To soundtrack της επανάστασης

by Tee Menem

 
Δεν είναι λίγες οι φορές που νέοι άνθρωποι νοιώθουν στο σώμα τους πληγές αδικίας. Τότε το τραγούδι έρχεται διαχρονικά να συμπληρώσει την εικόνα βίας που ανερυθρίαστα εξουσίες και ΜΜΕ επιβάλουν, την στιγμή που οι στίχοι βγαίνουν αβίαστα από τη μνήμη και τη φωνή. Αυτή είναι η λίστα τραγουδιών που μου έστειλε ο Μάριος Α., δείγμα ίσως, της δικής του επαναστατικής ορμής. Η μουσική είναι πάντα εκεί και κάθε μεγάλη ή μικρή εξέγερση, κάθε στιγμή έχει το δικό της soundtrack...

1. Bob Dylan - The Times They Are A-Changin

2. There Is Light - A silver mt zion

3. Νικόλας Άσιμος - Είμαστε Τρομοκράτες

4. John Lennon - Power to the People

5. Ύμνος Ζαπατίστα

6. La Ιnternationale

7. Marvin Gaye - Whats Going On

8. Natalie Merchant - Which Side Are You On

9. People Of The Sun - Rage Against The Machine

10. The Clash - London Calling

11. Woody Guthrie - This Land Is Your Land

12. Country joe & the fish - Fixin to Die Rag

13. Gil Scott-Heron - The Revolution Will Not Be Televised

14. Peter, Paul, and Mary - Where Have all the Flowers Gone

15. Public Enemy - Fight the power

Τελευταία στην παραπάνω λίστα προστίθεται και το "Καλημέρα Ήλιε" του Μάνου Λοίζου, από την στιγμή που η κόρη του Μυρσίνη απαγόρευσε με δημόσια επιστολή την μετάδοση του τραγουδιού σε συγκεντρώσεις του κυβερνητικού ...σχήματος.

Πρωτοβάθμια μουσική εκπαίδευση...και επαγγελματική αποκατάσταση...νηπίων!

by Tee Menem

Σύμφωνα με έγγραφο του Υπ. Παιδείας (ΔΒΜ&Θ), το μάθημα της Μουσικής (και άλλων καλλιτεχνικών μαθημάτων) αποβλέπει στην καλλιέργεια της προσωπικότητας των μαθητών μέσα από σύγχρονες διδακτικές προσεγγίσεις και φυσικά με τη βοήθεια των νέων τεχνολογιών. Ο εξοπλισμός μάλιστα που προβλέπεται για την αίθουσα της Μουσικής από το ΥπΔΒΜ&Θ περιλαμβάνει:  CD player με καλή ποιότητα ήχου,• Μουσικά CDs και DVDs, Τηλεόραση και DVD player, Υπολογιστή για την αξιοποίηση των εκπαιδευτικών λογισμικών καθώς και μουσικά όργανα ποικίλα και ανάλογα με τον αριθμό των μαθητών, όπως ταμπουρίνα, ξυλάκια (κλάβες), σείστρα, μαράκες, κουδουνάκια, ξύστρες, τρίγωνα, μεταλλόφωνα (γκλόκενσπιλ), ξυλόφωνα κ.τ.λ. Τα είδε κανείς? Σε όλα τα σχολεία?

 Τα αποτελέσματα έρευνας δείχνουν ότι μεγάλος αριθμός ταλαντούχων μουσικά μαθητών δεν αξιοποιούν το ταλέντο τους, κυρίως λόγω της επικρατούσας αντίληψης για το μάθημα της Μουσικής. Η κοινωνία έμμεσα ή άμεσα αποτρέπει τα παιδιά από τη μουσική εκπαίδευση, θεωρώντας ότι με τη μουσική δε θα μπορέσουν να αποκτήσουν ένα «σίγουρο» επάγγελμα. Έτσι, σε συνδυασμό με το λανθασμένο καθεστώς των εισαγωγικών εξετάσεων για το πανεπιστήμιο, τα παιδιά εγκαταλείπουν την ενασχόλησή τους με τη μουσική, μόνο και μόνο για να πάνε στο φροντιστήριο και να προετοιμαστούν για κάποια σχολή που δυστυχώς δεν είναι πάντα της αρεσκείας τους. Η μουσική έχει παιδαγωγικές και θεραπευτικές ιδιότητες (βλ. απόψεις Πλάτωνα και άλλων φιλοσόφων) και συντελεί στην ανάπτυξη δεξιοτήτων που ευνοούν κι όλα τα υπόλοιπα διδακτικά αντικείμενα.

