεις υπήρξαν ανώδυνες και διπλωματικές: η Ευρωπαϊκή Ένωση εξέφρασε την ανησυχία της ως προς το σεβασμό της ελευθερίας τη έκφρασης στην Κίνα, η Αγκέλα Μέρκελ τη λύπη της για το ίδιο θέμα και οι ΗΠΑ επίσης την ανησυχία της ζητώντας την απελευθέρωση του κρατούμενου. Σ’ αυτές ήρθε να προστεθεί Διεθνής Αμνηστία σύμφωνα με στοιχεία της οποίας «η Κίνα έχει καταδικάσει από το 2003 περισσότερα από 35 άτομα "με την ασαφή κατηγορία της "προτροπής στην ανατροπή της κρατικής εξουσίας" και "από αυτές τις καταδίκες, εκείνη του Λιου Σιαομπό είναι η πιο πολυετής από το 2003".

RockXS _____ Blog: Χαράζει η νέα εποχή!

RockXS _____ Blog: Χαράζει η νέα εποχή!: http://manivesto1956.blogspot.com/ Η γάγγραινα έχει προχωρήσει, το μέλος πρέπει να αφαιρεθεί, και όλα αυτά συμβαίνουν εν μέσω της εναγ...

Χαράζει η νέα εποχή!

http://manivesto1956.blogspot.com/

Η γάγγραινα έχει προχωρήσει, το μέλος πρέπει να αφαιρεθεί, και όλα αυτά συμβαίνουν 

εν μέσω της εναγώνιας αναζήτησης μιας ανάπτυξης που δε λέει να αποσαφηνίσει τα χαρακτηριστικά της, τη στιγμή που σύσσωμη η Δύση πορεύεται ανατολικά 

εκεί όπου κυρίαρχο είναι το χαμηλό κόστος εργασίας 

και η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία.

Η εποχή της τρίτης βιομηχανικής επανάστασης που ψηφιοποίησε την ίδια τη ζωή, αναδυόταν, με διαφορετικό κάθε φορά τρόπο, μέσα από τις εισηγήσεις 

του Χρ. Ιορδάνογλου «PostMortem για το Μνημόνιο» (Πάντειο Πανεπιστήμιο), 

Ν. Χριστοδουλάκης «Κρίση στο Νείλο και κρίση στο Ρήνο»(Οικονομικό Πανεπιστήμιο),

Α. Λιάκος «Σε ποια ιστορικά πλαίσια εγγράφεται η κρίση;» (Πανεπιστήμιο Αθηνών).

Στοιχεία έγκυρα, απόψεις νηφάλιες, εκτιμήσεις σκληρές αναζήτησαν την αλήθεια, κατέδειξαν την πραγματικότητα της δεινής καθημερινότητας, ομολόγησαν το αδιέξοδο 

και επιχείρησαν να διαγράψουν το μέλλον-εφιαλτικό στο σύνολό του όπως προκύπτει από τα στοιχεία σύμφωνα με τα οποία...

«9 στους 10 θα ζουν σε τενεκεδομαχαλάδες των μεγάλων πόλεων».(Α. Λιάκος).

Το πανεπιστήμιο της Αθήνας μας πρόσφερε πολύτιμη γνώση και επιστημονική προσέγγιση σε θέματα οικονομικών κρίσεων που έπληξαν την ιστορία των ανθρώπων σε διαφορετικές ιστορικές περιόδους(αρχαιότητα, μεσαίωνα, νεώτερα χρόνια, σύγχρονη εποχή). 

Οι κρίσεις παραγωγής, οι σιτοδείες και οι λοιμοί, οι νομισματικές μεταρρυθμίσεις, 

οι κοινωνικές πολιτικές αντιμετώπισης της εκπτώχευσης του πληθυσμού, καθώς 

και ο θεωρητικός στοχασμός για τις κρίσεις τις οποίες το κοινό θα μπορεί σύντομα 

να έχει πρόσβαση από την ιστοσελίδα του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας, 

όπου θα αναρτηθούν.

From Manivesto1956:Άτρωτο σε κάθε επίθεση...

