Μόνιμοι κάτοικοι πλατείας

Του Tee Menem



"Η πλατεία ήτανε άδεια και τρελλός απ' τα σημάδια σα σκυλί", λόγια του Διονύση Σαββόπουλου που παραμένουν επίκαιρα. Ο στίχος έρχεται στα χείλη αβίαστα τώρα που η πλατεία εκ-καθαρίστηκε. Κι έτσι όπως τον σκύλο τον διώχνουν από παντού, άνθρωποι πρόλαβαν να μετακινηθούν για να συγκεντρωθούν ξανά το ίδιο βράδυ. Ανθρωποι με προβλήματα που έχουν ανάγκη από υποστήριξη από τον Δήμο κι όχι από δίωξη. Το γεγονός πάντως παρουσίας ελάχιστου κόσμου βοήθησε μεν στο συμμάζεμα αλλά και την αποτροπή γενικευμένων αντιδράσεων

Δεν ήταν οι περιθωριακοί ο στόχος ήταν και αυτοί αλλά κυρίως ήταν και είναι οι διαδηλωτές και σε αυτούς τους τελευταίους χρεώνονται ανεκτικότητα και κάποια φάουλ ως προς την περιφρούρηση και φροντίδα της πλατείας, πάνω στα οποία στηρίχτηκαν όλα τα επιχειρήματα της δημοτικής αρχής για να σχεδιάσει, καλλιεργήσει μέσω των Media και στο τέλος χρησιμοποίησε για να υλοποιήσει το ύπουλο σχέδιό της. Καθαριότητα και αποκαλούμενοι "περιθωριακοί" ήταν το πρόσχημα. Παρ' όλα αυτά ένας σκύλος είναι δικαιωματικά σε θέση να μας σώσει από την "ερήμωση" της πλατείας. Κι αυτός ο σκύλος έκανε περισσότερα απ' όσα θα τολμούσε ο μέσος άνθρωπος που κινείται μεταξύ Μετρό και Μακντόναλντς. Για τον "Λουκάνικο" ομιλώ (φωτό) που σαν τέτοιος θα συνεχίσει να περιφέρεται στην πλατεία Συντάγματος και τους πέριξ δρόμους. Είναι μόνιμος κάτοικος πλατείας!

Αν είχα σπίτι δεν θα ήθελα ένα αντίσκηνο έξω από την πόρτα μου, έγραψε κάποιος αναγνώστης απευθυνόμενος σε εμένα, θέλοντας να επιβραβεύσει ανώνυμα τον δήμαρχο που συντάχθηκε με τις αστυνομικές αρχές για να φέρει σε πέρας την εκκένωση σκηνών, πανό και περιθωριακών στοιχείων παύλα ανέργων από την πλατεία Συντάγματος. Το θεώρημα του αναγνώστη αντιστρέφεται. Εάν έξω από το σπίτι μου είχε κατασκηνώσει ένας άνεργος θα του έδινα νερό και ψωμί και με τίποτα δεν θα ήθελα να τον ξυλοκοπήσει μία υπηρεσία είτε είναι δήμος είτε πυροσβεστική, είτε περαστικοί και καμπόσοι. Στο σπίτι μου μένουν άνεργοι, πρόσωπα συγγενικά. Στο υπόγειο έχουν νοικιάσει σπίτια (ο θεός να τα κάνει) άνεργοι και μετανάστες. Στις περισσότερες γειτονιές της πόλης αυτό συμβαίνει και δεν αποτελεί εξαίρεση η πολυκατοικία "μου". Όμως δεν προσφέρθηκα να τους διώξω, ούτε παραπονιέμαι, γιατί είναι ειρηνοποιοί, κι αν βάζουν τραγούδια της πατρίδας τους δεν ενίσταμαι. Μ' αρέσουν κάποια γιατί έχουν καϋμό και ταυτίζονται με μια ψυχοσύνθεση. Μία φίλη μου από την Γερμανία έμαθε ελληνικά ακούγοντας Θεοδωράκη κι αυτοί έτσι τα μαθαίνουν, λέγοντάς τους μια καλημέρα, λίγα λόγια όταν συναντιόμαστε αλλά κι απ' τα τραγούδια μας ή την τηλεόραση! Από το φωταγωγό ακούω μωρά να κλαίνε κι αυτό μ' αρέσει και μου δίνει χαρά γιατί μεγαλώνουν στη χώρα μας κι όχι σε κάποια εμπόλεμη ζώνη ή σε καθεστώς ομηρίας και ασιτίας. Λέμε ένα γεια με αυτούς τους "περιθωριακούς" γειτόνους μου κι έχω μάθει λέξεις στα περσικά και τα αλβανικά και δεν με ενδιαφέρει σε τι θεό πιστεύουν, δικαίωμά τους. Τώρα με τις ζέστες συναντιόμαστε πιο συχνά τα απογεύματα, όταν απομακρύνονται από τα θεμέλια για λίγη δροσιά. Μήπως ζω σε γκέτο τελικά και δεν το ξέρω;

Στο θέμα μας: Ο "Λουκάνικος" δεν φοβήθηκε ποτέ. Μπήκε μπροστά, γαύγιζε και έκανε πως δάγκωνε όσους καταπατούσαν στιγμές των άλλων. Το καταλάβαινε και αντιδρούσε. Δεν "μάσησε" τα λόγια του, δεν έφυγε ποτέ από την πλατεία. Βέβαια δεν είχε οικογένεια και υποχρεώσεις αλλά κάτι ήξερε. Το ΒΒC και οι εφημερίδες τον παρουσίασαν σαν ήρωα και θυμήθηκα 5-6 αδέσποτα σκυλιά του περιθωρίου από τα παλιά. Ο "Καραμανλής" κι ο "Ολαφ" θα μπορούσαν να είναι δύο με ίδια συμπεριφορά από μια άλλη πλατεία, την πλατεία Εξαρχείων, ο Ολαφ ήταν και λίγο χαρτόμουτρο αλλά αυτό θα πάρει πολύ συζήτηση. Η "Αεκάρα" με το κίτρινο κασκόλ τις Κυριακές στη Φιλαδέλφεια κι ο "Τζο" στο Α' νεκροταφείο που ακολουθούσε τον επικήδειο. Ωραία σκυλιά, ζωντανά της πόλης. Γιατί εδώ, αυτά έχουμε. Αν είχαμε πρόβατα το κέντρο θα 'ταν αλλιώς. Θα έτρωγαν όλο το χορτάρι μας! Κάποιοι ισχυρίζονται ότι υπάρχουν πρόβατα. Οπως και ιπποπόταμοι λίγα μέτρα πιο πέρα (σε ποιους αναφέρονται άραγε?) Ο λαός έχει καλό κριτήριο, αγνό. Κι οι άνθρωποι φτιάχνουν σύγχρονους θρύλους με την παρατηρητικότητά τους.

"Η πλατεία ήταν γεμάτη με το νόημα που 'χε κάτι" στα πανό διαμαρτυρίας για να υπενθυμίζουν αυτά που ζητάνε οι άνθρωποι. Δεν μπορεί, με τόσα πανό και επιγραφές όλο και κάτι θα έβρισκες να συμφωνήσεις και δεν μπορεί να συμφωνείς με όλα, αυτό είναι σωστό. Αλλά όταν κατεβαίνει ένα πανό κατεβαίνει μία ιδέα. Ο ρόλος του Δήμου είναι να κατεβάζει ιδέες στο όνομα της καθαριότητας? Και τι ιδέες εκπροσωπούνται με το ξήλωμα αυτών των ιδεών; Ακραίες! Αλλά μόνο εκεί στο Σύνταγμα είναι βρώμικα? Μην τρελλαθούμε! Γνωστός ραδιοφωνικός σταθμός πρόσφατα έκανε καμπάνια καθαρισμού βάζοντας μία τρελλή (την Γκύζα) να ουρλιάζει ότι "λεφτά δεν υπάρχουν" κι αφού δεν υπάρχουν παρακινούσε να καθαρίζουμε μόνοι μας τις γειτονιές μας και τις πλατείες μας. Από εκεί άρχισε αυτή η μανία με την καθαριότητα, δεν γνωρίζω εάν ο συγκεκριμένος σταθμός και ο Δήμος μαζί με την κυβέρνηση ήταν συνεννοημένοι, δεν έχω στοιχεία, αλλά οπωσδήποτε μία αλληλουχία υπάρχει, ένα κλίμα φτιάχτηκε.