Πολλοί δάσκαλοι αναζητούν τρόπους και με τους οποίους θα μπορέσουν μέσα σε ένα τόσο ανταγωνιστικό σύστημα να δώσουν στα καλλιτεχνικά μαθήματα το ρόλο και την αξία που τους αναλογεί. Κι εκεί προκύπτουν κάποια προβλήματα. Παιδί οικογενειακής φίλης πέρασε από ακρόαση δασκάλου δημοτικού ο οποίος όταν συγκροτούσε την χορωδία του σχολείου της την έκρινε ....όπως στα ριάλιτυ της TV, και φυσικά το κλάμα πήγε σύννεφο. Τις προάλλες είδα στην κρατική TV μητέρα τριδύμων να επαίρεται που αν και δασκάλα μουσικής η ίδια ώθησε τα παιδιά της στην ...συγχρονισμένη κολύμβηση (αφού στη μουσική δεν ήταν προφανώς η ίδια, αν και δασκάλα, σε θέση να τις οδηγήσει σε κάποιο υψηλό στόχο, ικανό να τις αποκαταστήσει και επαγγελματικά, ενώ από με τον πρωταθλητισμό ενδεχομένως να περάσουν χωρίς εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο - μα αυτό δεν θέλει ο κάθε γονιός για το παιδί του (?) θα πείτε). Παιδιά που διαφημίζονται για πρωτιές στην διαδικασία εισόδου στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα έβαλαν σε β΄μοίρα τις καλλιτεχνικές δραστηριότητες, τη βόλτα, τις παραστάσεις ακόμα και την ακρόαση μουσικής στο σπίτι (!) κατά δήλωσή τους, προκειμένου να πρωτεύσουν (το επάγγελμα του δικηγόρου δεν έχει κορεστεί ακόμα?), με κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις. Έτσι, η καλλιτεχνική παιδεία πάει -μόνη της- "περίπατο". Άρα να υποθέσω κι από την δική μου εμπειρία (ως μέλος σχολικής χορωδίας και μπάντας σχολικών εκδηλώσεων) ότι η μουσική και οι άλλες τέχνες στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση - οι ενδείξεις είναι αρκετές, δεν χρειάζονται αποδείξεις- είναι διακοσμητική διαδικασία, παρένθεση που εγκλωβίζεται στους τέσσερεις τοίχους ενός μουσικού λυκείου το πολύ ή στον ηρωϊσμό κάποιων συλλόγων γονέων, και μόνο για όσους είναι σε θέση να εισαχθούν αργότερα σε αυτό, για όσους ...προλάβουν ή κληρωθούν για την ακρίβεια. Εξ'ου και το φαινόμενο των τραγουδιστών που στις μέρες μας ανθεί (όλα εξηγούνται βλέπετε) αφού ο πραγματικός μουσικός παραμένει στη σκιά της φοβικής φόρμουλας της εποχής μας (θα το συζητήσουμε κι αυτό κάποια στιγμή). Τι του μένει να κάνει? Να διαλέξει κάτω από πανικό: Γιατρός ή μουσικός σε μεζεδοπωλείο? Εκτός αν τώρα που μεγάλωσες οφείλεις να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου! Γίνε dj! Ακου μουσική! Μπες σε μια ομάδα, μία καλλιτεχνική συλλογικότητα! Αποφάσισε σήμερα, έστω και τώρα να ασχοληθείς δημιουργικά, αν "σε παίρνει", να κάνεις καλλιτεχνικά μαθήματα από απωθυμένο... ή κι από αγάπη για αυτά. Εκεί σε θέλω...! Στην ελευθερία της τελικής επιλογής!