Το Διαδίκτυο είναι εκ κατασκευής του το πιο παγκοσμιοποιημένο εργαλείο που ανέπτυξε ποτέ ο άνθρωπος. Χτίστηκε έτσι, ώστε πολίτες από κάθε γωνιά της Γης, να μπορούν να ανταλλάσσουν απρόσκοπτα πληροφορίες. Είναι ταυτόχρονα και το πιο αποκεντρωμένο εργαλείο, το πλέον δημοκρατικό. Μπορεί οι προτιμήσεις των χρηστών να φτιάχνουν οιονεί ιεραρχίες, τεχνολογικά όμως, κάθε κόμβος έχει το ίδιο βάρος και κάθε ηλεκτρονική διεύθυνση έχει τις ίδιες ευκαιρίες για τη μετάδοση της πληροφορίας.

Η αποκεντρωμένη δομή του Διαδικτύου είναι το χαρακτηριστικό που το κάνει άτρωτο σε κάθε επίθεση. Ακόμη και περιορισμού του. Ο γκουρού του Διαδικτύου είχε πει κάποτε ότι το Internet «βλέπει τη λογοκρισία σαν ελάττωμα και την παρακάμπτει».

Εκεί εδράζεται η αδυναμία των κοινοβουλευτικών κυβερνήσεων να επιβάλλουν τις εθνικές νόρμες στο τι είναι αποδεκτό να κοινολογείται. Για παράδειγμα στην Ελλάδα η συκοφαντική ή η απλή δυσφήμιση είναι αδίκημα και τιμωρείται. Στις ΗΠΑ, όμως, που υπάρχει μια ρωμαλέα παράδοση ελευθερίας του λόγου είναι ανεκτές στο πλαίσιο του «ζωηρού κι ανεμπόδιστου διαλόγου». Δεν μπορούν να ποινικοποιηθούν, και ο ανώνυμος λόγος είναι επιτρεπτός. Σε ένα αποκεντρωμένο και δικτυωμένο σύστημα η παραγωγή της πληροφορίας τείνει να συγκεντρώνεται εκεί που υπάρχουν οι ελάχιστοι περιορισμοί. Οπως κατά το δεύτερο ήμισυ της προηγούμενης χιλιετίας τα «αιρετικά» κείμενα τυπώνονταν στις Κάτω Χώρες, έτσι και σήμερα (και για τεχνολογικούς-οικονομικούς λόγους) τα ιστολόγια «τυπώνονται» στις ΗΠΑ και βρίσκονται υπό την αμερικανική νομοθεσία. Επομένως, κάθε απόπειρα υποχρεωτικής ταυτοποίησης των blogers ή κάθε τύπος λογοκρισίας ακόμη και των χειρότερων blogs (αυτών που δυστυχώς βαφτίστηκαν «ενημερωτικά») θα πέσει στο κενό, εκεί όπου κατέληξε και η απειλή του αείμνηστου Δημήτρη Μαρούδα για κατάρριψη των δορυφόρων. Η παγκοσμιοποίηση του Διαδικτύου, εκ των πραγμάτων, δημιουργεί ένα μέγιστο κοινό παρονομαστή ελευθερίας.

Σε περιπτώσεις όμως ποινικών αδικημάτων η ανωνυμία αίρεται και με τον (αμερικανικό) νόμο. Οπου υπήρξαν απτές ενδείξεις π.χ. εκβιασμών η ανωνυμία έπαψε να είναι ασπίδα προστασίας και οι υποθέσεις πήραν τον δρόμο της Δικαιοσύνης. Τι μπορεί να γίνει με τα blogs που συκοφαντούν ασυστόλως ή εκβιάζουν χωρίς να αφήνουν ίχνη; Η πρώτη λύση είναι η στάση του Γεωργίου Παπανδρέου σε κάποιον υβριστή του: «Ποιος το είπε αυτό;... Α, δεν έχει καμιά σημασία» Η δεύτερη λύση είναι πιο απλή - κάτι σαν reverse engineering ολόκληρου του ενημερωτικού συστήματος σε θέματα ελευθερίας του λόγου. Αυτά τα «ενημερωτικά» -τρομάρα μας!- blogs συντηρούν την αίγλη τους στα κενά πληροφόρησης που αφήνουν τα επίσημα Μέσα Ενημέρωσης, δηλαδή τα ΜΜΕ που έχουν ονόματα και υπογραφές.