Λεφτά υπάρχουν, είκοσι φορτηγά βρέθηκαν χαράματα στο Σύνταγμα και δεκάδες υπάλληλοι καθαριότητας μαζί με πολλούς αστυνομικούς και εισαγγελείς αφού εκεί είναι η βιτρίνα μας, το πρόσωπο της πόλης. Είδες εσύ άγνωστε αναγνώστη, ποτέ στις γειτονιές , αυτές με τα υπόγεια διαμερίσματα-αποθήκες ψυχών, τέτοιο ζήλο? Στην Κυψέλη και το Αττικό άλσος πάνε εθελοντές που παρακινούνται από ύποπτες αναγγελίες και υποκαθιστούν μια χαρά τις υπηρεσίες του δήμου... Τι θλίψη....

Παρακαλώ αναζητήστε τον Λουκάνικο στο διαδύκτιο, είναι χάρμα! Δεν θα χάσετε!

Born and dead of 30th of july

Born and dead of 30th of july. like today there were born one musician, one sculptor and two actors. Let's start with the musician...

-George "Buddy" Guy (born July 30, 1936) is an American blues guitarist and singer. He is a critically acclaimed artist who has established himself as a pioneer of the Chicago blues sound, and has served as an influence to some of the most notable musicians of his generation. Guy is known, too, for his showmanship on stage, playing his guitar with drumsticks, or strolling into the audience while playing solos. He was ranked thirtieth in Rolling Stone magazine's list of the "100 Greatest Guitarists of All Time". His song "Stone Crazy" was ranked seventy-eighth in list of the 100 Greatest Guitar Songs of All Time also of Rolling Stone.

-Henry Spencer Moore (30 July 1898 – 31 August 1986) was an English sculptor and artist. He was best known for his abstract monumental bronze sculptures which are located around the world as public works of art.
His forms are usually abstractions of the human figure, typically depicting mother-and-child or reclining figures. Moore's works are usually suggestive of the female body, apart from a phase in the 1950s when he sculpted family groups. His forms are generally pierced or contain hollow spaces. Many interpreters liken the undulating form of his reclining figures to the landscape and hills of his birthplace, Yorkshire.

-Arnold Alois Schwarzenegger (born July 30, 1947) is an Austrian-American former professional bodybuilder, model, actor, director, businessman and politician who served as the 38th Governor of California (2003–2011).
Schwarzenegger began to weight train at the young age of 15 years old. He was awarded the title of Mr. Universe at age 20 and went on to win the Mr. Olympia contest seven times.

-Jean Reno (born July 30, 1948) is a French actor. Working in French, English, Spanish and Italian, he has appeared not only in numerous successful Hollywood productions such as The Pink Panther, Godzilla, The Da Vinci Code, Mission: Impossible, Ronin and Couples Retreat, but also in European productions such as the French films Les Visiteurs (1993), it's sequel Les Visiteurs 2 (1998) and Léon (1994) along with the 2005 Italian film The Tiger and the Snow.

Κι αυτός...το βιολί του!

Του Tee Menem

Η απόφαση του δημάρχου Αθηναίων να διώξει με το καλό ή με το άλλο (λέγε με "άντε πάλι τα ΜΑΤ") τα περιθωριακά, όπως σημειώνει ο ίδιος, στοιχεία από το Σύνταγμα γεννά απορίες για τις πραγματικές του προθέσεις . Ο κατά το παρελθόν και "Συνήγορος του Πολίτη" έχει με το μέρος του την αποτελεσματική εμπειρία-σκούπα των "άψε-σβήσε" προκατόχων του και εν μέσω καλοκαιριού το θράσος να αναφέρεται σε αυτά τα...κακοποιά στοιχεία λες και δεν τα γέννησε η πόλη στην οποία διοικεί...

Στη σημερινή του συνέντευξη τύπου δήλωσε ότι είναι πλέον σε θέση να καθαρίσει το ...τοπίο από αντίσκηνα και περιθωριακά στοιχεία ... Ισχυρίστηκε ότι οι μόνοι που βρίσκονται πλέον στην πλατεία είναι οι άνεργοι και οι περιθωριακοί! Προφανώς ο ίδιος δεν πέρασε από εκεί, του το σφύριξαν κάτι τσιράκια που λέγονται υπηρεσία...καθαριότητας. Και πώς να βρεθεί εκεί ανάμεσα σε τόσα ...περιθωριακά στοιχεία. Θα ήταν αδιανόητο. Ο δήμαρχος δεν είναι περιθωριακός. Εκφράζει συγκεκριμένα συμφέροντα κι έχει ιδεολογικό περί-βλημα. Ενας δήμαρχος δεν συντάσεται ποτέ μαζί τους. Ούτε με άλλες φωνές αδικημένων, προσβεβλημένων, βιασμένων ψυχών και παραπλανημένων. Αυτό που ενδιαφέρει ένα δήμαρχο του κύρους Καμίνη είναι η βιτρίνα της πόλης. Το ίδιο κλισέ που χρησιμοποιούσαν και οι προκατόχοι του στο δήμο. Κι ας έχουν πάει τα δημοτικά τέλη στα ουράνια. Κι ας ψάχνουμε σκιά εκτός πόλης. Κι ας έχουμε την πιο βρώμικη πόλη της Ευρώπης κατά πολλές σχετικές έρευνες. Αυτός το βιολί του, το κόλλημά του. Η πλατεία συντάγματος. Οι σκηνές και οι περιθωριακοί παύλα άνεργοι.

Ένα αρχαίο ρητό λέει: "Γλώσσα λανθάνουσα αλήθεια λέει". Τι είπε δηλαδή ο αξιότιμος κύριος δήμαρχος? Οτι πλέον στο Σύνταγμα μένουν οι άνεργοι μαζί με περιθωριακούς. Δηλαδή ότι οι άνεργοι και το περιθώριο πάνε μαζί κι οτι αυτοί δεν είναι αγανακτισμένοι. Ότι πρώτα θα καθαρίσει το Σύνταγμα από μτους άνεργους, μετά το Κέντρο της πόλης από δαύτους και τις συνοικίες και μετά πιθανολογώ θα δημιουργήσει στη θέση που προοριζόταν αρχικά να γίνει το αεροδρόμιο, στον Αυλώνα ένα κέντρο υποδοχής για αυτά τα "κακοποιά" στοιχεία γιατί το Σύνταγμα και κατ' επέκταση η πόλη δεν τα χρειάζεται. Και αν αυτά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν μάς χωρέσουν είναι πρόθυμος προφανώς να μιμηθεί τη χούντα και τις μεταπολεμικές κυβερνήσεις του παρακράτους για να ανοίξουν ξανά οι τόποι εξορίας. Αυτό λέει ο κύριος δήμαρχος, κι αν δεν το είπε έτσι ακριβώς αυτό εννοεί. Γιατί βλέπετε οι αρμοδιότητες του Δήμου είναι λάστιχο. Οταν οι άνεργοι δεν μάς ενοχλούν δεν τους αναφέρουμε, όταν οι σύριγγες πετιούνται στο καλάθι δεν μάς απασχολούν. Αλλά στην πλατεία συντάγματος? Κι ο τουρισμός? Τι θα πούμε στους τουρίστες για αυτά μας τα καμώματα...λες και ο δήμαρχος δεν είναι της Αθήνας αλλά της Κοπεγχάγης, της Ρώμης, του Λονδίνου και της Στοκχόλμης κι απ' όπου αλλού έρχονται τουρίστες!