Περί πνευματικής ιδιοκτησίας (1)

by Tee Menem

Επηρεασμένος από ένα τυχαίο περιστατικό θέλω να καταθέσω μία άποψη στον διάλογο που είναι ανοιχτός εδώ και καιρό με αφορμή τα πνευματικά διακιώματα [στο διαδύκτιο και αλλού]. Αφού οι δισκογραφικές εταιρίες είδαν τις πωλήσεις των δίσκων τους να καταβαραθρώνονται, αρνούμενες να μειώσουν πεισματικά τις τιμές των προϊόντων τους, σύρθηκαν στο διαδύκτιο το οποίο αδυνατούν ακόμα να κατανοήσουν (είναι πάντα ένα βήμα πιο μπροστά οσο κι αν προσπάθησαν να το φιμώσουν). Το κακό βέβαια είναι ότι τους ακολούθησαν και οι αυλικοί, όχι απαραίτητα υπάλληλοί τους, εμπορικά ονόματα αλλά και μικροί "βιοποριστές" καλλιτέχνες στους οποίους -κανονικά- μόνο σε αυτούς θα έπρεπε να ανήκει το διαδύκτιο, αυτοί έχουν ανάγκη από προβολή χωρίς TV, αλλά με το "πρώτο πλοίο" ήρθαν όμως οι μάνατζερ, οι promoters, οι πωλητές, η βιομηχανία του θεάματος και της ψυχαγωγίας και όλοι όσοι είδαν ότι μπορούν να εκμεταλλευτούν μία νέα αγορά που ανοίγεται από άλλους και είναι  μπροστά τους. Στο βαθμό που το πετυχαίνουν συντηρούν ένα στρατό εργαζομένων που φροντίζει να παρουσιάζει, να εκθειάζει, να πουλά και να πραγματεύεται εκατομμύρια σκουπίδια υποκουλτούρας με την πρόφαση της ...ενημέρωσης. Εν τάχει, αυτή θα μπορούσε να είναι η μικρή ιστορία της "χρησιμότητας" και της χειραγώγησης των νέων μέσων στην διάδοση μίας παγκοσμιοποιημένης κουλτούρας, συνοπτικά, όμως εκεί εμπλέκονται και οι δημιουργοί (άρα και δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας) εκεί θα εστιάσω, σε αυτούς που παρασέρνει το ρεύμα. Ως προς αυτό, χωρίζονται σε δύο κύριες κατηγορίες.

α. Αυτοί που ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΑΙ ΤΟΝ ΛΗΣΤΡΙΚΌ ΚΑΙ ΕΙΣΠΡΑΚΤΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΉΡΑ των εταιρειών αυτών, των εταιριών δηλαδή που διαπραγματεύονται εν τέλει αυτά τα δικαιώματα - ως αποδέκτες αναφέρομαι στους ιδιοκτήτες μεγάλων μπαρ, κλαμπ, μέσων ενημέρωσης και τους εμπορικούς καλλιτέχνες) και από την άλλη β. αυτοί που αρνούνται να συνδράμουν στο φαγοπότι αυτών των εταιριών αφού τα δικαιώματα είναι ελάχιστα χρήματα, στάχτη στα μάτια, για μη εμπορικούς καλλιτέχνες, ψίχουλα δηλαδή γιατί αυτοί οι καλλιτέχνες, συγγραφείς κλπ δεν έχουν σχέση με την εμπορευματική τέχνη και μουσική μιας και αντιμετωπίζεται όχι ως δημιουργία (παρά τα παχιά λόγια) αλλά ως καθαρό εμπορικό προϊόν ραφιού (κατά καιρούς πρόκειται για underground κίνημα). Πρέπει να προσθέσω βέβαια και μία υποκατηγορία σε κάθε μία από τις πιο πάνω βασικές κατηγορίες, με όλο τον σεβασμό. Στην πρώτη κατηγορία, κατά την γνώμη μου, εντάσσονται ως υποκατηγορία αυτοί που πιστεύουν ότι κάποια στιγμή η επιτυχία θα χτυπήσει και την δική τους πόρτα αλλά και όσοι μιλάνε για πνευματικά δικαιώματα παρασυρόμενοι από το γενικότερο πλαίσιο χωρίς να έχουν ιδέα πως κατοχυρώνονται, δεν το αναγράφουν πουθενά στα "ύποπτα" προϊόντα τους και είναι γνωστό πώς υπάρχουν περιπτώσεις ατόμων και εταιριών που ζουν από αυτά τα διακιαιώματα από την άλλη ή νομίζουν ότι θα ζουν από αυτά χωρίς να παράγουν έργο! Άρα πρόκειται για αδαείς και το ίδιο εκμεταλλευτές και πραγματικά μπορεί να βρεις τον μπελά σου από εκεί που δεν το περιμένεις από δαύτους! Υπάρχει και μία υποκατηγορία στην β' κατηγορία και πρόκειται για αυτούς που έχουν άγνοια στα ζητήματα αυτά και είναι το ίδιο εκμεταλλευόμενοι με αυτούς που είναι πελάτες των παραπάνω εισπρακτικών μηχανισμών. Τέλος, να προσθέσουμε τις μικρο-μεσαίες επιχειρήσεις κυρίως αλλά και τους νέους καλλιτέχνες όπου οι μεν πρώτοι απειλούνται με βαριά πρόστιμα και οδηγούνται βίαια στο σύστημα ενώ οι δεύτεροι δεν έχουν συνήθως άλλη επιλογή αφού αυτό είναι όρος για την ύπαρξή τους όσο αυτή διαρκεί στους διαδρόμους και τα συνεργαζόμενα στούντιο των πολυεθνικών και μεγάλων εταιριών και των παραμάγαζων της τέχνης όχι γιατί δεν ξέρουν περί τίνος πρόκειται απλά δεν έχουμε όλοι το ίδιο σκεπτικό κι αυτό δημιουργεί ίσως κάποια προβλήματα...όταν αντιλαμβάνεσαι που "έμπλεξες". Αρα ο μηχανισμός είσπραξης βρίσκεται παντού και καμμιά έννοια θεάρεστου έργου, έστω συμβολής στο μουσικό έργο που παράγεται δεν προκύπτει! Αντιθέτως λειτουργεί σαν μανιέρα για δικό τους πρώτα όφελος ακολουθώντας την λογική money talks bullshit walks...