From Manivesto1956:Η γνωστοποίηση στο κοινό...

http://manivesto1956.blogspot.com

Στα λεξικά, στις εγκυκλοπαίδειες και στα βιβλία, η διαφήμιση ορίζεται σαν η γνωστοποίηση στο κοινό, με διάφορα μέσα (διαλαλητές, έντυπα, ραδιόφωνο, τηλεόραση, κλπ.), των ιδιοτήτων που χαρακτηρίζουν ένα προϊόν με σκοπό την αύξηση των πωλήσεών του. Εντούτοις, ο ορισμός της διαφήμισης σαν γνωστοποίησης αποτελεί ευφημισμό που δεν ανταποκρίνεται ούτε στο ελάχιστο στη σημερινή μορφή της διαφήμισης. Η διαφήμιση ξεκίνησε και αναπτύχθηκε σαν φαινόμενο συνδεδεμένο στενά με την οικονομική ζωή των επιχειρήσεων. Σήμερα όμως έχει φθάσει στο σημείο, χωρίς να χάσει τον οικονομικό της χαρακτήρα και παράλληλα μ’ αυτόν, να επιτελεί πρόσθετες ουσιαστικές λειτουργίες, έμμεσα αλλά αποτελεσματικά.

Η διάδοση της διαφήμισης στη σημερινή της έκταση συνδέεται με την ανάπτυξη των μονοπωλιακών και ολιγοπωλιακών εταιρειών στις καπιταλιστικές οικονομίες της Δύσης. Με τη διαφήμιση επιδιώκεται η διατήρηση της πελατείας ή η αύξηση της σε βάρος των ανταγωνιστών ή η απόκτηση νέας πελατείας. Η διαφήμιση είναι ένας από τους τρόπους που η επιχείρηση επιδιώκει τον κύριο αντικειμενικό της σκοπό που είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους και μέσω του κέρδους η συσσώρευση του κεφαλαίου. Αν κρίνουμε από την έκταση της διαφήμισης στις μέρες μας, πρέπει να δεχτούμε ότι η δαπάνη για διαφήμιση αποδίδει. Έχει μάλιστα παρατηρηθεί ότι η σημασία της είναι τόσο μεγάλη, ώστε «και ο Θεός έχει ανάγκη διαφημίσεως, δια τούτο κτυπούν οι καμπάνες». Το κέρδος από την διαφήμιση γίνεται ιδιωτικό κέρδος της επιχείρησης, ενώ το κόστος της διαφήμισης το φέρει το κοινωνικό σύνολο και σαν αύξηση του κόστους παραγωγής λόγω διαφημιστικών δαπανών αλλά και σαν χρησιμοποίηση παραγωγικών πόρων (υλικών και ανθρώπων) σε μια κοινωνικά άχρηστη παραγωγική διαδικασία...

Πέραν όμως από την οικονομική της σημασία για την ατομική επιχείρηση, με την διαφήμιση επιτελούνται δύο πρόσθετες λειτουργίες εξαιρετικής σπουδαιότητας για την διατήρηση του καπιταλισμού στην τωρινή του μορφή.

Η πρώτη τέτοια λειτουργία είναι η συστηματική παρουσίαση και προβολή προτύπων κατανάλωσης και τελικά προτύπων ζωής και αξιών τέτοιων που να μεταβάλλουν τον κοινό πολίτη σε εύκολο θύμα της απληστίας του κεφαλαίου. Βέβαια, κάθε κοινωνία και κάθε εποχή έχει το δικό της πρότυπο κατανάλωσης και ζωής που είναι αποτέλεσμα της οικονομικής και κοινωνικής της εξέλιξης. Το ζήτημα επομένως δεν είναι ότι ο μονοπωλιακός καπιταλισμός δημιουργεί και προβάλλει ένα δικό του τρόπο ζωής και ένα δικό του σύστημα αξιών. Το ζήτημα είναι ότι το προβαλλόμενο πρότυπο ζωής και οι προβαλλόμενες αξίες είναι υποταγμένα στην επιδίωξη του μέγιστου κέρδους και στη συσσώρευση του κεφαλαίου.

Έτσι, πέρα από την καταφανή εξαπάτηση του κοινού, σχετικά με τις πραγματικές ιδιότητες του διαφημιζόμενου προϊόντος, έχουμε μια σειρά αντιλήψεων για τη ζωή και για τις ανθρώπινες σχέσεις που προωθούνται με τη διαφήμιση με σκοπό το κέρδος. Η βασική ιδέα που χαρακτηρίζει τη διαφημιστική εκστρατεία του κεφαλαίου εναντίον του ανύποπτου καταναλωτή, είναι να αποδίδονται στα προϊόντα όχι υλικές ιδιότητες, που έτσι κι αλλιώς δεν έχουν, ούτε κι έχει σημασία αν έχουν ή όχι, αλλά ιδιότητες στις οποίες το άτομο μπορεί να καταφύγει ελπίζοντας έτσι να γλιτώσει από την κενότητα και την αθλιότητα της ζωής που του έχει επιφυλάξει ο καπιταλισμός.