Ο κ. Καμίνης έγινε καμίνι, δεν τον έχω δει πιο θυμωμένο! Όπως τότε που κάτι μειοψηφίες διαμαρτύρονταν με πορείες στους δρόμους της πόλης κι αυτός έσπευδε να γνέψει καταφατικά στους μεγαλεμπόρους και να κλείσει το μάτι στους επιχειρηματίες του Άττικα και των άλλων Mall που απ' όταν ήρθανε έχουν κλείσει χιλιάδες μικρομάγαζα. Όταν είναι να υπερασπιστεί αυτά τα συμφέροντα ο Καμίνης γίνεται θηρίο αλλά όταν πρόκειται για ανέργους κλείνει τα μάτια, τους προσβάλει και τους καταδιώκει. Σε λίγα 24ωρα η πλατεία θα ξαναγίνει αστραφτερή κατά των δήμαρχο κι εμείς θα ψάχνουμε ακόμα στο λαβύρινθο της πολιτικής ευθυξίας να βρούμε κάποιον να μιλήσει για το άδικο. Θα ψάχνουμε τις κοινωνικές υπηρεσίες εκεί όπου δεν βρίσκονται άνεργοι και αναξιοπαθούντες αλλά εκεί που έχουν κάμερες και μπορεί να κάνει δηλώσεις εκ του ασφαλούς. Γιατί αν ήταν όντως "καμίνι" θα έπρεπε να βρίσκεται κάθε μέρα στο Σύνταγμα και αλλού για να φροντίζει όλους όσους έχουν ανάγκη και χρειάζονται φροντίδα, θα αμβλυνόταν η αδικία και θα βλέπαμε ένα κάποιο ανθρώπινο πρόσωπο της εξουσίας, που κακά τα ψέμματα δεν υπάρχει. Θα έδινε ένα μπουκαλάκι νερό κι ένα πιάτο φαϊ από τα τεράστια έσοδα του Δήμου αφού ως γνωστόν "λεφτά υπάρχουν".

Το καλοκαίρι για την εξουσία είναι κάτι σαν τη νύχτα. Κάνει όλες τις βρωμοδουλειές της εκεί τέλος Ιουλίου & Αύγουστο. Περνάει νόμους, διατάξεις, φιπιάδες την στιγμή που ο κόσμος ξεκουράζεται γιατί ως λαός που εργάζεται περισσότερο από κάθε άλλον στην Ευρώπη (δείτε σχετικές έρευνες) έχει ανάγκη από διακοπές και οικογενειακή επανασύνδεση. Αυτή την περίοδο βρήκαν οι κεντρομώλοι εγγέφαλοι για να καθαρίσουν την πλατεία, αλλά δεν εγγυώμαι ότι θα αποφύγουν το γιαούρτωμα, όσο κι αν διαφωνώ με αυτή την πατροπαράδοτη μέθοδο του αγνού-όπως το γιαούρτι-λαού. Κάποιοι ωστόσο όταν ξιφουλκούν και επαίρονται και κομπάζουν έχουν το ίδιο τέλος. Φεύγουν νύχτα!

Κάτι τέτοια με ταξιδεύουν αναγκαστικά σ' ένα άλλο γαλαξία, φεύγω διανοητικά σε άλλες "σφαίρες" και συγκινούμαι με καλλιτέχνες σαν τον Βαν Γκονγκ, τον σπουδαίο Ολλανδό ιμπρεσσιονιστή ζωγράφο, τον οποίο όπως μάς θυμίζει το αλμανάκ του Rock XS, Fok bs. Πέθανε σαν σήμερα σε ηλικία 37 χρονών και έχοντας πουλήσει στη ζωή του μόνο ένα πίνακα (!) κι αυτόν στον αδερφό του. Κι επειδή σχετικά πρόσφατα επισκέφθηκα το μουσείο του στο Amsterdam φαντάστηκα μια πόλη χρωματιστή όπως τα έργα του, με γειτονιές και παιδιά, με χώμα και χρώμα, με αλάνες και λουλούδια, με πεζόδρομους και πολλά ποδήλατα. Να ανοίγεις το παράθυρο και να βλέπεις μουσική. Οι μουσικοί του δρόμου είναι οι πιο αληθινοί καλλιτέχνες σκέφτομαι. Έστω κι αν μερικά φάλτσα τους είναι ευδιάκριτα αυτά λειτουργούν ευχάριστα και σύντομα μας επαναφέρουν στην Αθήνα που βιώνουμε. Στην Αθήνα που αγαπάμε. Την Αθήνα των αγώνων και των αληθινών.

Τεστ: Αν βάλω τη λέξη άνεργος δίπλα στο περιθωριακός τι μου βγάζει?

Σύνταγμα ήταν και πέρασε...

Το τραγικό σ’ αυτή την χώρα δεν είναι ότι τα χάσαμε όλα, ότι κρεμάσαμε τα όνειρα μας στην αποθήκη, ότι ποτέ πια δεν θα νιώσουμε περήφανοι για αυτό που μας έκαναν με το ζόρι να νιώσουμε από παιδιά, αλλά ότι ούτε η απόγνωση μας δεν πουλάει πια. Ακόμα και αν ράψουμε το στόμα μας, ακόμα και αν λουστούμε με βενζίνη, ακόμα και αν κάνουμε απεργία πείνας μέχρι θανάτου, ακόμα και αν κάνουμε κατάληψη στο νομίμως δικό μας άσυλο, θα είμαστε αόρατοι. Είναι σκληρό τώρα που τα βλέπουμε όλα ξεκάθαρα μπροστά μας κανείς, μα κανείς, να μην μας βλέπει..

Born and Dead on the 29th of july

by Fok bs

Today I'm gonna start a new article, here on the blog of Rock Xs Radio . "Born and dead". So now let's see, who died or was born on the 29th of july.

Two great artists died like today. The one was a musician and the other one was one of the greatest artists ever. Ok, here we go:

Cass Elliot (September 19, 1941 – July 29, 1974), born Ellen Naomi Cohen and also known as Mama Cass, was an American singer and member of The Mamas & the Papas. After the group broke up, she released five solo albums. Elliot was found dead in her room in London, England, from an apparent heart attack after two weeks of sold-out performances at the Palladium. In 1998, Elliot, John Phillips, Denny Doherty, and Michelle Phillips were inducted into the Rock and Roll Hall of Fame for their work as The Mamas & the Papas. At the height of her solo career in 1974, Elliot performed two weeks of sold-out concerts at the London Palladium. She telephoned Michelle Phillips after the final concert on July 28, elated that she had received standing ovations each night. She then retired for the evening, and died in her sleep at age 32. Sources state her death was due to a heart attack. Elliot died in a London flat, No. 12 at 9 Curzon Place, Shepherd Market, Mayfair which was on loan from singer/songwriter Harry Nilsson. Elliot was entombed in Mount Sinai Memorial Park Cemetery in Los Angeles. An oft-repeated urban myth states that Elliot choked to death on a ham sandwich. The story, which started following the discovery of her body, was based on speculation in the initial media coverage. Police had told reporters that a partly eaten sandwich found in her room might have been to blame, though an autopsy had yet to be conducted. Despite the post-mortem examination finding that Elliot had died of a heart attack and no food at all was found in her windpipe, the false story that she choked on a sandwich has persisted in the decades following her death.