Αυτό που διαπραγμετευόμαστε εδώ είναι η επιλογή να επιβιώνει από το έργο/ιδέα του ένας καλλιτέχνης χωρίς να είναι μέλος αυτών των συμπράξεων κέρδους του ...κοπανιστού αέρα. Αυτό είναι δυνατό να επιτυγχάνεται αλλά φυσικά απαιτεί περισσότερη δουλειά και όλα να περνούν από τον ίδιο τον δημιουργό, γίνεσαι ο ίδιος ιδιοκτήτης της πνευματικής σου περιουσίας και δεν την παραχωρείς σε μεσάζοντες, συνεχίζοντας να εξελίσσεις τις ιδέες και το έργο σου. Και εδώ κρίνονται και κάποιοι ...ακτιβιστές καλλιτέχνες (κατά τα άλλα υπερ-επαναστάτες του συμβιβασμού). Η λογική που επικρατεί σε αυτό το χάος για να ξεπεραστούν τα διλήμματα είναι "δεχόμαστε τον καλλιτέχνη ως έχει και δεν μπαίνουμε σε τέτοιες λεπτομέρειες, ok, εγώ μια κουβέντα είπα"!

Ας μιλήσουμε γενικά τώρα για την επίκληση αυτού του δικαιώματος από ομάδες ή άτομα που δεν εντάσσονται σε αυτό τον μηχανισμό ή δεν έχουν τις απαραίτητες ενδείξεις στο έργο τους. Σε αυτή την περίπτωση το πνευματικό διακίωμα δεν υφίσταται αλλά μπορεί να ενεργοποιηθεί γιατί υπάρχει η πνευματική ιδιοκτησία. Οποιαδήποτε ενέργεια οικιοποίησης του έργου τρίτου, ολόκληρου ή μέρους ενδεχομένως να έχει συνέπειες ΟΤΑΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΕΡΓΟ Η ΕΡΓΑΣΙΑ Η ΕΤΙΚΕΤΑ και χρειάζεται επεξεργασία το πως αντιμετωπίζεται μία τέτοια κατάσταση. Γιατί είναι πιθανό αυτός που παρουσιάζει ένα έργο χωρίς ενδείξεις να μην είναι απαραίτητα πολέμιος του μηχανισμού αυτού. Και αυτό είναι το περιστατικό που μου συνέβη και μάλιστα από οικεία πρόσωπα, γιατί πίστεψα ότι το να χρησιμοποιήσεις κάποιες λέξεις για ένα παρόμοιο, σχεδόν κοινό σκοπό έχει την αυτονόητη συγκατάβαση, πράγμα που στις μέρες μας φαίνεται να ισχύει όλο και λιγότερο μάλλον επειδή η ανέχεια και η μικροπρέπεια έχουν ποτίσει για τα καλά την καλλιτεχνική κοινότητα και τα μέσα προβολής της.