Βλέπουμε λοιπόν στην ελληνική τηλεόραση: την μητρική αγάπη να εξαντλείται στην αγορά ορισμένης πούδρας για το μωρό· τη γιαγιά να εξαρτά την αγάπη των εγγονών της γι’ αυτήν από την χρησιμοποίηση ορισμένης μάρκας μαγειρικού λίπους· τη συζυγική αγάπη και φροντίδα να ταυτίζεται με τη μακαρονάδα, τον καφέ και το σιδερωμένο πουκάμισο. Βλέπουμε ακόμη την ερωτική σχέση να είναι υπόθεση σαπουνιού, αρώματος και κονιάκ· την επαγγελματική επιτυχία να είναι συνάρτηση κρέμας μαλλιών και αποσμητικού και άλλα πολλά.

Στον κόσμο της διαφήμισης τα εμπορεύματα υποκαθιστούν τα ουσιαστικά στοιχεία της προσωπικότητας, οι ανθρώπινες σχέσεις γελοιοποιούνται, τα συναισθήματα εξευτελίζονται, ο άνθρωπος απανθρωποποιείται.

Στον σύγχρονο καπιταλισμό, ο άνθρωπος γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης, όχι μόνο σαν εργαζόμενος, αλλά και σαν καταναλωτής.

Η δεύτερη λειτουργία της διαφήμισης είναι πιο έμμεση αλλά και πιο επικίνδυνη απ’ αυτήν που αναφέραμε πιο πάνω. Κι αυτή είναι ο εθισμός των μαζών στο να δέχονται και τελικό να υπακούουν στα μηνύματα της διαφήμισης. Όταν οι μάζες εθίζονται στο να υπακούουν σε διαφημιστικά μηνύματα, τότε είναι ευκολότερο να υπακούσουν και σε μηνύματα πολιτικού ή ιδεολογικού χαρακτήρα. Μ' αυτό τον τρόπο εκείνοι που ελέγχουν τα μέσα μαζικής «ενημέρωσης» αποκτούν μια τρομακτική δύναμη να επιβάλλουν ιδεολογίες και ηγέτες που διαιωνίζουν το status quo σύμφωνα με τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Πρόκειται συνεπώς για μια διαδικασία μέσα από την οποία οι μάζες έντεχνα απογυμνώνονται από το αναφαίρετο δικαίωμα και πρωταρχικό καθήκον τους να αποφασίζουν για τις τύχες τους. Πρόκειται για ένα καλοστημένο μηχανισμό προβολής ατόμων και ιδεών που μέλλουν να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Πρόκειται για την πιο ανώδυνη αλλά και πιο απάνθρωπη χειραγώγηση των μαζών.

Βέβαια, κάθε κοινωνία προβάλλει τους ηγέτες της. Το ζήτημα συνεπώς δεν είναι η επιλογή των συγκεκριμένων προσώπων που γίνεται με την εκ των άνω προβολή με βάση τον παραπάνω μηχανισμό πλύσης εγκεφάλου. Το ζήτημα είναι ότι η επιλογή δεν είναι αποτέλεσμα συλλογικών διαδικασιών βασισμένων σε αξιοκρατικά κριτήρια.

Οι δυο παραπάνω λειτουργίες, δηλαδή η προβολή προτύπων κατανάλωσης και ζωής και ο εθισμός των μαζών στο να δέχονται μηνύματα από ανώνυμους πομπούς, εντάσσονται μέσα στη γενικότερη λειτουργία της διαφήμισης σαν πλύσης εγκεφάλου. Σ’ αυτές θα μπορούσαμε να προσθέσουμε κι άλλες που αναφέρονται πιο συχνά. Όπως είναι π.χ. η διόγκωση των ατομικών αναγκών σε βάρος των κοινωνικών αναγκών. Η διαφήμιση διογκώνει τις ανάγκες μας για απορρυπαντικά και αυτοκίνητα και έτσι εμφανίζεται μειωμένη η σημασία των αναγκών για σχολεία, νοσοκομεία, πάρκα, κλπ. Νομίζω όμως ότι αυτή η πλευρά της διαφήμισης, όπως και η πλευρά του μεγάλου κοινωνικού της κόστους, έχουν δευτερεύουσα σημασία μπροστά στις δύο λειτουργίες που τονίσαμε παραπάνω.