Vincent Willem van Gogh (March 30, 1853 – July 29, 1890) was a Dutch post-Impressionist painter whose work had a far-reaching influence on 20th century art as a result of its vivid colors and emotional impact. Suffering from anxiety and increasingly frequent bouts of mental illness throughout his life, he died largely unknown at the age of 37 from a self-inflicted gunshot wound. Van Gogh's interest in art started at an early age. He began to draw as a child, and he continued making drawings throughout the years leading to his decision to become an artist. He did not begin painting until his late twenties, completing many of his best-known works during his last two years. In just over a decade, he produced more than 2,000 artworks, consisting of around 900 paintings and 1,100 drawings and sketches. His work included self portraits, landscapes, portraits and paintings of cypresses, wheat fields and sunflowers.
On July 27, 1890, aged 37, Van Gogh shot himself in the chest with a revolver. Where he was when he shot himself is unclear. Ingo Walther writes that "Some think Van Gogh shot himself in the wheat field which had engaged his attention as an artist of late; others think he did it at a barn near the inn." Biographer David Sweetman writes that the bullet was deflected by a rib bone and passed through his chest without doing apparent damage to internal organs, probably stopped by his spine. He was able to walk back to the Auberge Ravoux. He was attended by two physicians, neither with the capability to perform surgery to remove the bullet, who left him alone in his room, smoking his pipe. The following morning (Monday), as soon as he was notified, Theo rushed to be with Vincent, to find him in surprisingly good shape; within hours, however, he began to fail, the result of untreated infection in the wound. Vincent died in the evening, 29 hours after he shot himself. Theo reported his brother's last words as "The sadness will last forever." Van Gogh was buried on July 30 in the municipal cemetery of Auvers-sur-Oise at a funeral attended by Theo van Gogh, Andries Bonger, Charles Laval, Lucien Pissarro, Émile Bernard, Julien Tanguy and Dr. Gachet amongst some 20 family and friends, as well as a number of locals.

TAXI & ΜΟΥΣΙΚΗ...σχέση ακυκλοφόρητη

Του Tee Menem

Με αφορμή την σημερινή διαμαρτυρία της ευγενούς τάξης των ταξιτζήδων (sic) έξω από ραδιοφωνικό σταθμό του Φαλήρου, εν ήδει απεργίας, και την ρίψη κηπευτικών στα τζάμια του, έπιασα τον εαυτό μου να συλλογιέται τις πάλαι ποτέ ηρωϊκές βόλτες μου με τον "κίτρινο πυρετό" από μέρος σε μέρος, από σπίτι σε δουλειά κι από δουλειά στο σπίτι ή ...κατευθείαν για ραντεβού, καφέ ή διασκέδαση... Δηλώνω εξ' αρχής ότι δεν είμαι φανατικός σε αυτό το σπορ και οι στιγμές στο μπροστινό ή το πίσω κάθισμα είναι σπάνιες έως ανύπαρκτες. Τα τελευταία χρόνια όλο και πιο αραιά το χρησιμοποιώ. Λίγο το μετρό, λίγο η κάντιλακ που μου χάρισε ο μπαμπάς μου ο οικοδόμος όταν έγινα sweet sixteen (βλ. MTV), λίγο τα λεφτά που ξόδευα, με έκαναν σιγά σιγά να βλέπω κίτρινο όχημα και να αδιαφορώ. Λίγο-λίγο, ανακάλυψα ότι ο κυριότερος λόγος που με έκανε να βλέπω ταξί και να το βάζω κυριολεκτικά στα πόδια ήταν η μουσική που άκουγα μέσα στα ταξί!



Για μένα ήταν ζήτημα αισθητικής...είναι αλήθεια πως όλα αυτά τα χρόνια που το χρησιμοποιούσα σπάνια άκουγα κάτι συμπαθητικό, κάτι αληθινό στα ηχεία τους αλλά πάντα θυμόμουν εκείνη τη ρήση στο ταμπελάκι των ΚΤΕΛ "μην ομιλείτε εις τον οδηγό" κι έτσι ανέβαλα τις όποιες παρατηρήσεις μου κι άφηνα τον ταξιτζή να με πηγαίνει σχεδόν όπου θέλει, όπως λέει και το άσμα...

Δεν ήταν όμως μόνο η μουσική αλλά και η ψυχοσύνθεση που δημιουργεί σε έναν άνθρωπο που βρίσκεται 10-12 ώρες σε ένα τιμόνι που ακούει αυτή την μουσική - και ξέρετε πολύ καλά ποια μουσική εννοώ - είχε δηλαδή μία επίπτωση στην όλη του συμπεριφορά. Γιατί είναι αλήθεια ότι ο μέσος ταξιτζής δεν θεωρείται από την πλειψηφία των ερωτηθέντων σε έρευνες, επαγγελματίας, αφού:

- Βάζει όσους χωράει στο σακί
- Σταματάει όπου θέλει
- καπνίζει όταν θέλει
- χρεώνει όσο θέλει
- κρατάει ρέστα, δεν δίνει απόδειξη
- δημιουργεί ανταγωνισμό στις πιάτσες
- δεν δίνει προτεραιότητα στους πεζούς και

- οδηγεί άνετα στις λεωφοριολωρίδες που τώρα έγιναν και ποδηλατολωρίδες μα το κυριότερο... Δεν αναγνωρίζει στην πράξη ότι είναι κι αυτός ως εργαζόμενος μικρομεσαίας έννοιας, αναπόσπαστο κομμάτι της εργατικής τάξης (δηλώνοντας ελεύθερος...ιδιώτης-επαγγελματίας ή όπως αλλιώς θωρεί) με αποτέλεσμα να δουλεύει πάντα πάνω από 8 ώρες, να καταστρατηγεί δηλαδή μόνος του το βασικό δικαίωμα κι άλλων στην εργασία με το κατακτημένο ωράριο να πηγαίνει περίπατο κι όχι με ταξί, κάνοντας απλήρωτες υπερωρίες είτε ως ενοικιαζόμενος οδηγός (!) είτε ως ιδιοκτήτης του μισό-μισό.

Ναι, αυτό που προκαλεί αυτή την συμπεριφορά είναι η μουσική που ακούει και η μουσική που ακούει είναι λάθος. Λάθος μουσική σε λάθος μέρος. Αν είναι και ο χαρακτήρας παράξενος η μουσική γίνεται βασανιστήριο και η ένταση ανεβαίνει...Το ταξί γίνεται πίστα. Απαιτεί δηλαδή με βία το κόμιστρο που τρέχει έτσι κι αλλιώς. Κάνει πρόγραμμα! Κι απαιτεί να τον ανεχτείς! Ε, αν σε παίρνει κι από την παραλιακή το κέφι συνεχίζεται...Οταν όμως σε πηγαίνει στη δουλειά σου στις 8 το πρωί, τι νόημα έχει όλο αυτό το πανυγήρι που επιβάλλει στα αυτιά σου? Υπερβολές θα πείτε...όχι, είναι δυστροπία μέγιστου μεγέθους και αποδυκνείεται εύκολα με το εξής ρητορικό ερώτημα: "Μπορείς να προτείνεις μουσική σε ένα οδηγό ταξί όπως θα έκανες με οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο"?

Τουλάχιστον όταν πηγαίνεις εκδρομή με πούλμαν έχεις αυτό το προνόμιο να προτείνεις δηλαδή ένα cd που θα επιλέξει η παρέα σου και να πάρεις μία απάντηση. Με τον ταξιτζή αυτό δεν μπορείς να το διανοηθείς. Άλλωστε δεν υπάρχει λόγος, η διαδρομή είναι μικρή συνήθως, ό,τι και να πεις το 'χει ξεχάσει στην επόμενη κούρσα, μην σου πω ότι θα εκνευριστεί κιόλας κι εσύ θέλεις να φτάσεις στον προορισμό σου ζωντανός αργά ή γρήγορα (αναλόγως τα κέφια του>).

Μα λέω πάντα στον εαυτό μου ότι αυτό είναι ένα πολύ δύσκολο επάγγελμα και το ταξί στην Ελλάδα είναι φθηνό, σε σχέση με άλλες χώρες. Ήταν! Με τις εταιρείες που το κράτος έχει σκοπό να δημιουργηθούν κι αυτό το ελάχιστο κίνητρο θα εξανεμιστεί. Και μετά όλοι θα ακούμε κλασσική μουσική και Frank Zappa. Γιατί τέτοια είναι η avant garde! Δεν ξέρεις από ποιον θα σου 'ρθει, κι η ζωή στην πόλη θα 'ναι πάντα αλοπρόσαλλη (έτσι γράφεται?) Δίνουμε σημασία στα σοβαρά θέματα πρώτα-πρώτα στην επιβίωση και αγνοούμε βασικά ζητήματα αισθητικής και ουσιαστικής εξυπηρέτησης, δεν το γενικεύω αλλά δεν μου βγαίνει αλλιώς...