Αν η γιορτή της μουσικής ήταν γιορτή....(σχόλιο 1)

Του Tee Menem

Κάθε χρόνο στις 21 Ιουνίου γιορτάζεται η μουσική

...αυτό δεν γνωρίζω ποιανού ιδέα ήταν.

Προφανώς όμως ο τύπος που το σκέφτηκε ήξερε πολύ καλά πώς ό,τι γίνεται παγκόσμια ή έστω "ευρωπαϊκή" ημέρα (της μουσικής εν προκειμένω) καταλήγει αργά - αργά, σιγά-σιγά στο ψυγείο, στο ίδρυμα και το μουσείο. Αυτό θα ζήσουμε και φέτος...το τελευταίο της σκίρτημα, κι αυτό μπορούμε να το θαυμάσουμε μόνο ...δωρεάν, πίσω από μία κρυστάλλινη γυάλα. Η γυάλα αυτή εμπεριεχει μουσικούς, μερικές φορές προικισμένους καλλιτέχνες, εξαιρετικές ή πρωτόγνωρες αισθήσεις και εφήμερες εγκαταστάσεις...Εμείς μένουμε απ' έξω...παρατηρητές, δεν αγγίζει. Να το διαδώσουμε όσο γίνεται, όμως επιτρέψτε εδώ τις απορίες.

Γιατί δεν αφορά μετά από τόσα χρόνια όλη την κοινωνία? Η αληθινή τέχνη δεν αφορά ολόκληρη την κοινωνία, θα υποθέσει κάποιος, γιατί δεν μπορούν να την αντιληφθούν όλοι ως τέτοια, μάλλον ως μουσική εμπειρία, στην καλύτερη περίπτωση.

Μα είναι προτιμότερο από τις πανάκριβες εκδηλώσεις των διοργανωτών συναυλιών μου επεσήμανε η Μαρία που εκείνη την στιγμή βύζαινε ως αληθινή μανα το νεογέννητο μωρό της. Ναι αλλά είναι μία φορά το χρόνο αποκρίθηκα, κάτι σαν Ολυμπιακούς αγώνες, με συχνότερη ένταση...! Υπερβάλεις τώρα, μου είπε και ακούστηκε να έχει δίκιο ...για την υπερβολή μου.

Μα αν η μουσική αυτή είχε κάποια σχέση με τον κόσμο θα ήταν στην πλατεία Συντάγματος, πρόσθεσε ο ψιλοζαλισμένος από τις μεσημεριανές ρακές φίλος μου George που πηγαινοέρχεται στο "μέγαρο της ελπίδας", μέρα παρά μέρα. Παλιά γινόταν εκεί, τώρα που έχει "αγανακτισμένους (λαό δηλαδή) δεν πατάει το πόδι της. Αυτό δεν το έχουν σκεφτεί, αποκρίθηκα, για να ξεμπερδέψω μαζί του.

Τα γεγονότα μάς ξεπερνούν κι οι γιορτές χάνουν την επαφή με τον κόσμο ειδικά όταν αποκαλύπτεται πόσο τους αφορά...γίνονται σκέτα εγκαφαλογραφήματα με λίγα ή καθόλου ντεσιμπέλ, ανθρώπων που το έχουν σαν δεύτερη δουλειά ή ατόμων που ασχολούνται όλο το χρόνο με αυτό κι έτσι γεννιέται ένας ακόμα θεσμός. Δύσκαμπτος για την ακρίβεια, αφού πρέπει να γίνεται μόνον τότε. Κι όταν συμβαίνει αυτό, ενσωματώνεται στο δυνατότερο, χάσκει ως ηλιοβασιλέματα αναλόγως από ποια πλευρά το βλέπεις, ειδικά όταν σ' εχουν με το κεφάλι κάτω..

3 σουβλάκια, 2 μπύρες και μια πατάτες 18,50€ δώσαμε στην σερβιτόρα έξω από το Fringe Festival, άσχετο Αντώνη

Καλή διασκέδαση, δεν θα μου λείψει...εκτός εάν περνάω απ' εκεί κοντά.