Εύλογο είναι ν’ αναρωτηθεί κανείς· αφού είναι τόσα τα κακά της διαφήμισης, γιατί δεν την περιορίζουμε ή δεν την καταργούμε;

Η απάντηση είναι εύκολη. Είπαμε στην αρχή ότι η διάδοση της διαφήμισης συνδέεται με την ανάπτυξη των μονοπωλιακών και ολιγοπωλιακών εταιρειών. Το μονοπωλιακό κεφάλαιο που χαρακτηρίζει τον καπιταλισμό της εποχής μας χρειάζεται τη διαφήμιση για την αύξηση των κερδών του.

From Manivesto1956:Mεταμοντερνισμός, στυλ και ανατροπή

http://manivesto1956.blogspot.com/

Είναι πράγματι εξαιρετικά φιλόδοξο το αφιέρωμα στον μοντερνισμό της 30ετίας ’70-90 που οργανώνει το βρετανικό Μουσείο Victoria and Albert στο Λονδίνο. (Postmodernism Style and Subversion 1970-1990)
Αυτό το ασταθές μείγμα, το κίνημα με την έντονη θεατρικότητα και πολυχρωμία, που υπηρέτησε φανατικά το στυλ, την ελευθερία στην τέχνη και κατέστησε το design τρόπο ζωής υπέπεσε, ειδικά τη δεκαετία του ’90, στα γρανάζια της διεθνούς χρηματοπιστωτικής διαπλοκής  καθώς κατέστησε τον μοντερνισμό, σε όλες του τις εκφράσεις, τρόπο ζωής. Αυτοκαταστράφηκε; Oι απαντήσεις που δίνονται δεν είναι σαφείς.

 Με βασική αρχή την πολυπλοκότητα και την αντίφαση, τον πλουραλισμό και την άρνηση στα ουτοπικά οράματα του μοντερνισμού -τη σαφήνεια και την απλότητα- ο μεταμοντερνισμός γκρέμισε τις καθιερωμένες ιδέες σχετικά με το στυλ. Έφερε μια ριζική ελευθερία στην τέχνη και το σχεδιασμό, με αστείες, συχνά, χειρονομίες αλλά και επιθετικές πρωτοβουλίες που, μερικές φορές, άγγιζαν τα όρια του παραλόγου.

Στις δεκαετίες ΄60 και ΄70 πειραματίστηκε με αρχιτεκτονικούς ρυθμούς από το παρελθόν και παρά τις επιθέσεις που δέχτηκε από την κριτική επέζησε ως προς τον κεντρικό στόχο του: να αντικαταστήσει ένα ομοιογενές ιδίωμα με τον πλουραλισμό των ιδεών και το στυλ. Αυτή η τάση αποτυπώθηκε ευρέως στο έργο Strada Novissima του Hans Hollein που έγινε για την Μπιενάλε της Βενετίας, το 1980- μια πρόσοψη κτιρίου η οποία είχε ως κεντρικό της θέμα «ένα δρόμο των στυλ». Ο Hollein σχεδίασε ένα σύνολο στηλών που ανακεφαλαίωνε την ιστορία της αρχιτεκτονικής, ανατρέχοντας από τον πρωτόγονο κήπο, στα ερείπια της κλασικής περιόδου και σ’ ένα μοντέρνο ουρανοξύστη.

Αυτό που ξεκίνησε ως ένα ριζοσπαστικό περιθωριακό κίνημα έγινε σήμα κατατεθέν της «δεκαετίας τουdesign». Ζωηρό χρώμα, θεατρικότητα και υπερβολή: όλα δήλωναν ένα στυλ. Οι γυαλιστερές επιφάνειες, η πλαστικοποίηση των πάντων συνδύαζαν την ανατροπή με την εμπορικότητα και βρήκαν θερμούς υποστηρικτές: τα περιοδικά ποικίλης ύλης και τη μουσική. Το έργο των Ιταλών σχεδιαστών (Studio Alchymia και Μέμφις) - έκανε το γύρο του κόσμου μέσα από εκδόσεις, όπως το Domus. Εν τω μεταξύ, η ενέργεια της υποκουλτούρας (post-punk) μεταδόθηκε ευρύτατα μέσα από τα μουσικά βίντεο και τα γκράφιτι. Ήταν η στιγμή του Νέου Κύματος: η συναρπαστική εικόνα, το look κατέστη τρόπος ζωής.