ΥΓ. Εάν κάποιος ταξιτζής διαβάζει αυτό το κείμενο παρακαλώ δεν πρέπει να με παρεξηγήσει. Είπα από την αρχή ότι δεν χρησιμοποιώ πλέον taxi και μπορεί τα πράγματα να έχουν αλλάξει.

Η Τζένη Καρέζη και το μικρό σπίτι στην Alabama

Του Tee Menem



Έτσι όπως η πόλη καίγεται σκέφτομαι σοβαρά πλέον το ενδεχόμενο να πάω κάπου να ξεκουραστώ. Με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας αισθάνομαι ότι ήρθε και για μένα το κάλεσμα του χρόνου και πρέπει να βρω ένα δροσερό καταφύγιο γιατί η ζωή στην Αθήνα δεν παλεύεται με τίποτα κι ας λένε ότι η Αθήνα είναι ωραία το καλοκαίρι γιατί...δεν έχει κίνηση! Το πρόβλημα των media είναι πότε θα ξεκουμπιστούμε για να πουν τα διάφορα κλισέ τους "άδειασε η Αθήνα", ότι είναι όμορφη κλπ ενώ στην πραγματικότητα αυτό εξυπηρετεί μόνο τους βουλευτές και τους μεγιστάνες που μπορούν επιτέλους να κατέβουν πιο άνετα μέχρι το King George για ένα καφέ. Από την άλλη σκέφτομαι τι ωραία που θα ήταν να μείνουμε όλοι στην Αθήνα να κυκλοφορούμε για να τους κόψουμε την φόρα (sic) ή καλύτερα πόσο ωραία θα ήταν εάν δεν είχαμε καθόλου κίνηση όλο το χρόνο ή και τα δύο! Πολύ κίνηση το καλοκαίρι καθόλου αυτοκίνητα το χειμώνα...θα άλλαζε πραγματικά κάτι σε αυτή την πόλη και κατ' επέκταση και στη χώρα. Μ' αυτά και μ' αυτά άρχισα να ζεσταίνομαι και προχωράω γρήγορα στο παρασύνθημα. Ήταν 1975 όταν κυκλοφόρησε ένας ροκ ύμνος με τη σφραγίδα των Lynyrd Skynard.



Ένα από τα δημοφιλέστερα τραγούδια της ροκ μουσικής, τυπικό δείγμα του Southern Rock,ενός μουσικού είδους που εμφανίστηκε στον αμερικάνικο Νότο και συνδυάζει τα μπλουζ, την κάντρι και τη φολκ, με την ηλεκτρική κιθάρα σε πρώτο πλάνο.Περιέχεται στο δεύτερο άλμπουμ του συγκροτήματος «Second Helping» και κυκλοφόρησε ως σινγκλ στις 27 Ιουλίου 1974. Έφθασε μέχρι το Νο8 του αμερικάνικου πίνακα επιτυχιών, αλλά η αποδοχή του είναι διαχρονική. Το μεγαλύτερο μερίδιο στη σύνθεσή του φέρει ο Εντ Κινγκ, ο οποίος το εμπνεύστηκε μέσα σε μια νύχτα, ακούγοντας ένα κιθαριστικό ριφ. Το τραγούδι ηχογραφήθηκε στο Studio One στο Ντόραβιλ της Τζόρτζια, με τον Κινγκ να έχει τον πρώτο λόγο στην κιθάρα, χρησιμοποιώντας μια φθηνή Stratocaster της δεκαετίας του '60 και ενισχυτή Marshal. Η κιθάρα αυτή εκτίθεται στο Μουσείο του Ροκ εν Ρολ στο Κλίβελαντ του Οχάιο. Αυτά είναι τα γνωστά...πάμε παρακάτω.

Το τραγούδι είναι γεμάτο πολιτικές αναφορές και γράφτηκε σε μια περίοδο που οι Ηνωμένες Πολιτείες βίωναν το σκάνδαλο «Γουότεργκεϊτ» (υπάρχει σχετική αναφορά στο τραγούδι) και τις τελευταίες ημέρες του πολέμου στο Βιετνάμ. Το «Sweet Home Alabama» προκάλεσε αντιδράσεις από την πρώτη στιγμή της κυκλοφορίας του. Κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι εξυμνούσε τον ρατσιστή κυβερνήτη της Αλαμπάμα Τζορτζ Γουάλας που ήταν τέσσερις φορές υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ. Τον στίχο αυτό ακολουθεί μια σειρά αποδοκιμασιών («…boo, boo, boo..»), που δεν αφήνει αμφιβολίες για τον προοδευτικό του χαρακτήρα. Άλλωστε, η χρήση γκόσπελ φωνητικών καταρρίπτει και το τελευταίο επιχείρημα αυτών που αμφισβητούν τις προθέσεις των δημιουργών του.

Το τραγούδι γράφτηκε ως απάντηση σε δύο επικριτικά τραγούδια του Νιλ Γιανγκ («Southern Man» και «Αlabama»), για τις κοινωνικές συνθήκες που επικρατούσαν στον Αμερικανικό Νότο, όπου κυριαρχούσαν ο ρατσισμός και ο υπερσυντηρητισμός και αξίζει να σημειωθεί ότι κανένα από τα μέλη των Lynyrd Skynard δεν κατάγεται από την Αλαμπάμα. Η λέξη χρησιμοποιήθηκε συμβολικά, επειδή η υπερσυντηρική πολιτεία της Αλαμπάμα υπήρξε πεδίο αντιπαράθεσης ρατσιστικών και προοδευτικών ιδεών. Για την ιστορία το 2004, το Sweet Home Alabama συμπεριελήφθη στον κατάλογο του περιοδικού Rolling Stone με τα 500 σπουδαιότερα τραγούδια όλων των εποχών (Νο 398).

Παρεπιπτόντως, σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή μία ξεχωριστή προσωπικότητα του θεάτρου και του σινεμά. Η δική μας Τζένη Καρέζη.

Η Τζένη Καρέζη (ή Ευγενία Καρπούζη), υπήρξε σπουδαία ηθοποιός. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 12 Ιανουαρίου του 1930 ή 1934. Ο πατέρας της ήταν γυμνασιάρχης και η μητέρα της δασκάλα. Τα σχολικά της χρόνια τα πέρασε στην Ελληνογαλλική Σχολή Καλογραιών Καλαμαριάς στη Θεσσαλονίκη και στην Ελληνογαλλική Σχολή Σεν Ζοζέφ στην Αθήνα. Ο πατέρας της είχε μικρή εγκαταλείψει εκείνη και τη μητέρα της, Θεώνη. Από τότε και μέχρι και το 1971, που σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα, δεν τον ξαναείδε. Η Τζένη Καρέζη έκανε δύο γάμους. Το 1962 παντρεύτηκε τον Ζάχο Χατζηφωτίου και πέντε χρόνια μετά, το 1967, τον ηθοποιό Κώστα Καζάκο με τον οποίο και απέκτησε ένα γιο, τον επίσης ηθοποιό Κωνσταντίνο. Πέθανε στις 27 Ιουλίου 1992 στο σπίτι της, μετά από τετραετή μάχη με τον καρκίνο. Η Τζένη Καρέζη εκτιμήθηκε για πολλά πράγματα στη ζωή της. Ήμουν 7 χρονών όταν ο πατέρας μου με πήγε στο "Μεγάλο μας Τσίρκο" στις τελευταίες έρες της χούντας, μία πολιτική παράσταση στην οποία πρωταγωνιστούσε η ίδια σε κείμενα του αείμνηστου Ιάκωβου Καμπανέλη και τραγούδια του Νίκου Ξυλούρη...αυτό το θυμάμαι.

Εκεί λοιπόν, στη μακρινή Αλαμπάμα σε ένα τέτοιο σπίτι με φως φαντάστηκα την Τζένη Καρέζη. Αφού όλα κυλησαν μεσα στην φαντασία των Lynard Skynard αυτό το σπίτι λογικά υπάρχει. Η φαντασία μου καλπάζει τη στιγμή που βλέπω μια ευγενική νεράϊδα στη μέση του μεγάλου ξύλινου σαλονιού να κάνει πρόζες και να λέει μονολόγους, ξεχασμένη από θεούς και ανθρώπους τώρα. Κάπου εκεί με πηγαίνει η φαντασία μου κι οι ζέστες σφίγγουν όλο και πιο πολύ, μέχρι να τελειώσω αυτό το κείμενο. Λοιπόν, επειδή οι μόνοι που δουλεύουν στην Αθήνα από το πρωί είναι οι διαφημιστές σάς αφήνω ...χτυπάει το τηλέφωνο. Ολική επαναφορά....

Zorbas the freak, ενίοτε...!

Του Tee Menem



Ο πλήρης ημερών αποχαιρετισμός του σημαντικού Κύπριου σκηνοθέτη Μιχάλη Κακογιάννη μου έφερε συνειρμικά στο μυαλό έναν ήρωα της δικής μου γενιάς. Το όνομά του Παύλος Σιδηρόπουλος. Σε αυτούς τους δύο υπηρέτες της τέχνης υπήρχαν δύο τουλάχιστον κοινά σημεία. Το ένα έχει να κάνει με την επικαιρότητα και το άλλο με το ίδιο τους το έργο. Από τη μία ο Σιδηρόπουλός πέθανε νέος (λίγο μεγαλύτερος από την Amy Winehouse και τους άλλους του club των 27", πάνω-κάτω από τα ίδια αίτια) ενώ ο Κακογιάννης αν και σχεδόν 90 χρονών διάλεξε ακριβώς τη μέρα ή την επομένη του θανάτου της για να φύγει και αυτός στη γειτονιά των αγγέλων όπως είπε ο σκηνοθέτης Παντελής Βούλγαρης. Από την άλλη ο Κακογιάννης αναφέρθηκε στην ζωή του λαϊκού ήρωα Ζορμπά (Zorba the Greek) ενώ ο Paul Σιδηρό ήταν δισέγγονός του Ζορμπά και μάλιστα υπογράφει το άλμπουμ-μανιφέστο "Zorba the Freak" σαν φόρο τιμής στον διάσημο πρόγονό του. Σε όλα αυτά μέσα κινείται και το φάντασμα του Νίκου Καζαντζάκη που εμπνέει και τους δύο με τον καθένα από τους προαναφερόμενους να δίνει μία δική του, ξεχωριστή εκδοχή του θρύλου χωρίς να τον αποδομεί, τουναντίον ενισχύοντάς τον. Μερικά αποσπάσματα από δηλώσεις του πρόωρα χαμένου Παύλου Σιδηρόπουλου μπορούν να λειτουργήσουν διδακτικά ακόμα και σήμερα αλλά και σαν κατευώδιο στην απώλεια του Μιχάλη Κακογιάννη.

"Είμαι δισέγγονος του Ζορμπά, και ως γνωστό ο Ζορμπάς ήταν rock and roll, όπως και να το κάνουμε. Και πολύ μάλιστα. Αυτό μας το λέει κι ο Καζαντζάκης. Απ' την άλλη μεριά όμως, έχω και σπέρμα από την γενιά των Αλεξίου. Της Ελλης της Αλεξίου (σ.σ. ποιήτρια, αντιστασιακός), η οποία είναι θεία μου. Κι έτσι έχω μέσα μου και τον διανοούμενο και τον αλήτη. Από τη σύγκρουση αυτών των δύο βγαίνει άλλοτε καταστροφή κι άλλοτε δημιουργία".

"Μ' αρέσει το rock and roll, μ' αρέσει η στιχουργική του, μ' αρέσουν αυτά που περνάει στον κόσμο και γενικά μ' αρέσει το ότι είναι προπάντων μουσική για τον άνθρωπο, για τα πάθη του, για το συναίσθημά του κι όχι για την ψυχρή λογική και προπάντων όχι για την τεχνοκρατία".

"Ένα έργο όταν φεύγει από τα χέρια του δημιουργού του αποκτά δική του προσωπικότητα, δική του ταυτότητα, σύμφωνα με τα οποία χαράζεται η πορεία του και είναι αναφαίρετο δικαίωμα του έργου να ακολουθήσει αυτόνομη καριέρα, την οποία εν ονόματι οποιασδήποτε πατρότητας δεν έχετε δικαίωμα να σταματήσετε, ειδάλλως το ίδιο δικαίωμα έχει και το κράτος εν είδη λογοκρισίας".

"Ολοι σας κυνηγηθήκατε, πολλοί από σας βασανιστήκατε, άλλοι φυλακιστήκατε, προεκλογικά μιλούσατε για κατάργηση της λογοκρισίας, αντί λοιπόν να χρησιμοποιείτε κι εσείς την καταστολή σαν μέσο, γιατί δεν χρησιμοποιείτε τον διάλογο;"

"Υπάρχει στο ροκ το ελληνικό και η ΚΔΟΑ, που σημαίνει Κτηνώδης Δύναμη, Ογκώδης Αγνοια και που συνήθως η δύναμη με το αγνό και γνήσιο ένστικτό της, αν θελήσεις να την κοροϊδέψεις θα σου πετάξει μπουκάλι".

"Είναι γνωστό ότι το ελληνικό ροκ πιστεύει πολύ στο ανθρώπινο πάθος και στην ανθρώπινη αδυναμία, στο υποσυνείδητο, όχι σαν πηγή κακού αλλά και σαν πηγή δημιουργίας".

"Το ροκ σου λέει όχι στα ναρκωτικά. Θα σου 'λεγε όχι και στο αλκοόλ, αλλά μέχρι νεωτέρας διαταγής του κράτους κάνει το κορόιδο".

"Υπάρχουν διαφόρων ειδών ήρωες, άγνωστε νεαρέ. Ο Χριστός ήταν ένας απ' αυτούς, ο Μαρξ ήταν ένας απ' αυτούς, ο Φρόυντ ήταν ένας απ' αυτούς, ο Καρλ Γιούνγκ ήταν ένας απ' αυτούς, ο Ντελέζ είναι ένας απ' αυτούς, ο Γκεταρί είναι ένας απ' αυτούς. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν βιογραφίες. Οι άνθρωποι αυτοί μεγαλώνουν γενιές. Οι άνθρωποι αυτοί είναι υπεύθυνοι για γενιές. Στο βιβλίο λοιπόν αυτών των ηρώων, που όταν έχεις μια τέτοια υπευθυνότητα, μπορεί να είναι και βιβλίο και τρόμου, εγώ νεαρέ άγνωστε, έκατσα κι έψαξα αυτές τις φάτσες, που εσύ ζητούσες στα νιάτα σου".

"Heroin στα αγγλικά, ηρωίδα στα ελληνικά. Γιατί βλέπεις ο άνθρωπος που την ανακάλυπτε το 1884 νόμιζε ότι είχε ανακαλύψει το φάρμακο που θα έσωζε τους μορφινομανείς. Επίσημα απαγορεύτηκε το 1920. Δεν είμαι και σίγουρος τώρα βέβαια για τις χρονολογίες, αλλά δεν πειράζει. Έτσι, ένας εν ενεργεία ηρωϊνομανής, ενώ όσο έχει τη δόση του είναι καλά, πολύ καλά, όταν δεν την έχει νομίζει ότι θα πεθάνει. Δεν έχει καμία αίσθηση χρόνου, ξεχνάει παρελθόν, παρόν και μέλλον είναι πολύ συγκεχυμένα μέσα του. Έχει τόσο πολύ αντιφατικά συναισθήματα που μέσα σε είκοσι λεπτά το μίσος και η αγάπη εναλλάσονται με μεγάλη ταχύτητα. Πουλάς και την ίδια σου τη μητέρα για μια δόση".