To 1981, ωσάν να επρόκειτο για τον εορτασμό τηςνέας δεκαετίας, ο καλλιτέχνης της Pop Art, Andy Warhol δημιούργησε την περίφημη ενυπόγραφη μεταξοτυπία με το σύμβολο του δολαρίου. Αυτή η έντεχνη ειρωνική αναγνώριση της αγοραστικής αξίας του ισχυρού νομίσματος, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα του μεταμοντερνισμού στην τελική του φάση. Καθώς η «δεκαετία του desigh» κυριάρχησε και μαζί της και η παγκόσμια οικονομία, ο μεταμοντερνισμός έγινε το προτιμώμενο στυλ του καταναλωτισμού και της εταιρικής κουλτούρας. Τελικά όμως, αυτό υπήρξε η καταστροφή του κινήματος. Ο μεταμοντερνισμός κατέρρευσε υπό το βάρος της ίδιας του της επιτυχίας. Ωστόσο, κοιτώντας πίσω, μπορούμε να διδαχτούμε πολλά από την μοιραία συνάντηση του μεταμοντερνισμού με το χρήμα. Σήμερα, που η αγορά καθορίζει και πάλι τον τρόπο ζωής μας, θα ήταν χρήσιμο να ανατρέξουμε στα λόγια του θεωρητικού Fredric Jameson, που όταν αντίκρισε τους πίνακες του Γουόρχολ, έγραψε: «θα έπρεπε να είναι ισχυρές και κριτικές πολιτικές δηλώσεις. Αν δεν είναι έτσι, καθένας, θα ήθελε, πραγματικά, να μάθει το γιατί.»

From Manivesto1956-Η κηδεμονία της τέχνης...

http://manivesto1956.blogspot.com/

Η έκθεση στο Παλάτσο Strozzi, στη Φλωρεντία, δείχνει αριστουργήματα της τέχνης που δημιουργήθηκαν ταυτόχρονα με την ανάπτυξη του τραπεζικού συστήματος στην ιταλική Αναγέννηση.
Πρόκειται για έργα της αφρόκρεμας των καλλιτεχνών της Αναγέννησης Botticelli, Filippo Lippi, Beato Angelico, Paolo Uccello, Donatello, Antonio del Pollaiolo, Domenico Veneziano and Lorenzo di Credi που αφηγούνται τη γέννηση του σύγχρονου τραπεζικού μας συστήματος και της οικονομικής άνθησης που προκάλεσε, θέτοντας σε νέες βάσεις τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής και την οικονομία της ευρωπαϊκής ηπείρου από το Μεσαίωνα μέχρι την Αναγέννηση.
Οι επισκέπτες ανατρέχουν στις ρίζες της οικονομικής υποδομής της Φλωρεντίας που αναπτύχθηκε σε μια από τις σημαντικότερες πόλεις του ευρωπαϊκού εμπορίου για πάνω από 500 χρόνια, παρακολουθούν την καθημερινή ζωή των οικογενειών που ελέγχουν το τραπεζικό σύστημα και αντιλαμβάνονται το κυριότερο χαρακτηριστικό του- τη συνεχιζόμενη σύγκρουση μεταξύ πνευματικών και οικονομικών αξιών. Η έκθεση αναλύει τα συστήματα που χρησιμοποιούν οι τραπεζίτες για τη δημιουργία τεράστιας περιουσίας, καταδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο χειρίζονται τις διεθνείς σχέσεις και ρίχνει επίσης φως στη γέννηση της σύγχρονης κηδεμονίας της τέχνης, που με το πέρασμα των αιώνων μετατράπηκε εργαλείο άσκησης της εξουσίας.
Οι τράπεζες υπήρξαν από τη γέννησή τους προστάτες των τεχνών. Το τρίπτυχο δύναμη-τέχνη-εξουσία υπήρξε και εξακολουθεί να είναι καθοριστικό για την ανάπτυξη της τέχνης και την επέκταση της επιρροής της εξουσίας στην άνθιση της τέχνης. στην καθιέρωση καλλιτεχνών και τη διαμόρφωση της νοοτροπίας και της αισθητικής του κοινού.

Η επιμέλεια της έκθεσης είναι του συγγραφέα Tim Parks (Medici Money - Banking, Metaphysics and Art in Fifteenth-century Florence) και της ιστορικού τέχνης Ludovica Sebregondi.

Pallazzo Strozzi: έως τις 22 Ιανουαρίου 2012