"Ήδη τώρα έχουμε μια παράδοση τριάντα χρόνων ελληνικού ροκ. Μετά από πενήντα χρόνια θα μιλάμε γι' αυτό όπως για το ρεμπέτικο και το δημοτικό. Η παράδοση δημιουργείται, δεν γεννιέται. Από το κενό δεν βγαίνει τίποτα".

"Σήμερα με τις μουσικές και στιχουργικές ελευθεριότητες έχουμε καταλήξει κατά βάση λόγω του μάρκετινγκ, σε μουσικά κατασκευάσματα όπου κυριαρχούν η πλακίτσα, οι κλισαρισμένοι στίχοι, οι εντυπωσιακές ρηχές ενορχηστρώσεις, οι δήθεν μουσικές επιμιξίες και φυσικά τα άθλια ελληνικά".

"Όρεξη για ροκεντρολ υπάρχει αλλά μόνο απ' τους μουσικούς και το ακροατήριο. Δυστυχώς στις εταιρείες και στα μέσα ενημέρωσης δεν υπάρχουν άνθρωποι με μεράκι για το ροκ".

"Δεν έχω εμπιστοσύνη σε κανέναν, ούτε στην ίδια μου τη φάτσα που τη βλέπω στον καθρέφτη. Όσοι ξένοι έχουνε έρθει εδώ και έχουνε δει τις συνθήκες και τα τεχνικά μέσα με τα οποία δουλεύουμε εμείς λένε "ρε παιδιά δεν είναι δυνατόν, εσείς είσαστε ήρωες".

"Η γυναίκα είναι ο καθρέφτης μας. Είναι το πλάσμα που μπορούμε να πούμε ότι το αγαπάμε στο έπακρο και το μισούμε το ίδιο στο έπακρο ταυτόχρονα, όπως με το ίδιο σκεπτικό λέμε ότι εμπεριέχουμε το Σατανά και το Θεό".

"Κατ' αρχήν η αγάπη είναι διαφορετική από τον έρωτα. Η αγάπη είναι πολύ πιο μακροχρόνια από τον έρωτα και όταν δημιουργηθεί δεν σβήνει. Ο έρωτας υπάρχει και χωρίς την αγάπη. Πιστεύω όμως στις αρχές του έρωτα και της αγάπης. Η αγάπη δεν έχει να κάνει με το φύλλο".

"Θέλω να πω στους πιτσιρικάδες ότι δεν υπάρχει κανένας, μα κανένας απολύτως λόγος να δοκιμάσουν ηρωίνη. Δεν μπορεί να σου δώσει κανένα όραμα, καμμιά ψευδαίσθηση, κανένα βίζιον ας πούμε, άμα είσαι ποιητής, ζωγράφος ή καλλιτέχνης... Η ηρωίνη είναι κάτι που σε εκμηδενίζει, είναι ένας μύθος, μια μπούρδα...".

"Πάνω στη σκηνή τα δίνω όλα. Το μυστικό του ροκεντρολ σ' αυτό επάνω, είναι την ώρα που παίζεις να μην το βάζεις ποτέ κάτω. Οταν πραγματικά κάνεις ότι μπορείς είναι σίγουρο ότι το κοινό θα έχει και την ανάλογη αντίδραση. Γιατί το ροκ στηρίζεται στην ανθρώπινη επαφή - όποιας μορφής και να είναι αυτή - και από εκεί παίρνει και τα ερεθίσματά του''.

Amy Winehouse R.I.P.

του Tee Menem

"Ήθελαν όλοι τόσα πολλά από αυτήν αλλά δεν μπορούσαν να της προσφέρουν τίποτα...ούτε καν τα στοιχειώδη για την επιβίωσή της..."



Όλοι εμείς που κρατήσαμε μία επιφυλακτική στάση, για το γεγονός της αναβολής της συναυλίας της στην Αθήνα τον Ιούνιο του '11 (κάτι τέτοιο μπορεί να συμβαίνει συχνά άλλοτε από τεχνητές άλλοτε από ...πραγματικές αιτίες), κάπου στο τέλος των εγγεφαλικών μας κυττάρων υπήρχε πάντως η υποψία ότι όντως η Amy Winehouse δεν είναι καθόλου καλά.

Η βιομηχανία του θεάματος από την άλλη την έβγαζε στη "συναυλιακή" ΠΙΑΤΣΑ με το ζόρι. Βλέπετε, το "εμπόρευμα Α.W." ήταν υπερπολύτιμο, κουβαλούσε 5 Grammy από το άλμπουμ "Back In Black", περισσότερα από κάθε άλλη Βρετανίδα, πολλές πλατίνες, μία νέα δισκογραφική εταιρεία, και τα cd της που πουλούσαν ακόμα (10 εκατομύρια δεν είναι λίγα) παρά τον κατακλυσμό των MP3. Η Amy δεν μπορούσε την μεγάλη σκηνή. Ήθελε να τα λέει με την μπάντα της, με τους μουσικούς και τους fans της πρώτης σειράς. Ήθελε να είναι ο εαυτός της και αυτό δεν ταίριαζε με τα γούστα της βιομηχανίας. Ηθελε να πουλήσει τα βραβεία της για λίγα κιλά τζιν γι αυτό και δεν άντεχε να βλέπει τα Grammy της. Αποδυκνείεται πλέον ότι δεν καβάλησε το καλάμι, ήταν ίσως μία άμυνά της. Πόσο άσχημα μπορούσε να ένοιωθε? Ασχημα? Ενοιωθε? Η προσωπική της ζωή ήταν γεμάτη από αντιξοότητες, το τραγούδι ισορροπούσε μία κατάσταση.

Κυριολεκτικά ξεχώριζε κι έκανε τους rockers να την συμπαθούν άλλοτε για τα πολλά tattoo άλλοτε για την cult φυσιογνωμία της που ερχόταν σε αντίφαση με το είδος των τραγουδιών που συνέθετε και άλλοτε για αυτές καθαυτές τις μελωδίες, τα κάλλη και τη φωνή της που έπαιζε σε κάθε ραδιοφωνικό σταθμό που θέλει να λέγεται σοβαρός. Αλλά και στα tracks που κουβαλούσαμε στα πάρτυ και στα κλαμπ από εδώ κι από κει μερικά τραγούδια της ήταν απαραίτητα στις αποσκευές μας για κάποιο λόγο συμπάθειας ή και αγάπης...

Η Amy (τι ομοιοκαταληξία με το Grammy) πιστεύω ότι ήταν απλός άνθρωπος, μία έφηβη που θέλει να φτιάχνει vintage τα μαλλιά της και να φοράει ντεκολτέ για να δείχνει όμορφη.

Μπορούσε αν ήθελε και ήταν σε θέση να συζητήσει ακόμα και να έρθει και σε ένα μικρό κλαμπ κωμόπολης απλά για να τραγουδήσει ήταν τέτοις χαρακτήρας αλλά αυτό βλέπετε ήταν αντίθετο με τα standards μιας υπερ-παραγωγής-όχι γιατί δεν της άξιζε- απλά εκεί ήταν όλα εκείνα που θα έφερναν χρήμα, τα μεγάλα γήπεδα και η διαφήμιση, τα μερικές δεκάδες κοντέινερ (sic), ο μεγάλος ηχητικός και visual εξοπλισμός, πράγματα τα οποία είναι βέβαιο πλέον ότι σιχαινόταν . Αυτά είχαν όμως προγραμματιστεί από καιρό, τα Βαλκάνια την καλούσαν και μόνον όταν λιποθύμησε στη Σερβία, μόνον τότε, αποφασίστηκε αναβολή των συναυλιών της. Ηθελαν όλοι τόσα πολλά από αυτήν αλλά δεν μπορούσαν να της προσφέρουν τίποτα...ούτε καν τα στοιχειώδη για την επιβίωσή της. Και μετά από την συναυλία της στο Βελιγράδι το παγκόσμιο κοινό της (και λόγω internet)την χλεύασε για τελευταία φορά.

Η αλήθεια είναι ότι είχα έτοιμο ένα κείμενο που περιέγραφε λίγο-πολύ την ιδιοσυγκρασία της και το ταλέντο της αλλά δεν το δημοσίευσα γιατί ήλπιζα ακόμα ότι κάποια μέρα θα περνούσε κι από εδώ κι εγώ θα μαι στην πρώτη σειρά να της μιλάω, να μου χαμογελάει και να μου τραγουδάει..."Tears Dry On Their Own"

Y.Γ. Μόλις πριν τρεις μέρες ανάρτησα στη σελίδα μου στο facebook το εξής: "Δεν πάω στη συναυλία του Bon Jovi έχω ακόμα εκείνο το εισιτήριο από ακυρωμένη συναυλία της Amy και προτιμώ να περιμένω...". Το εισιτήριο σήμερα θα καταστραφεί μετά από μια μικρή τελετή με αρκετό αλκοόλ. Amy, θα πιω στην υγειά μου κι ελπίζω να με καταραστείς γι' αυτό

...όλα είναι mod!

Εν κατακλείδι...The Who Quadrophenia... είναι ένα κα-τα-πλη-κτι-κό album. Είπα καταπληκτικό; Γράψτε λάθος. Είναι δισκάρα! Τι σημασία έχει αν αυτό που ακούτε είναι είτε desert rock, είτε blues ή rock n’ roll; Η ουσία είναι μια. Οι Who ξέρουν (Έχω μείνει εκεί, live...στο Βερολίνο να ακουμπάω παρά κάτι...τον Πιτ) να ροκάρουν! Αυτό ακριβώς κάνουν στο δίσκο. Απλά, ξεκάθαρα, μαγκιόρικα και προκλητικά. Και μάλιστα τόσο προκλητικά σαν τη ματιά της μελαχρινής που κάθεται στην μπάρα, απέναντι... την ίδια ώρα που εσύ ο ανεπρόκοπος πνίγεσαι στον καπνό των τσιγάρων και καίγεσαι στην μέθη του ουϊσκιού. Ξύπνα!!! Είναι δυνατόν να μην θες να μιλάς, να είσαι μαζί της όλο το βράδυ και κάθε βράδυ;
Έτσι γιατί παρελθόν και το τώρα μας, είναι rock...

Η φαντασμαγορική συναυλία των Bon Jovi στο ΟΑΚΑ!

Το μεγαλύτερο μουσικό event της φετινής χρονιάς ξεκίνησε λίγο μετά τις 7 με τα support groups. Οι Bon Jovi βγήκαν , στη σκηνή λίγο μετά τις 9 το βράδυ και χιλιάδες θεατές είχαν την ευκαιρία να τους απολαύσουν στην πρώτη και μοναδική -για φέτος- εμφάνισή τους στη χώρα μας, σε μία ''Greatest Hits'' συναυλία.

23:40 Οι Bon Jovi τραγούδησαν τα τελευταία τους κομμάτια και αποχαιρέτησαν το αθηναϊκό κοινό, το οποίο τους χάρισε το πιο θερμό του χειροκρότημα.

23:15 Αμείωτο παραμένει το ενδιαφέρον του κοινού, καθώς οι Bon Jovi ερμηνεύουν μερικές από τις μεγάλες τους επιτυχίες...

22:45 Την ίδια στιγμή πανικός επικρατεί στα twitter των διασήμων. Η Δούκισσα Νομικού ανέβασε φωτογραφία της με τον Θέμη Γεωργαντά και είπε πόσο τέλεια είναι και η Σίσσυ Χρηστίδου έγραψε για τα λουλούδια που πέταξαν στο συγκρότημα.

22:40 Ο τραγουδιστής κάλεσε τον κιθαρίστα να πάει κοντά του στο διάδρομο και τραγούδησαν μαζί το "I'll be there for you"...

22:28 Ακολούθησε το "Bed of roses" και το κοινό άρχισε να του πετά τριαντάφυλλα. Ο Jon Bon Jovi ήταν πολύ επικοινωνιακός και μιλούσε συνεχώς στο ελληνικό κοινό. Κατά τη διάρκεια του τραγουδού γονάτισε στο διάδρομο και άρχισε να κοιτά στα μάτια τους θεατές και να τους τραγουδά.

22:25 Τον τεράστιο διάδρομο που ενώνει τη σκηνή με το μέσω της αρένας διέσχησε ο frontman των Bon Jovi και τραγούδησε μια αισθησιακή μπαλάντα το "Spanish harlem". Μόλις τελείωσε το κομμάτι τυλίχθηκε με μια ελληνική σημαία και έμεινε εκεί να κοιτά το κοινό

22:15 Με το "We Got It Goin' On" και το "Bad Medicine" και "Pretty Woman" συνεχίζεται η συναυλία...

22:00 Με τo "Blaze of Glory" συνεχίζεται η συναυλία στο ΟΑΚΑ

21:35 Οι παλμοί έχουν ανέβει στο ΟΑΚΑ. Ο κόσμος δεν έχει σταματήσει να χειροκροτά. Ο Jon Bon Jovi φώναξε δυνατά "Αθήνα, finally,finally" και άρχισε να τραγουδά το "You Give Love a Bad Name'

21:30 Το ΟΑΚΑ έχει πάρει "φωτιά" ... Ο Jon Bon Jovi, ο Richie Sambora, ο David Bryan και ο TicoTorresαποθεώνονται από το κοινό και συνεχίζουν να ροκάρουν στη σκηνή.

21:20 Με το τραγούδι "Raise your hands" ξεκίνησαν τη συναυλία τους οι θρυλικοί Bon Jovi. Το διάσημο συγκρότημα από το New Jersey ξεσήκωσε το φανατικό κοινό του. Η μπάντα είχε ξεκινήσει με το ίδιο τραγούδι τη συναυλία της στην Ιταλία πριν λίγες μέρες.

21:15 Οι Bon Jovi στη σκηνή του ΟΑΚΑ. Το κοινό τους χειροκροτά και ζητωκραυγάζει...

21:00 Από στιγμή σε στιγμή οι Bon Jovi στη σκηνή.

20:20 Ο κόσμος έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά και προσπαθεί να "σπάσει το τείχος" για να βγουν οι Bon Jovi στη σκηνή. Το στάδιο έχει γεμίσει και όλοι περιμένουν να δουν το θρυλικό συγκρότημα να ροκάρει στη σκηνή...

20:00 Στη σκηνή του ΟΑΚΑ το συγκρότημα "The Breakers".

20:20 Ο κόσμος έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά και προσπαθεί να "σπάσει το τείχος" για να βγουν οι Bon Jovi στη σκηνή. Το στάδιο έχει γεμίσει και όλοι περιμένουν να δουν το θρυλικό συγκρότημα να ροκάρει στη σκηνή...

20:00 Στη σκηνή του ΟΑΚΑ το συγκρότημα "The Breakers".

19:30 Ο κόσμος συγκεντρώνεται στην Αρένα... Όλα είναι έτοιμα.. Το support group "Brothers In Plugs" βγήκε στη σκηνή..., Οι “Brothers In Plugs” που κατάφεραν να επικρατήσουν των πέντε γκρουπ των οποίων τα κομμάτια εστάλησαν στο management των Bon Jovi για την τελική επιλογή, με το τραγούδι “Can’t Find A Shelter”.
.

18:45 Οι πόρτες έχουν ανοίξει και ο κόσμος άρχισε να μπαίνει στο στάδιο...

18:30 Ουρές σχηματίζει ο κόσμος έξω από το ΟΑΚΑ

πηγη: http://www.tlife.gr